Liemarvin Bonevacia (geboren Curacao) liep vandaag – 2 augustus 2021 – een halve finale op de 400 meter die ervoor zorgde dat er voor het eerst een Nederlander in de finale van die 400 meter op de Olympische Spelen staat. Ook nog in een nieuw Nederlands record.

Maar dat is niet waarom het een mooi mens is.

Ja, letterlijk is het een mooi mens om te zien, maar ook dat is niet wat ik bedoel.
De afgelopen jaren werd Churandy Martina (geboren Willemstad) ook regelmatig geïnterviewd en ook hij toonde zich een dankbaar en mooi mens. Ik genot van al die interviews. De inborst van deze twee mensen, de dankbaarheid, de manier waarop ze in het leven staan

Bonevacia had ik nog nooit gehoord. Vandaag voor het eerst.
Even voor de context voor wie niet gekeken hebben: er waren 3 halve finales waarop 7-8 lopers. Van elke halve finale gingen de eerste twee door en daarbij kwamen de twee die van de overige lopers de beste tijd liepen. In totaal dus 8 lopers naar de finale.
Liemarvin liep in de eerste halve finale, en werd derde. Hij was dus afhankelijk van de andere tijden en moest een tijdje wachten tot de andere halvefinalisten hadden gelopen.
Uiteindelijk was hij een van de twee ‘tijdsnelsten’ en stond in de finale.

Bij het interview was ie wild enthousiast, ongelooflijk blij.

Op de vraag of hij zich erg druk had gemaakt over het wachten op de uitslag, was zijn antwoord ongeveer “Nee, het is zoals God het wil, ik heb mijn uiterste best gedaan en wat het dan wordt is zoals het is”.

Dus je doet jouw werk, je uiterste best, je geeft alles, en dan…..
Dan geef je je over aan het grotere, aan ‘God’, aan het Universum, aan hoe je het ook wilt noemen en hoe je het ook ervaart. Het is niet (meer) in jouw handen.

Je kunt je dan enorm druk maken en winnen of doorgaan het allerbelangrijkst vinden, of je geeft je over. Het is allemaal goed, je kunt niet meer dan je uiterste best doen.

En “Als ik het niet gehaald had, dan was dat zo, dan was het ook goed”.

Gevoel voor betrekkelijkheid, voor bescheidenheid, voor dankbaarheid. Tevreden zijn met zoals het 'valt', wetende dat je niet meer kan doen dan je best. 

Hij bedankte letterlijk alles en iedereen (='God') voor zijn succes. Zelfs de kijkers, de verslaggevers, iedereen die hij maar kon bedenken. Dankbaarheid omdat er in hem werd geloofd.

En op de vraag of hij het ‘hogere’ om hulp had gevraag:
Nee, natuurlijk niet, je gaat God niet vragen een ander slechter te laten lopen zodat ik naar de finale kan”. “Iedereen verdient het te winnen en een finaleplaats te hebben”…

Een groot man. Een mooi mens. Iemand die me stil maakt.  

Een voorbeeld voor velen.

Liemarvin, wij moeten jou bedanken

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn