Als kind ben ik opgevoed in een gezin waar geen ruimte was voort religie. Dat is te zeggen, mijn ouders waren er niet mee bezig, hadden er niets mee, maar vonden wel dat ik iets van ‘het geloof’ moest weten, dus ging ik naar de zondagsschool. En later kreeg ik zowel op de lagere school als de middelbare school bijbel les of ‘maatschappijleer’.

Ik vond vooral de verhalen aardig, maar had er verder niet zoveel mee. De tien geboden maakten wel indruk, maar meer omdat ik de ‘geboden’ niet meer dan normaal vond. Ik begreep de ophef erover niet zo goed. Toch normale regels waar ieder mens zich van nature aan te houden had?
In de huidige wereld begin ik te begrijpen dat dat lang niet voor iedereen zo logisch is…..

Maar goed, voor mij – hoewel ik er niet zo mee bezig was – bestond dit leven, en dat was het. Geen moment dacht ik na over een leven na dit leven, of een leven voor dit leven. Ik wilde in dit leven gewoon een goed mens zijn en arts worden om mensen te helpen.

Dus ging ik geneeskunde studeren aan de Universiteit van Leiden. Met gemende gevoelens omdat ik regelmatig twijfels had over de manier waarop men met patiënten omging of over de theorie die in de praktijk vaak niet bleek te kloppen. Verbaasder was ik vaak nog over het feit dat niemand anders dat scheen op te vallen. Opvallend was ook de hiërarchie met de hoogleraar bovenaan en de student en verpleging onderaan. Misschien logisch, maar ik was opgevoed met het idee dat iedereen gelijk was, dus die hiërarchie ergerde me ook wel.

Het werd op die manier een beetje een na-aap gebeuren. En lang niet altijd omdat de prof zo erg gelijk had. Het verklaart hoe gemakkelijk de farmaceutische industrie alles en iedereen kan beïnvloeden: wind de prof om je vinger en je hebt alle anderen ook. Want wat later opviel was dat huisartsen weer de specialisten in de buurt volgen met de medicatie…..eitje dus voor de industrie.

Maar goed. Als huisarts kwam ik er dus helaas pas achter dat al die kennis die ik had opgedaan op de universiteit niet leidde tot helende bezigheden. In een Academisch ziekenhuis zie je uitzonderlijke ziekten en is het dus al heel wat als er een verbetering kan worden verkregen. Dat maakt indruk op een beginnend student/arts. Of er worden operaties uitgevoerd die levensreddend zijn, of heel bijzonder. Ook dat maakt indruk.

Maar in de dagelijkse praktijk gaat het vaak om veel voorkomende aandoeningen die ogenschijnlijk niet zo heftig zijn. Met veel chronische aandoeningen (toen ook al), en toen ook al steeds meer mensen met kanker. Daar kon je als arts eigenlijk niet zoveel mee. Ja, er werden wel veel recepten voor uitgeschreven, maar het genezende nut ervan? Nul, nul. Het meeste ging vanzelf over – dat wil zeggen het lichaam knapte het zelf op. En de rest was chronisch voorschrijven van medicamenten omdat ze de klachten beperkten. En bij kanker…ach.

Ik werd er depressief van. Zo lang gestudeerd, en dan eigenlijk niets echt kunnen genezen. Zo ging ik op zoek en belandde bij homeopathie; eigenlijk omdat ik over antroposofie niet zoveel kon vinden, en als eerste een aantal boeken over homeopathie ging lezen.
Een poos later ging ik de opleiding doen tot homeopathisch arts naast mijn huisartsenpraktijk. En zo kwam ik in aanraking met Ghekas, een Griekse homeopaat. En Grieken zijn zoals je weet nogal filosofisch. 

Hij had in die tijd momenten dat hij echt op een filosofische toer was (voor mijn gevoel althans). Zo vertelde hij dat het de ziel van het kind was wat in het lichaam van de moeder kon zorgen voor een andere voorkeur qua voedsel. Het was een nieuw idee voor me. Het was iets om over na te denken. Later vertelde hij dat het tot het einde van het leven nuttig was om te zorgen voor een zo goed mogelijke gezondheid of balans, omdat dat het volgend leven ten goede kwam.

Het volgende leven? Waar ging het nu weer over? Hoezo volgend leven? Daar was ik nog nooit mee bezig geweest. Maar eerlijk is eerlijk, ik ging er wel over nadenken.

Ik was er altijd van uitgegaan dat er alleen dit leven was. Maar waarom? Wat waren daar de argumenten voor, de bewijzen van? Ik was daar gewoon vanuit gegaan. Ik had nooit een andere mogelijkheid gehoord tijdens mijn leven tot dan.
Maar aan de andere kant, wat waren de bewijzen voor een leven na dit leven? Wat zouden argumenten kunnen zijn?

