Je hebt uit de vorige blogs al begrepen dat het op zich gemakkelijk lijkt om te scheppen en te sturen, maar dat er anderzijds toch behoorlijk wat in de weg kan zitten.

Alle informatie die ik gelezen heb vertelt dat liefde de allerbelangrijkste kracht is. Liefde is de energie van het Universum, van God, het ‘Al’, Moeder Natuur, etc. Liefde zou ook de energie zijn die ons met onze Bron verbindt.

Het probleem is echter dat het woord liefde bij veel mensen al bijna net zo’n gegiechel opwekt als praten over seks op school. Het is ‘soft’. Vanuit je hart praten wordt als zwaktebod gezien, vanuit je mind praten is stoer. En bij gebrek aan liefde ontstaat er een harde maatschappij waarin geld het voor het zeggen heeft.

En toch is juist liefde de manier waarop we met elkaar verbinden. En vooral de manier waarop je je met jezelf verbindt, met je onzichtbare energiedeel, met je Bron, met je kern, met alles wat mogelijk is. Onthoud vooral dit stukje!

Als we vanuit liefde met elkaar zouden functioneren, zouden er geen problemen zijn. En als er al een conflict zou zijn, was dat snel opgelost.
Vanuit liefde zouden we kijken naar overeenkomsten in plaats van verschillen. Vanuit liefde zouden we gaan voor echte oplossingen in plaats van schijnoplossingen die alleen maar meer ellende geven.
Vanuit liefde zouden we in de schoenen van een ander gaan staan (figuurlijk uiteraard) om te ervaren wat die ander ervaart, alvorens te veroordelen.

Als we met liefde in het achterhoofd belanden in een discussie, zullen we altijd teruggaan naar het uitgangspunt, terwijl we – als we dat niet doen – bijna altijd belanden in een soort welles-nietes spelletje, wat niemand wint. 
Als we met liefde in het achterhoofd iets ondernemen, zullen we samenwerken wat tot een veel beter resultaat leidt dan de competitie en strijd die er anders is.

Bovendien, of je het nu erkent of niet, iedereen heeft een hang naar geliefd zijn, naar liefdevolle aandacht. Dat is niet alleen iets van jonge kinderen en oude mensen. Sommigen zijn weliswaar (niet liefdevolle) aandacht gaan krijgen door tegendraads gedrag en daardoor vergeten dat het om die liefde ging, maar toch….

Herinner je het moment of de momenten van intens verliefd zijn. De hele wereld was ineens mooi. Verschillen telden niet meer, de zon scheen zelfs als het regende, je zag geen tekortkomingen in de ander, alles wat oke. Dat is wat liefde doet. Het kleurt de wereld mooi, het schept ongekende mogelijkheden; figuurlijk, maar dus ook letterlijk. 

Een van de grote problemen van deze tijd is dat we niet in een staat van liefde maar in een staat van angst leven. Ik verbaas me over het ontkennen daarvan bij de mensen waar het ervan afdruipt, maar het zal wel iets te maken hebben met ‘gewend zijn aan’, ‘niet anders meer weten’, het ‘normaal’ vinden.

Het afgelopen jaar is er natuurlijk een bombardement van angst over ons heen gekiept door de media, de overheid en medische verhalen. Dat heeft het allemaal niet beter gemaakt.
Maar vergeet niet dat we van kinds af aan bestookt zijn met angst, overigens vol goede bedoelingen. Het één was gevaarlijk, het ander konden we nog niet, als je dit deed, dan werd je bestraft (soms zelfs door God), de angst van onze ouders werd op ons geprojecteerd.

En wat de media het laatste jaar doen, deden ze ons hele leven al in iets minder opvallende mate. Met name de nieuws- en actualiteitenrubrieken brachten altijd al sensatie over met name niet leuke zaken op de buis en op de radio. De kranten idem.

Als ik op straat loop, zie ik weinig liefdevolle blikken, de meeste mensen lopen er met serieuze blikken rond. Niet alleen nu omdat het virus in elke uithoek op hen kan duiken, maar ook ver daarvoor al. Het leven is een serieuze zaak.
Maar juist angst en het serieus zijn, zeker als dat laatste komt door zorgen, teleurstellingen, verdriet, boosheid, frustratie, of welke emotie in deze categorie ook, blokkeren ons in onze mogelijkheden. Blokkeren ons in een mooiere wereld creëren. 

Zelfs in het vermogen van analytisch (logisch) denken. Negatieve emoties blokkeren ons vermogen zinnig te denken. Ik denk de gevolgen daarvan ook te zien in wat er nu allemaal gebeurt in de maatschappij. De manier waarop totaal onverantwoord mensen worden gepusht om een dubieus vaccin te nemen is daar hoop ik het gevolg van.
Ik zeg ‘hoop ik’, omdat als dit niet komt door een geblokkeerd verstand, er een andere oorzaak achter moet zitten die veel vervelender is.

Maar hoe dan ook, er is van alles rondom ons – en in ons – gaande om weinig bezig te zijn met liefde en liefde ervaren. Om onbevangen vrij van afleidingen en negatieve emoties bezig te zijn met onze toekomst, met wat we echt willen, met wat we willen scheppen.

Persoonlijk heb ik, hebben wij, decennialang een soort van 5 jarenplan gehad. Niet op papier, maar wel als wens samen uitgesproken. En het gebeurde ook altijd, het kwam uit. 
Ik moet toegeven dat ik sinds mijn eerste fietsongeluk in 2003 – wat er inhakte als een bom omdat ik vrijwel niets meer kon van wat ik daarvoor kon – geen 5 jarenplan meer heb gehad. Ik was al blij als ik emotioneel en mentaal weer in balans kwam, en lichamelijk wat herstelde (Dat was mijn prioriteit toen – maar wel elke dag uitgesproken).

Maar ook toen ik door alle hulpmiddelen te gaan gebruiken, die ik in de praktijk aan mensen aanreikte voor die tijd, heel langzaam weer begon te herstellen, kwam er geen 5 jarenplan. Ik was al zo blij dat het beter ging, dat de chronische pijn minder was, dat ik weer kon lezen, dat ik mijn emoties onder controle had, dat ik weer een beetje normaal functioneerde (met de vervelende beperkingen die veel mensen inmiddels kennen: energieverlies door te veel prikkels), dat ik helemaal niets te wensen had.

Nu ik met deze materie bezig ben, zie ik in hoe ik heb meegeholpen aan het scheppen van mijn leven zoals het nu is. Vooral de goede kanten ervan, maar zeker ook de minder goede kanten.

Mijn uitdaging voor de komende periode is dan ook proberen weer wensen te creëren, zodat die weer kunnen uitkomen de komende jaren. Op allerlei gebied. Het is fijn tevreden te zijn met hoe het gaat, maar ik realiseer me dat wensen hebben helpt verder vooruit te komen. Alle mensen die heel oud worden schijnen nog wensen en plannen te hebben. 

Hoewel ik begrijp dat het feit dat ik dik tevreden ben met mijn huidige leven en lichaam al helpt vooral positieve dingen aan te trekken.

De basis is er, nu de wensen nog bedenken………..  Heb jij ze wel al op een rijtje?  Doe je mee? 

Wordt vervolgd.

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn