Blog Algemeen
- Details
- Geschreven door Ed
De Olympische spelen zijn weer achter de rug.
De een zal het realistisch en de ander surrealistisch noemen, maar er was te weinig publiek (geen) en er waren te veel mondkapjes.
En wat ik vooral sneu vind is dat er nogal wat sporters werden uitgesloten van dat waar ze 5 jaar voor hadden getraind op basis van regeltjes die meer nattevingerwerk zijn dan gebaseerd op wetenschappelijke feiten. Bijvoorbeeld: je hebt je (al tegen je zin in) laten vaccineren omdat dan alle beperkingen zouden verdwijnen, hebt geen klachten, en kan dan toch niet meedoen omdat een test positief blijkt te zijn.
Bovendien werden alle sporters in een bad van stress gedompeld omdat ze telkens maar weer moesten afwachten of zij de volgende waren die positief zouden testen. ‘Kan ik wel afmaken waarvoor ik hier kwam, of moet ik straks ook naar het quarantaine-hotel?’.
Maar goed, dat was de negatieve kant.
Van die ander kant heb ik genoten. Met name van het plezier wat veel sporters hadden in wat ze deden. En van de diversiteit, niet alleen in soorten sport, maar ook in soorten mensen. In beleving.
Op alle mogelijke manieren verschilden sporters van elkaar, en op allerlei andere mogelijke manieren waren ze verbonden en gelijkgericht.
De manieren waarop de emoties werden geuit door de verschillende sporters, zowel uit verdriet als uit vreugde. Ik heb veel tranen zien vloeien. En nog veel meer soorten uitingen van vreugde gezien.
Het was zowel teleurstellend als verfrissend om te zien dat in het land van de techniek en de perfectie de communicatie nogal eens te wensen overliet. Waardoor bijvoorbeeld de Nederlandse dameswielrensters wellicht het goud misliepen. It’s all-in the game.
Over wielrennen gesproken, die sport is een mooi voorbeeld van hoe je met samenwerking verder kunt komen. Enerzijds zie je dat als een ploeg of zelfs ploegen samenwerk(t)en om bijvoorbeeld iemand in te halen, dat vleugels geeft. En dat competitie – elkaar niet een overwinning gunnen – maakt dat uiteindelijk alleen degene die zich daaraan onttrekt kan winnen. De anderen worden vleugellam.
Maar de mooiste dingen van deze spelen waren die waar de mens in de sporter boven kwam drijven.
De laatste dag, het bijna laatste onderdeel, was de marathon voor mannen. Voor Nederland deden er 3 mensen mee in de bijna onmenselijke hitte van Sapporo (hoewel het bij de dames kennelijk nog warmer was). Een daarvan was Abdi Nageeye. Deze man is geboren in Mogadishu (Somalie), liep al langere tijd verschillende langere afstanden als Nederlander, en won in 2015 zijn eerste Nederlands Kampioenschap op de marathon. Hij heeft het Nederlands record in handen, en belandde de afgelopen jaren een aantal malen in de top 10 op internationale marathons. De vraag was of dat nu ook zou lukken in deze uitdagende weersomstandigheden (heet en hoge vochtigheidsgraad). Voor ik verder ga, moet ik zeggen dat deze atleet en stichting in het leven heeft geroepen om arme en kansloze kinderen in Somalië te helpen. Het zegt iets over het soort mens.
Uiteindelijk bleven er steeds minder mensen over en liep er één man weg, de op dit moment ongenaakbare marathonloper Eliud Kipoche. Die ging alleen op weg naar goud. Daarachter dunde het steeds verder uit. Er bleven er 4 en later 3 over achter de koploper. Nageeye liet zich enige kilometers voor de finish even uitzakken en kwam weer terug. Hij voelde zich goed en dacht erover weg te lopen bij de anderen, maar bij die anderen zat ook zijn loopmaatje Abdi, een Belg. Die had het wat moeilijk. Dus besloot hij te blijven en hem aan te moedigen. Op de laatste honderden meters voor de finish hield hij zich zelfs in bij zijn sprint voor zilver om zijn maatje in woord en gebaar mee te trekken.
En zo kwam hij glunderend met een brede lach over de finish. Niet alleen omdat hij tweede was geworden, maar omdat hij ook zijn maatje aan een bronzen plak had geholpen….