Het zette me aan het denken, aan het contempleren, aan het peinzen. Ik besloot uiteindelijk dat ik voor geen van beide ‘overtuigingen’ een bewijs had. Dat geen van beide logischer was dan het andere. Dus: welke ‘overtuiging’ was prettiger?
Toen ik het er later met iemand over had, gaf diegene aan dat het idee van een volgend leven te complex was, te veel onzekerheid gaf, te bedreigend was.
Ik had het omgekeerde. Als er een volgend leven was, dan had dit leven voor mij meer zin. Dus koos ik er bewust voor te ‘geloven’ in een volgend leven.

Dan was het niet afgelopen na dit leven, en kon ik wellicht in een volgend leven nuttiger zijn door wat ik in dit leven geleerd had. Verder dan dat kwam ik niet, maar het gaf mij juist meer zekerheid dan de onzekerheid van één te leven leven. Ik vond het een prettig idee en omarmde het uiteindelijk toen ik aan het idee gewend was. Nu – achteraf – realiseer ik me dat mijn intuïtie maakte dat ik het ‘idee’ omarmde. Het ‘geloven’ was meer een ‘weten’.

En toen ging ik NEI studeren/leren. De basis was het feit dat je via spiertestjes kon communiceren met het onbewuste. Je kon vragen stellen waar je ‘ja’ of ‘nee’ op kreeg als antwoord. Op die manier kun je uitvragen waar blokkades zitten of waar bepaalde emoties (emotionele herinneringen of blokkades) vandaan komen. En natuurlijk behandelen via de techniek van de NEI, maar daar gaat het nu even niet om.
Voor mij was het testen op deze manier niet nieuw omdat ik al Integra (Integrale geneeskunde) had geleerd, waarbij je ook op die manier testte.

Het op die manier testen van de oorsprong van emoties, op die manier communiceren met het onbewuste, waarbij je heel veel kon uitvragen (wat wij toen ook deden uit nieuwsgierigheid – het is vaak helemaal niet nodig om al te veel uit te vragen/zoeken), dat was nieuw en vereiste ook enige tijd om eraan te wennen en er vertrouwd mee te raken. Zeker voor mij als regulier opgeleid arts, die alles vooral wetenschappelijk leerde benaderen.

En je weet, dingen die de wetenschap niet begrijpt zijn al snel ‘onzin’.

Redelijk snel leerde ik er vertrouwen in te hebben en voelde het goed. Niet alleen omdat je als je behandeld werd ook ervoer wat het effect was, maar het voelde ook als kloppend. Wat er ook uitkwam, want dat wist je nooit tevoren. Toch werd ik verrast door wat we ontdekten. We kwamen bij het uitvragen van de oorsprong van de emotionele bron regelmatig uit in vorige levens (of parallelle) levens. Was ik via Ghekas gewend geraakt met het begrip ‘volgend leven’, over ‘vorige levens’ had ik nog nooit nagedacht. Maar dat idee werd nu wel opgewekt. En ik moest het ook wel geloven omdat ik inmiddels overtuigd was van de waarheid van wat we uitvogelden……

En zo werd een klein wereldje van ‘alleen dit leven’ in een aantal jaren tijd tot een immens grote wereld van een ziel met meerdere levens (eeuwig leven?).

En op de een of andere manier verrijkte het mijn leven aanzienlijk. Alleen jammer dat ik me niets kon herinneren van mijn vorige levens……
Wel was ik ook een beetje verbaasd hoe overtuigingen konden veranderen onder invloed van andere informatie. Overtuigingen zijn niets anders dan een mening over iets hebben die je keihard gelooft, en waar je wereldbeeld op gebaseerd kan zijn.

Gelukkig ben ik mijn leven lang al nieuwsgierig, en stond ik daardoor open voor nieuwe ervaringen, nieuwe ‘feiten’, nieuwe ‘waarheden’. Al te vaak kom ik mensen tegen die zich vastbijten in hun wereldje van overtuigingen en niet wensen na te denken over andere mogelijkheden. Dat is te bedreigend. Het verklaart ook waarom zoveel mensen vandaag de dag niet zien wat er echt gebeurt in de wereld, zelfs in de Nederlandse politiek.

Het verklaart waarom – in weerwil van de duizenden wetenschappers die gelijk blijken te hebben gekregen in de voorspelling van de ellende van de vaccins – nog zoveel mensen de vaccins een goed idee vonden. Of waarom nog zoveel mensen denken dat de overheid het beste met ons voorhad, terwijl uit de WOB (nu WOO) verzoeken blijkt hoe we zijn voorgelogen en gemanipuleerd.

