Ik spreek steeds meer mensen die me vertellen niet meer naar het nieuws te kijken en de krant niet echt meer te lezen.
Toch valt het me met regelmaat op dat diezelfde mensen een uitgesproken mening hebben die getuigt van indoctrinatie door de mainstream media. Van onkunde omtrent wat er werkelijk speelt. Soms veel sterker dan mensen die wel de media volgen door artikelen te lezen en het nieuws te beluisteren.

Het lijkt er op alsof de media meer effect hebben op de mensen die het niet zeggen te volgen.
Ik heb me uiteraard afgevraagd of dat gek is en of er een reden voor is. Die is er.

Laat ik beginnen met een uitstapje naar de reclame op de televisie. We zitten een film te bekijken of een serie, en ineens is er reclame. Iets waar we steeds meer aan wennen, dus óf we bekijken in afwachting van het eind ervan de reclames en praten wat met elkaar óf we doen even iets tussendoor zoals een drankje pakken of een plasje plegen. Persoonlijk zet ik meestal het geluid uit (of beter gezegd: Hanneke wil dat graag, en terecht). 

Wat we ook doen, we zitten zeker niet heel kritisch die reclame te bekijken, met grote twijfels over de juistheid van de beweringen of bedenkingen over het nut van wat ons wordt aangeprezen. Sterker nog, wat er wordt gezegd komt vrij simpel zonder filters onze hersenpan binnen. En ons onderbewuste accepteert het zonder enige bedenking als waarheid. En dat is ook precies de bedoeling van reclame: dat we het kritiekloos voor waar aannemen, dan wel erdoor min of meer geprogrammeerd worden (denk ook aan alle reclames langs voetbalvelden op TV)

Zodoende zullen we als we iets aanschaffen vooral kijken naar dat product wat we onbewust hebben opgeslagen in ons hoofd. En dat ook eerder aanschaffen. Ook al denken we dat we ons niet laten beïnvloeden door reclames.

Ik zal dat verduidelijken aan de hand van mijn ervaringen als arts met artsenbezoekers (=reclame) en dus zogenaamde geneesmiddelen.

Toen ik huisarts was, kwamen die mensen regelmatig langs, soms elke dag één (meer wilde ik niet), en soms meerdere per firma omdat ze verschillende producten aan de man willen brengen. Ze kwamen tijdens het spreekuur tussen patiënten door of soms aan het eind van het spreekuur.

Tijdens het zien van patiënten ben je (onbewust) als arts continu bezig met allerlei afwegingen over vragen die je moet stellen, over diagnoses die het zouden kunnen zijn of die je vooral niet moet missen, over medicatie die te overwegen is, over andere acties die je moet ondernemen om iets duidelijker te krijgen of iets uit te sluiten, etc. Kortom je geest is voortdurend bezig. Dat is uiteraard nogal vermoeiend, al weet je niet anders.

Als dus zo’n artsenbezoeker kwam, was dat een moment van rust, een moment om te relaxen. En soms waren het mensen die gezellig over koetjes en kalfjes leken te praten en vragen stelden over persoonlijke dingen (wat ze slim genoteerd hadden van een vorige keer). Dat wekte vertrouwen en was als afleiding even lekker. Ontspanning…..

Al de kritische afwegingen en filters stonden op zo’n moment dus niet aan. Wat ze vertelden kwam dan ook direct binnen en werd door het onbewuste bijna geheel als waarheid geïnterpreteerd. Ondanks het feit dat ik dacht dat ik kritisch en bewust was.

Dit alles merkte ik toen ik besloot geen artsenbezoekers meer te ontvangen. Mijn voorschrijven veranderde na een paar weken al. Ik koos waar ik me goed bij voelde en waar ik goede ervaringen mee had, en schreef aanzienlijk minder gevarieerd voor dan voor die tijd. Met soms betere resultaten.

Hoe anders was het toen ik mijn dienstplicht vervulde en we met een groepje artsen deze artsenbezoekers ontvingen. Voor zover ze (nog) wilden komen. Want wat deden we? Samen beluisterden we alles kritisch en bekeken de grafieken, analyses en conclusies ook kritisch. Zelden bleef er iets van de beweringen overeind. Omdat vaak de conclusie niet strookte met het onderzoek, of er te weinig mensen betrokken waren om een conclusie te trekken, of er te veel bijwerkingen waren, of…..etc. Het gepresenteerde middel bleek zelden beter dan bestaande middelen, en de artsenbezoeker droop meestal met staart tussen de benen af.
Om niet meer terug te komen.

In het eerste geval – als drukke huisarts – kwam alle informatie dus ongefilterd binnen en werd ‘waarheid’, in het tweede geval – als dienstplichtig arts – werd alle informatie gefilterd en bleek zelden echt waar en dus ook niet als zodanig binnen te komen. 

Veel reclame op de televisie komt binnen zoals die informatie van de artsenbezoeker bij de huisarts. Ondanks het feit dat we denken kritisch te zijn, wordt het min of meer waarheid omdat we niet kritisch filteren. Datzelfde geldt voor zaken die in series wordt getoond over maatschappelijke zaken, zoals nu de gender- en woke-agenda. Hoe meer alle doorgeslagen zaken in series worden getoond, hoe ‘normaler’ we het gaan ervaren…..

