We zullen allemaal onze mijlpalen in het leven tot nu toe kennen.

Ik weet nog dat ik verhuisde naar Heemskerk (5 jaar), dat ik naar de middelbare school ging (12 jaar), dat ik het HBS-diploma haalde (17 jaar), dat ik mijn bul geneeskunde in ontvangst nam met de poppenkast die erbij hoorde.

En natuurlijk m’n eerste vriendinnetje, de eerste kus met mijn huidige partner (nu al ruim 47 jaar geleden), de start van ‘mijn’ huisartsenpraktijk, het stoppen ermee en de overgang naar homeopathie, en onvergetelijk de geboorte van onze drie kinderen.

Stuk voor stuk mijlpalen. Maar heeft dat mijn leven bepaald? Zijn dat soort momenten mijn leven?

Wel als ik oppervlakkig kijk, en ze hebben zeker invloed gehad. Ik kan nog een heleboel van dat soort mijlpaalmomenten opnoemen, zoals mijn ongelukken die maakten dat ik mijn roeping moest stoppen, die maakten dat ik niet meer kon werken en nu nog verjaardagen en dergelijke ontloop.
Maar als je iets verder kijkt, dan zijn het niet de mijlpalen die het leven bepalen, ze geven er hoogstens richting aan. Al die mijlpaalmomenten veranderden de richting een beetje, zeker.
Soms zelfs enorm. En daarom neigen we te zeggen dat het die mijlpalen zijn die ons leven bepalen, maar eigenlijk is dat veel minder zo dan we denken.

Natuurlijk is het logisch te denken dat heel heftige dingen je leven zouden bepalen. En dat doen ze ook ongetwijfeld een beetje. En hoe meer je denkt dat het zo is, hoe meer het zo zal zijn. Het klinkt altijd hard, maar hoe meer je je slachtoffer voelt van je gebeurtenissen, hoe meer je eronder zult lijden.

Er schiet me nu ineens dat moment te binnen waarop ik een patiënt – nota bene niet eens uit mijn eigen praktijk – moest gaan vertellen dat z’n maagkanker uitgezaaid was en er niets meer aan te doen was. Gelukkig had ik enige les gehad in het voeren van slechtnieuws gesprekken. Nadat ik had kennis gemaakt en verteld dat de specialist me had gevraagd hem iets mee te delen, iets wat niet leuk zou zijn, vertelde ik hem direct het vonnis, zodat ik alle tijd had erover te praten daarna. ‘Uw kanker is uitgezaaid en ze zien geen mogelijkheid meer iets te doen’. Keiharde mijlpaal.

Om daarna als broekie (zo voelde ik me toch een beetje, 30 jaar jonger dan die man die z’n doodvonnis hoorde uitspreken) te vertellen dat ie twee dingen kon doen. Gaan afwachten tot ie dood zou gaan, of genieten van de tijd die hij nog had. Ik vertelde – ter relativering – ook dat ik morgen wel dood kon zijn door een auto-ongeluk of een hersenbloeding, dat hij misschien langer kon leven dan ik. Ik wist dat ik gelijk had, maar was me bewust van het gewaagde ervan. Hoe zou het ontvangen worden? Immers, vaak komt een eerste bericht binnen en is er daarna geen ruimte meer om te relativeren......

Een week erna bezocht ik hem opnieuw om te kijken of er iets van was binnen gekomen. Immers, misschien was ie wel geblokkeerd na het ‘vonnis’, in diepe rouw.
Tot mijn positieve verrassing hadden ze al een reis geboekt. Ze gingen genieten van wat ze nog samen hadden! Ik was tot tranen toe geroerd, omdat ik zo blij was met die reactie. Ik hoopte het, maar had het niet durven verwachten.

Wat ik ermee wil zeggen is dat het niet gaat om wat de gebeurtenis is (in dit geval wat het ‘vonnis’ is), maar om wat je doet met die gebeurtenis. Het gaat om onze reactie op wat er gebeurt, op wat ons overkomt. En soms helpt het als iemand opties geeft…. 