Dat is ook sport. En wellicht hebben jullie ook de hoogspringers (mannen) gezien, een Italiaan en een Quatarees. Ze kenden elkaar al jaren en zo’n wereldje van topspringers is natuurlijk beperkt, je komt elkaar overal weer tegen. Maar toch.
Ze hadden allebei een zekere hoogte gespringen, en op de volgende hoogte haalden ze het allebei niet. En aan zo’n gouden plak zit ook nog een geldbedrag vast.
Ze zouden om de zege kunnen springen door toch weer op een andere hoogte die hoogte proberen te halen. Wie dat in de minste pogingen zou doen, zou dan goud winnen.
Ze praatten even met elkaar en toen de official begon uit te leggen wat de opties waren, werd hij in de rede gevallen met de vraag “kunnen we allebei goud hebben?”. Op zijn ja, maar…… werd hij verder genegeerd en vlogen de twee atleten elkaar om de nek om vervolgens ieder op hun eigen manier een feestje te maken, te springen, te rollen, te gillen, etc. Ze waren door het dolle heen. Ze gunden elkaar het goud zo erg, dat ze afzagen van een barrage, van een verdere strijd. Het elkaar goud gunnen maakten hen uitzinnig van vreugde.
Wat ook mooi was om te zien bij deze spelen was dat er een aantal mensen waren die er een tijdje waren uit geweest omdat ze het niet meer zagen zitten, de stress te groot werd, of ze wilden uitzoeken of dit echt was wat ze wilden.
Mooi, omdat ze daarna met meer plezier terug waren gekomen. Omdat ze waren gaan inzien dat je vooral plezier moest hebben en dat trainen en keihard werken oké is als het maar onderdeel is van plezier.
Als je mijn blog over scheppen volgt, zal je herkennen dat plezier ook juist de voorloper is van succes. Sterker nog, een vereiste voor succes.
Mij viel op – maar ik keek misschien met een gekleurde bril – dat de mensen die veel plezier hadden, die relatief ontspannen de sport benaderden, het meest succesvol waren.
Hoe dan ook, ik heb van deze spelen bewuster en intenser genoten dan van vorige door onder andere bovengenoemde zaken.
En aangezien alle gekte van nu nog lang niet voorbij is en het de vraag is hoe Parijs 2024 eruit zal gaan zien, koester ik deze herinneringen alvast en hoop tegelijkertijd op een nog mooiere ervaring in 2024, hopelijk ontdaan van al die zaken die niets met sport te maken hebben.
Sporters, bedankt voor deze ervaringen, ik ben jullie oprecht dankbaar!
- Details
- Geschreven door Ed
Liemarvin Bonevacia (geboren Curacao) liep vandaag – 2 augustus 2021 – een halve finale op de 400 meter die ervoor zorgde dat er voor het eerst een Nederlander in de finale van die 400 meter op de Olympische Spelen staat. Ook nog in een nieuw Nederlands record.
Maar dat is niet waarom het een mooi mens is.
Ja, letterlijk is het een mooi mens om te zien, maar ook dat is niet wat ik bedoel.
De afgelopen jaren werd Churandy Martina (geboren Willemstad) ook regelmatig geïnterviewd en ook hij toonde zich een dankbaar en mooi mens. Ik genot van al die interviews. De inborst van deze twee mensen, de dankbaarheid, de manier waarop ze in het leven staan.
Bonevacia had ik nog nooit gehoord. Vandaag voor het eerst.
Even voor de context voor wie niet gekeken hebben: er waren 3 halve finales waarop 7-8 lopers. Van elke halve finale gingen de eerste twee door en daarbij kwamen de twee die van de overige lopers de beste tijd liepen. In totaal dus 8 lopers naar de finale.
Liemarvin liep in de eerste halve finale, en werd derde. Hij was dus afhankelijk van de andere tijden en moest een tijdje wachten tot de andere halvefinalisten hadden gelopen.
Uiteindelijk was hij een van de twee ‘tijdsnelsten’ en stond in de finale.
Bij het interview was ie wild enthousiast, ongelooflijk blij.
Op de vraag of hij zich erg druk had gemaakt over het wachten op de uitslag, was zijn antwoord ongeveer “Nee, het is zoals God het wil, ik heb mijn uiterste best gedaan en wat het dan wordt is zoals het is”.
Dus je doet jouw werk, je uiterste best, je geeft alles, en dan…..
Dan geef je je over aan het grotere, aan ‘God’, aan het Universum, aan hoe je het ook wilt noemen en hoe je het ook ervaart. Het is niet (meer) in jouw handen.