Voor ik de brug sla naar de insteek, het zogenaamd niet volgen van de media, gebruik ik nog een voorbeeld uit de medische hoek. Omdat artsen het veelal heel druk hebben en worden overdonderd door informatie vanuit de farmaceutische industrie, vooral in de vorm van bladen en artikelen, lezen de meeste artsen vooral de koppen of de conclusies.

Toen ik daar onderzoek naar deed, bleek dat veel koppen en zelfs de conclusies naar aanleiding van het artikel niet klopten met de inhoud van het artikel. Het was meer een weergave van wat de schrijver wilde dat we onthouden of denken. En gek genoeg zijn er weinig artsen die daar kritisch over zijn - ook geen tijd voor denk ik (of niet de collega's over je heen willen hebben.....).

Maar artsen vertrouwen – al moet dat bijna tegen beter weten in zijn, denk ik weleens – de industrie en de bladen die ze krijgen. Dus worden de koppen en conclusies vrij kritiekloos gelezen en als waarheid opgeslagen, ook al kloppen ze regelmatig niet. De ‘waarheid’ wordt zo gevormd door de koppen en conclusies, net als door de artsenbezoekers. Artsen kunnen overtuigd zijn van zaken die in de verste verte niet kloppen. Ik ga daar nu niet verder op in, het gaat erom dat je begrijpt wat het verschil is tussen je filters (kritiek, verstand, intuïtie, onderbuikgevoel, onderscheidingsvermogen, e.d.) gebruiken en ze niet gebruiken. En hoe onbewust dat alles in z'n werk gaat. 

Mensen die het nieuws niet volgen, horen wel de oneliners en zien vaak wel de koppen van kranten of artikelen. Vaak kijken ze ook een paar minuten naar een nieuwsuitzending of actualiteitenrubriek waar dezelfde ‘kop’ wordt gepropageerd. Al die informatie komt kritiekloos binnen en wordt als waarheid opgeslagen.
Onbewust, maar het effect is hetzelfde.

Dus weten die mensen niets over de oorlog in de Oekraïne, maar Poetin is de slechterik. Ze weten niets over de ins en outs van de klimaathoax, maar de opwarming is een feit. Stikstof, wat is dat? Maar de boeren moeten weg, die produceren het te veel. Ik kan zo nog even doorgaan, maar het gaat me om de tendens. En niet iedereen is hetzelfde of reageert hetzelfde. En ook elke 'waarheid' kent vele facetten. 

En niet alle mensen die het nieuws niet volgen zijn zo erg ongenuanceerd, maar een groot deel wel, omdat ze worden geïndoctrineerd door dat wat ze niet zeggen te willen weten. Het is zoals bij manifesteren: je trekt aan waar je je tegen verzet. Ze willen het nieuws niet horen/zien maar horen/zien juist datgene wat ze dus niet zouden moeten horen/zien, en dat bepaalt grotendeels hun mening. 

Ik denk dat het daarom is dat ik bij kennissen en vrienden merk die vol bravoure vertellen ‘ik kijk niet naar het nieuws, ik lees geen nieuws’ dat er ergens verkeerde informatie ingegoten is, die ze zo als waarheid omarmen dat een gesprek over actuele onderwerpen bijna niet mogelijk is. Of dat als je een feitelijke waarheid op tafel legt er meewarig naar je wordt gekeken van ‘hoe kun je dat nu denken?’.

Ik weet dat het zo gaat, en ik heb me leren aanpassen. Niet iedereen heeft de tijd en de lust om de waarheid achter de ‘waarheid’ te zoeken. Ik heb dat geleerd door mijn ervaringen in de medische wereld, en heb een groot deel van mijn leven tegen de stroom in geroeid. Bovendien heb ik een hekel aan oppervlakkigheid en wil ik weten hoe dingen zitten, ook als die werkelijkheid me hard valt of niet te pruimen is. Ik weet dan wel waar ik aan toe ben en kan me voorbereiden op wat komen gaat.

Daarom: koppen zijn belangrijker dan je denkt.

Hun invloed is veel groter dan je denkt. Niet alleen zijn ze er om de aandacht te trekken zodat je het artikel gaat lezen, ze zijn er ook om je iets te laten geloven. En dat laatste dus vooral als je het niet leest.

Vandaag zag ik een kop: ‘Meer dan een kwart van de Canadezen vindt dat de regering moet beginnen met het doden van arme mensen’.
Dus? 25% van de Canadezen wil mensen die in armoede leven (laten) vermoorden? De nek omdraaien, of een spuitje (als de vorige al niet funest waren)?
En gezien de tendens in Canada en de wens van de VN/WEF de wereldbevolking te decimeren is het misschien niet eens zo vreemd? 

Maar de eerste alinea nuanceerde het al: die mensen zouden de mogelijkheid moeten krijgen om gebruik te maken van euthanasie als ze dat willen. Is toch iets anders.
Dan nog vraag ik me af waar de grens ligt tussen humaniteit en gruwelijkheid, maar de kop was dus anders dan de lading.

Zoals koppen dat vaak zijn. Daarom zijn ze ook zo belangrijk (om vooral niet te lezen, maar ja, dat is bijna onmogelijk...........)

In licht en liefde,
Ed