Die gebeurtenis kan een mijlpaal zijn of niet, maar onze reactie bepaalt hoe ons leven vervolgens verder gaat. 

Als ik zelf terugkijk op mijn fietsongeluk en de ellende die erop volgde, de strijd om overeind te blijven, de poging om mijn praktijk te continueren, dan is het uiteindelijk wat ik ermee deed wat mijn toekomst – de huidige tijd – bepaalde. En niet het moment zelf, niet die mijlpaal.
Achteraf ben ik ongelooflijk blij met mijn vertrouwen, de steun van mijn partner, mijn doorzettingsvermogen (wat niet alleen positief was overigens), mijn manier van omgaan met wat er gebeurde. Zeker nadat ik had besloten al mijn kennis te gebruiken om mezelf te helpen.

Toegegeven, zelfs met mijn onrealistische gedachte dat ik volledig zou herstellen. Als ik kijk waar ik nu sta, dank ik ‘God’ op mijn blote knieën. Het had zoveel erger kunnen zijn. Vooral als ik er anders mee was omgegaan. Ik voel me krachtig en sterk, maar ken mijn beperkingen, want die zijn er qua energie wel degelijk. Niet iedereen begrijpt dat helaas, maar het is niet anders. Ik probeer dat niet mijn probleem te laten zijn.
Ik weet wat ik kan en wat niet. En ben niet meer bereid om mezelf te slopen omdat anderen het niet begrijpen.

Het gaat niet om de grote gebeurtenissen, om de mijlpalen, maar het gaat om wat we doen met wat er gebeurt, het gaat om de momenten. Onze beslissingen, onze reacties. Wat er de afgelopen dag ook gebeurd is, als je nu je ogen dicht doet, rustig diep inademt en je voorstelt dat je verbonden bent met het universum, met ‘God’, en je voorstelt dat je bij je uitademing alles loslaat wat je niet wilt, is er totale vrede. En dat kun je op elk moment doen.

Het leven is een aaneenschakeling van momenten. Als we zorgen dat die momenten oké zijn, is het leven oké. Hoe hard we ook worden geraakt door wat het leven ons kan geven. Ik durf dat te zeggen, ik heb de bodem gezien, ik heb geworsteld, en loop nog af en toe tegen muren op omdat ik grenzen verken, maar ik heb ook ontdekt hoe juist die momenten mijn leven bepalen. En hoeveel hulpmiddelen er zijn om te zorgen dat je de momenten kunt leven. Want juist op de momenten dat het leven ‘toeslaat’, moeten we in staat zijn om het moment te beseffen en zo mogelijk op te roepen. Of in elk geval weer zo snel mogelijk terugkeren naar de situatie waarin we weer ‘in het midden’ komen.

Op het moment dat de zogenaamde vaccins tegen corona begonnen en de experts vertelden welke ellende dat zou gaan veroorzaken, waren wij voorbereid. We wisten dat we dierbaren zouden kunnen verliezen ten gevolge van de vaccins als de experts gelijk hadden. Helaas hadden we gelijk. Zowel in het verlies als in wat de experts zeiden. Ook al worden die laatsten nog steeds gecensureerd omdat niemand het mag weten. Vandaar ook dat de gigantische oversterfte een raadsel blijft….immers, als de waarheid niet gezegd mag worden…..

Maar belangrijker nog – in het kader van deze blog – was dat we beseften dat we met de dag moesten leven, met het moment. Dat we zelf zo positief mogelijk, zo liefdevol mogelijk, zo vredig mogelijk, zo gelukkig mogelijk moesten leven.

Dat we ook moesten accepteren dat bepaalde onderwerpen niet meer bespreekbaar waren, dat we moesten accepteren dat zelfs geliefden op dat punt niet echt meer zo bereikbaar zouden zijn als tevoren. Want wat we ook allebei hadden, is dat we wilden weten wat er gebeurde in de wereld. Het echt wilden weten, en niet alleen de verhalen van de mainstream media. 

