75 jaar vrijheid

Het had een gigantisch feest moeten worden, maar het werd een anticlimax.

Gisteren al een vrijwel lege Dam waar onze koning met gevolg een krans mocht leggen en een speech houden. Ik weet niet of het opzet was, maar zijn verhaal over zijn overgrootmoeder was groot nieuws, en dat leidde de aandacht af van de leegte, van de verdrietige leegte.

Het feest over 75 jaar bevrijding is niet in het water gevallen, maar weggevaagd. Weggevaagd door een onvrijheid die ons nog nooit door de overheid werd opgelegd. Natuurlijk, het zal ergens wel voor ons eigen welzijn zijn, maar het feit blijft en dat maakt het een anticlimax.

We mogen niet met elkaar in elkaars voelbare nabijheid feestvieren of zelfs vertoeven. We mogen niet uiting geven aan ongenoegen over iets door met elkaar samen te scholen en te demonstreren. We mogen onze kleinkinderen niet knuffelen, onze geliefden in het verpleeghuis niet bezoeken. In de gevangenis mag je nog bezoek ontvangen, maar in het verpleeghuis niet…….(en dit zijn juist mensen die de oorlog hebben meegemaakt, die hadden het extra moeten vieren, met hun kinderen).

Ik zeg dit allemaal niet om dingen erger te maken, want er zijn ongetwijfeld ergere dingen, maar laten we dit jaar en deze situatie ook niet vergeten. Er was nog nooit zo’n onvrijheid buiten oorlogstijd. Ik denk ook niet dat mensen zich ooit zo angstig om elkaar heen bewogen hebben. Ik zie in de ogen van veel mensen op straat of in een winkel angst.

Los daarvan is er in het westen een enorme censuur gaande via de social media en de media omtrent tal van onderwerpen, zoals onder andere natuurlijke geneeskunde, vaccinaties (we mogen de nadelen niet weten, en evenmin alle leugens over de veiligheid, al zette de WHO het op de eigen site), vitamines C en D (inclusief de leugens hierover van onze overheid die indruisen tegen wat er wetenschappelijk bekend is), 5G (honderden internationale rapporten over de onveiligheid, maar de overheden vinden het veilig – heeft dat wel of niet te maken met de miljarden die ze er aan verdienen en de macht die ze erdoor krijgen in de vorm van o.a. ‘crowdcontrole’).

Dus laten we ophouden met te beweren dat we zo’n geweldige vrijheid kennen. Er is geen oorlog oké, hoewel, ik hoor regelmatig zeggen dat er oorlog is – met een virus……

Anderzijds, voor mij zit vrijheid vooral in ons hoofd, in onze mind. Je kunt vrij zijn in gevangenschap en gevangen in vrijheid. Het is belangrijk hoe je je voelt. En dat je weet dat je daar iets aan kunt veranderen.

Hoewel het me irriteerde dat ik de afgelopen maanden niet kon doen wat ik wilde – niet omdat ik ervoor koos, maar omdat het me werd verboden om bijvoorbeeld te tennissen of om gewoon een winkel in te lopen of mijn kinderen te omhelzen – heb ik me geen moment onvrij gevoeld.

En ondanks het feit dat het me mateloos kan irriteren dat de waarheid niet via facebook of YouTube of Instagram of via Google kan worden verkondigd over diverse onderwerpen, voel ik me daar niet onvrij door. Ik realiseer me dat onze vrijheid wordt beperkt, zeker als het gaat om het horen van de waarheid (welke dat ook mag zijn), maar persoonlijk heb ik het gevoel dat ik alle vrijheid nog heb.

Ik kan naar buiten en een wandeling maken, maar bovenal kan ik zelf mijn keuzes maken. Ondanks al die censuur kan ik via de juiste wegen nog steeds heel veel informatie vinden.
Ik kan me verbinden met het universum door mijn armen met de ogen dicht uit te strekken en de wereld om me heen te voelen, ik kan genieten van de planten en diertjes in de tuin.

Maar dat is niet eens wat ik bedoel. Wat ik bedoel zijn de keuzes om zelf te bepalen wat ik doe met een situatie. De keuze om zelf een situatie in te kleuren, zelf de waarde toe te kennen aan een situatie, zelf te bepalen hoe en wat je voelt.

In de huidige situatie kun je kiezen voor negativiteit, voor klagen, voor protesteren, voor het in de fik steken van zendmasten, voor depressief worden, voor je ellendig voelen en wijzen op alle nadelen en beperkingen, of anderen de schuld geven van…..

Maar je kunt er ook voor kiezen het als een pauze te zien. Een pauze in het deels nutteloos achter onze eigen staart aanrennen, een pauze in het nodeloos uitputten van deze aarde, een pauze om na te denken over de onzinnige overvloed van 3x per jaar met vakantie, een pauze om na te denken over de onzin van bedrijven die bij miljardenwinsten toch honderden of zelfs duizenden mensen ontslaan omdat ze er niet zijn voor de werknemers maar voor de aandeelhouders. Een pauze om na te denken over al de onzin die we (ver)kopen en die leidt tot nog meer vervuiling van onze aarde. En pauze om na te denken over onze band met de natuur en over onszelf als stukje van die natuur, als onderdeel van die natuur. Een pauze om na te denken over onze eigen gezondheid en hoe we die kunnen verbeteren zonder al die pillen van de farmaceut. Een pauze om na te denken over het idee dat we een soort van superras zijn verheven boven de natuur of toch gewoon een eigenzinnig zoogdier wat denkt de natuur z’n wil op te kunnen leggen (wat dus niet lukt blijkt nu weer). Een gelegenheid om meer te lezen, meer bewust muziek te luisteren.
Maar vooral een pauze voor Moeder Aarde.

Ik heb veel mensen – ook zij die ‘gewoon’ doorwerken – horen zeggen dat ze dit een geweldige tijd vinden waarin ze tot rust komen.
En hoewel ik besef dat het niet altijd alleen leuk is, hebben veel ouders meer tijd met hun kinderen doorgebracht dan in jaren.

Laat als het om ‘vrijheid’ gaat dus je aandacht niet alleen uitgaan naar beperkingen of censuur, maar vooral ook naar de mate waarin je zelf de omstandigheden bekijkt. Als je dat op een negatieve manier doet, of op een manier waar je niet vrolijk van wordt, verander het dan. Die vrijheid heb je en die kan je door niemand en nooit worden afgenomen!

Hoe bewuster we leven, hoe meer we in vrijheid leven. Vrijheid in de zin van meesterschap hebben over onze eigen mind, over onze eigen geest, over ons eigen denken en voelen.

75 jaar vrijheid (van bezetting), het is mooi. Maar misschien is het ook een illusie. Vanwege de steeds grotere beperkingen van juist die vrijheid.
En tegelijkertijd moeten we misschien nog veel uitbundiger de vrijheid van persoonlijk leiderschap vieren, de vrijheid zelf te bepalen wat we met een ervaring of situatie doen……dat maakt de wereld mooi (kan het maken, zou het moeten maken)
Het hebben en nemen(!) van de eigen verantwoordelijkheid voor ons gevoel (hoe we dat kunnen veranderen door anders te denken) en hoe we omgaan met een gegeven situatie.

En die vrijheid kan ons nooit door wie dan ook worden afgepakt!

Leve de vrijheid!