Je kunt je dan enorm druk maken en winnen of doorgaan het allerbelangrijkst vinden, of je geeft je over. Het is allemaal goed, je kunt niet meer dan je uiterste best doen.
En “Als ik het niet gehaald had, dan was dat zo, dan was het ook goed”.
Gevoel voor betrekkelijkheid, voor bescheidenheid, voor dankbaarheid. Tevreden zijn met zoals het 'valt', wetende dat je niet meer kan doen dan je best.
Hij bedankte letterlijk alles en iedereen (='God') voor zijn succes. Zelfs de kijkers, de verslaggevers, iedereen die hij maar kon bedenken. Dankbaarheid omdat er in hem werd geloofd.
En op de vraag of hij het ‘hogere’ om hulp had gevraag:
“Nee, natuurlijk niet, je gaat God niet vragen een ander slechter te laten lopen zodat ik naar de finale kan”. “Iedereen verdient het te winnen en een finaleplaats te hebben”…
Een groot man. Een mooi mens. Iemand die me stil maakt.
Een voorbeeld voor velen.
Liemarvin, wij moeten jou bedanken!
- Details
- Geschreven door Ed
Hoewel ik 22 mei besloot nog maar 2 blogs te hanteren, de kritisch medische en die van Pak je Geluk, kom ik daarvan terug.
‘Kritisch medisch’ gaat op dit moment vooral om Covid en elke kritische informatie lijkt tegen dovemans oren gericht, door de niet afnemende hoos aan desinformatie van de overheid en de uitsluitingen die dreigen als je niet meedoet aan de experimenten. Ik word het zat om daar dingen over te zeggen, en bovendien helpt het niet de goede kant op. Mensen zijn murw. Bovendien hoop ik echt dat al die echte experts geen gelijk krijgen, en ik dus achteraf ook niet....
‘Pak je Geluk’ staat voorlopig in het teken van ‘scheppen’. Daar is nog zoveel over te vertellen en dat is zo nuttig, dat ik dat niet wil doorbreken met andere informatie dan daar thuishoort. Geluk heeft alles te maken met scheppen.
Dus moet ik deze ‘Blog Algemeen’ in ere herstellen om andere zaken te beschrijven. Vanaf nu dus 3 soorten blogs, en deze blog functioneert weer.
- Details
- Geschreven door Ed
Een van de dingen die ik leerde van alle informatie die met ‘scheppen’ te maken heeft, informatie van collectief bewustzijn, van verder geëvolueerde zielen, etc., is dat het geen enkele zin heeft mensen dingen te vertellen over iets waarin ze niet geïnteresseerd zijn.
Het komt gewoon niet binnen.
Ik weet nog hoe er rijtjes met voorzetsels met een bepaalde naamval (Duits) werden ingeramd door eindeloos die rijtjes met de klas op te dreunen. Babbel, een talenprogramma op internet, doet dat anders. Je leert daar spelenderwijs en intuïtief de naamval.
Deze twee manieren van leren zijn precies wat er wordt bedoeld. Het erin rammen van de rijtjes was niet geheel ineffectief, want sommige rijtjes weet ik nog, maar het was gespeend van elke interesse. De enige interesse was dat je een voldoende wilde halen. Was er meer interesse geweest, dan had het niet op die manier gehoeven. Dan had het spelenderwijs gekund.
Ik had een Engelse leraar, waar het vaak helemaal onder de les niet over Engels ging. Hij bestede veel tijd aan maatschappelijke zaken, aan fatsoen, aan persoonlijke ontwikkeling. En tegelijkertijd maakt hij daardoor het Engels als vak prettig en leerbaar. Mensen wilden ook wat voor hem doen.
Een geschiedenisleraar, bijna blind overigens, noemde zijn verhalen over geschiedenis de krenten in de pap of de balletjes in de soep. Door zijn verhalen maakte hij geschiedenis interessant, hoewel de jaartallen die je ook moest ophoesten daardoor bij mijn niet echt beter bleven hangen. Hij deed in elk geval zijn best.
Wat leerlingen opsteken van een leraar hangt dus ervan af of die leraar het vak of de lessen interessant weet te maken. Een leraar die er alleen staat om geld te verdienen en zijn/haar tijd uit te zitten, zal daartoe minder gemotiveerd zijn.
En toch, het is een win-win-situatie!