Het nadeel van niet meer kunnen werken is in mijn geval dat ik de tijd heb om me te verdiepen in wat er gebeurt. Iets wat ik altijd al probeerde, maar door het harde werken niet makkelijk was. Nu kan dat wel. Het is de vraag of dat het leven gelukkiger maakt, maar ik weet en zie wat er gebeurt, zorg dat ik me informeer en zorg dat ik daarmee om kan gaan. Ik ben zo voorbereid op wat gaat komen.

En door zo vaak mogelijk in het moment te leven, in het NU te zijn, kan ik een ‘rijk’ leven hebben. Ondanks wat er gebeurt. Ondanks hoe geliefden in de wereld staan. Natuurlijk zou ik veel dingen anders gewild hebben, maar we leven nu eenmaal in deze tijd. We hebben daarmee te dealen. En dan is het belangrijk te beseffen hoe belangrijk momenten zijn. Momenten met je geliefden zonder strijd of discussie, zonder teleurstelling over een instelling, zonder uitzichtloze discussies, maar ook gewoon van hart tot hart.

Ik heb inmiddels zoveel mensen gesproken waar gezinnen uit elkaar gevallen zijn door de diepe kloof die 'corona' geslagen heeft. Of waar kinderen elkaar niet meer zien/spreken vanwege de kloof tussen de meningen. Het is zo jammer, en zo kwalijk te nemen aan de veroorzakers. Maar als we anders zouden omgaan met.....

Besef je eigen kracht. Weet dat je zelf zoveel kunt doen om je leven te verbeteren, ongeacht de omstandigheden, ongeacht wat het leven je voorschotelt. Jij bent degene die beslist hoe je omgaat met grote gebeurtenissen, laat de automatische piloot los en beslis zelf op elk moment. Jij bent degene die bepaalt of je sterker wordt van een situatie of je laat imponeren en kleineren. Je automatische piloot doet gewoon wat je altijd al deed, dus als je dat niet wilt, kies anders! Adem diep in, en rustig langzaam diep uit. Herhaal dat zo nodig een aantal malen, en merk hoe je rustiger wordt in je hoofd.

Niet voor niets zweer ik bij Qigong oefeningen. Door de Chi Neng Qigong heb ik mezelf sterker kunnen maken, heb ik rust gevonden in mezelf, heb ik mijn lichamelijke pijn kunnen beheersen, heb ik vertrouwen gekregen, ben ik hersteld. En nu Chunyi Lin dit jaar met nieuwe SpringForest Qigong oefeningen is gekomen, kan ik zelfs voor het eerst in 18 jaar weer 10 kilometer hardlopen zonder problemen (ik ben nu 68 jaar). Ik geniet ervan. Ik geniet van die momenten.

Het zijn de momenten die ons leven bepalen, en de aaneenschakeling van momenten is ons leven. Zorg dus voor momenten waarin je je eigen kracht ervaart, waarin je liefde ervaart, waarin je vriendelijkheid ervaart, waarin je liefde ervaart, waarin je respect ervaart. Ook als je die niet van een ander krijgt. Het gaat erom wat jij erin stopt, in die momenten.

Leef je leven in liefde, in vriendelijkheid, in echtheid, wat er ook gebeurt. Zorg voor veel fantastische momenten en wees je nog meer bewust van je vermogen die momenten op te roepen als het leven je uitdaagt met verlies of met grote tegenslag. Wees je bewust van het feit dat het leven een leerschool is, met uitdagingen. En dat het aan jou is om ervan te leren en er het beste uit te halen. Niet materieel, maar emotioneel en spiritueel.

Mijlpalen zijn slechts vaste momenten onderweg op je levenspad, maar het echte pad wordt gecreëerd door alle kleinere momenten tussen de mijlpalen in. En die zijn uiteindelijk veel belangrijker, en jij bepaalt ze! Jij bent niet je diploma, jij bent de ziel die in dit leven een menselijk ervaring heeft/leeft. Besef dat en geniet ervan. Ondanks wat er gebeurt…..

With love,
Ed