Maar die ervaring van een grotere wereld werd door vele andere ervaringen versterkt. Ik ontmoette helderzienden die feilloos dingen vertelden die ze niet op een andere manier konden weten nadat ik anderen had ontmoet die m.i. ‘gokten’ en die ik niet vertrouwde. Ik ontmoette mediums die mijn vertrouwen kregen door hun integriteit en daden. Er waren dus andere communicatiemogelijkheden dan spiertesten met een wereld die we niet zagen.

Toen ik de afgelopen jaren dus leerde over ‘Ra’ en over ‘Abraham’ (Hicks), was dat eerder een bevestiging dan iets wat vreemd was. En toen James van Praagh, die communiceerde met overleden zielen. En dat er nu veel gechannelde berichten tot ons komen via mediums is voor mij niet vreemd, eerder welkom. Al hou ik wel een slag om de arm. Ik geloof niet alles zomaar in deze tijd van al te veel bedrog. Maar de tendens is positief.

Wat mooi is om te horen is dat wij als mensen levend in deze tijd daar kennelijk zelf voor hebben gekozen. We wisten dat het een moeilijke tijd zou zijn, maar ook een unieke. Ons valt de eer te beurt om te helpen de aarde en de mensheid naar een hoger niveau te brengen, een hoger niveau van vibratie, van trilling. Nadeel is wel dat we daartoe leven in een tijd met veel tegenstellingen, waarin we nogal wat uitdagingen te overwinnen hebben.

Het belangrijkst is het om in je eigen kracht te komen en blijven. Om in jezelf te geloven, jezelf te accepteren voor wie je bent. Als we dat kunnen, zijn we stuk voor stuk zielen die bijdragen aan het mooie wat er gebeurt. Eigen kracht die bestaat uit een hoog trillingsniveau (zoals ik al eerder schreef: geluk, blijheid, vrede, tevredenheid, dankbaarheid, liefde). De kunst is, om zodra je uit je kracht bent, weer snel terug te keren.

Weet dat er mooie dingen op ons wachten, maar weet ook dat er duister is wat probeert een spaak in het wiel te steken.

Het is inmiddels duidelijk en bewezen, dat er meerdere instanties samenwerken om meningen te censureren, dat media geld krijgen om een mening te verkondigen die de overheid wil, dat presentatoren geld krijgen om zich te laten prikken op TV, dat via VWS en RIVM cijfers gemanipuleerd werden om ongevaccineerden in een kwaad daglicht te stellen, dat wetenschappers monddood werden gemaakt omdat ze de waarheid spraken, etc.
Maar als je dat zegt, ben je een complotdenker………  

Er is dus veel kwaad wat geschiedt, veel mensen die niet bezig zijn in het belang van ons mensen, maar daar staat tegenover dat wij met z’n allen in staat zijn om alles wat er gebeurt om te buigen in iets heel moois, geholpen door zielen aan gene zijde. En misschien wel door krachten die we niet kennen en misschien zelfs wel niet geloven. Het enige wat we hoeven te doen – en dat is vaak al lastig genoeg – is de ‘energie’ hoog te houden, de trilling hoog te houden.

Daartoe hoeven we ons alleen maar gelukkig te voelen (denk aan iets wat je gelukkig maakt), blij te zijn (liedje, leuke gedachte, etc.), vredig te voelen, tevreden te zijn (op dit moment, met onszelf) en/of dankbaar te zijn (er is zoveel om dankbaar voor te zijn!). Elk moment dat je ervaart dat je niet op die ‘hoogte’ zit, ga je ernaar terug. En wees onvoorwaardelijk liefdevol naar je medemens (wat niet betekent dat je alles hoeft te accepteren in het gedrag van die ander; je kan van de ander houden en hem/haar toch flink de les lezen, zelfs uit liefde; anderzijds mag de ander ook zijn wie ie is).

Ik geloof in die mooie toekomst, al is het alleen al omdat dat de beste keus is. Daarom probeer ik mijn vibratie hoog te houden, wat het leven op zich al mooier maakt. Ik word me steeds meer bewust van het feit dat ik me op elk moment gelukkig kan voelen als ik dat wil, dat ik lol kan hebben als ik dat wil, dat ik me op elk moment vredig kan voelen en tevreden kan zijn, en dat ik me onuitsprekelijk dankbaar voel voor oneindig veel dingen. En dat allemaal zonder dat een ander dat hoeft te merken. Ondanks alle uitdagingen die er waren en zijn. Alleen al de dankbaarheid daarvoor maakt het mooi om te leven in deze tijd.

Ik ben hier dus om mijn bijdrage te leveren. Eerst als arts/therapeut, nu als liefhebbend en licht-schijnend mens. In dankbaarheid. 

With love,

Ed