Immers, als je als leerkracht je leerlingen of studenten weet te motiveren (niet door de onvoldoendes of door autoritair te zijn), en dan vooral door je lessen of je vak interessant te maken, dan halen je leerlingen of studenten niet alleen hogere cijfers, maar zal je ook minder last van – en minder moeite met – ze hebben omdat ze geïnteresseerd zijn en dus niet met andere dingen bezig zijn. Ze zullen leuke vragen stellen in plaats van 'vervelend' zijn.
Zelfs op de universiteit werkte het. Er waren profs die hun boek ongeveer stonden voor te lezen en hun studenten in slaap kregen, zonder dat er enige informatie bleef hangen. En andere profs of docenten maakten hun vak interessant door voorbeelden te laten zien, patiënten te laten zien, dingen voor te doen, waardoor hun informatie bleef hangen. Zelfs als die informatie later in het leven niet bleek te kloppen.
Zelf heb ik het ondervonden door in het begin zo enthousiast te zijn dat ik mensen ongevraagd advies gaf over bijvoorbeeld homeopathische of huis-tuin-en-keuken middelen. Ik dacht dat ik ze daar plezier mee deed. Maar het kwam niet binnen, mensen deden er niets mee.
Ik ben er toen mee gestopt onder het motto ‘als mensen iets willen weten, dan vragen ze het wel’, anders is/was het zonde van mijn energie.
De les voor de leraar: zorg dat mensen die je iets wilt leren geïnteresseerd zijn in wat je te vertellen hebt. Zorg eerst voor de interesse en begin dan pas de informatie te delen. Begin bijvoorbeeld met een verhaaltje, een mop, een metafoor, een anekdote die er iets mee te maken heeft, en ga dan over tot de 'les'. De oren staan dan open, de interesse heb je gewekt.
Doe je dat niet, dan verdoe je je tijd en die van de leerlingen. Het kost jezelf veel meer energie en je krijgt er veel minder voor terug qua resultaat. Je maakt je vak voor jezelf moeilijker.
Wat is leren toch fantastisch……..
P.S. Ik moet ineens denken aan die verjaardagen waar mensen hele verhalen zitten te vertellen tegen je waarin je totaal niet geïnteresseerd bent......... (maar......als je jezelf vertelt dat je wel geïnteresseerd bent of er iets van kunt leren, maak je het jezelf een stuk makkelijker).
- Details
- Geschreven door Ed
Het begint me steeds meer tegen te staan dat veel van de door mij geschreven blogs gaan over corona, over een of andere vorm van negativiteit.
Het is logisch, want er valt op dat gebeid weinig positiefs te bespeuren en ik vind dat een groot deel van de medische wereld het volk schandelijk in de steek laat en vergeten is wat hun vak ook alweer was, maar toch.
Ik wil ook - en liefst vooral - bezig zijn met positieve aspecten.
Omdat ik mijn arts-zijn en alle zaken die niet kloppen niet kan verloochenen, moet ik de medisch kritische blogs wel schrijven. Dus heb ik tot het volgende besloten:
Ik ga vanaf nu 2 soorten blogs schrijven, die ik al direct van elkaar scheidt:
1. De medisch kritische blog, waarin ik datgene wat op gebeid van gezondheid gebeurt kritisch zal volgen.
en
2. De Pak Je Geluk blog, die onderwerpen bevat voor groei en ontwikkeling, voor meer positiviteit, voor meer of sneller geluk.
Het voordeel is dat de lezer ook direct kan beslissen om voor de een of de ander te gaan. Wil je alleen positief, dat kan. Wil jj juist alleen kritisch (ik zou dat niet aanraden), dat kan ook.
En ik hoop met heel mijn hart dat gaandeweg de Pak-je-geluk blog meer artikelen gaat bevatten dan de andere blog. Hoewel er veel heel nuttige artikelen te schrijven zijn die kritisch zijn.
Het is deze rare wereld met corona die maakt dat er polarisatie is, dat er censuur is, dat mensen tegen elkaar opgezet worden, dat je extra op je woorden moet passen.
Maar vanaf nu dus 2 soorten blogs.
Voorlopig laat ik 'Blog Algemeen' nog even staan zodat de artikelen die ik niet naar de andere twee heb verschoven nog te lezen zijn, maar over enige tijd haal ik deze blog weg, zodat alleen de ander twee over zijn.
Pagina 9 van 23
-
Nieuwste blog
- Blog Algemeen