Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 22 oktober 2021

Laatst bijgewerkt: 22 oktober 2021

Het grappige is dat manifesteren of scheppen vele kanten heeft, er spelen veel zaken mee en we kunnen op verschillende manieren helpen om onszelf in een situatie te brengen waardoor we beter in staat zijn te scheppen.

Veel heb ik er al van besproken.

We moeten zorgen dat we ‘verbonden’ zijn, dat we met onze kern, onze bron, verbonden zijn. Met ons niet-fysieke, niet tastbare, zelf. En dat doen we door in een staat van hogere vibratie (of trilling) te zijn.
En datzelfde geldt voor de staat waarin we moeten zijn om te ontvangen. Ook dan moeten we zijn in een staat van dankbaarheid, liefde, respect, blijheid, compassie.
Bovendien moeten we consistent zijn in wat we willen en niet bezig zijn met wat we niet willen.

Dat de kracht van onze gedachten immens is, blijkt wel uit onderzoeken waarbij mensen zich voorstellen, visualiseren, dat ze bepaalde spieren gebruiken (maar dat niet echt doen) en waarbij die spieren zich ook krachtig ontwikkelen. Bij sommige onderzoeken zelfs sterker dan bij de mensen die ze echt gebruiken en trainen.

Net zoals dat blijkt wanneer je met je gedachten gouden licht of wit licht gebruikt om klachten in het lichaam te bestrijden, of pijn te bestrijden. We zijn in staat om met onze geest zoveel meer te doen dan we denken. Het lijkt bijna tovenarij omdat we zo zijn losgeraakt van onze natuurlijke instincten en zo zijn gaan vertrouwen op hulp van buitenaf.

Misschien vertel ik daar nog wel eens meer over, dit keer wilde ik het hebben over de kracht van ademhaling, ook als het gaat om scheppen en in de juiste staat komen.

We kunnen bewust en onbewust ademhalen.
Zagen we bij dit hele scheppingsgebeuren al dat bewuster leven grote voordelen heeft, dat geldt ook als het gaat om ademhalen.

Normaliter ademen we onbewust, op de automatische piloot. Daar zorgt het reptielenbrein voor, het oudste deel van ons zenuwstelsel. Dat is – net als het limbisch systeem (gevoelens en emoties) – extreem gevoelig voor je ademhaling.
En net zoals dat met de automatische piloot, de automatismen, op andere gebieden is nemen we ook onze ademhaling misschien wel te veel voor lief.

Zo is er verschil tussen het ademen door de mond en door de neus. Bij praten, en bij spanning, ademen we vooral door de mond, wat zorgt voor meer stresshormonen. Die zijn nuttig bij vechten of vluchten als er gevaar is, maar wij creëren ze nu ook bij mentale problemen (soms zelfs al door het WhatsApp pingeltje), terwijl we er niets mee kunnen. We vechten niet en vluchten niet, dus ze zijn nergens goed voor, hebben eigenlijk alleen nadelen. 

Bij het ademen door de neus krijgen we minder zuurstof binnen (=goed!) en is de ademhaling trager (=goed!), de lucht is schoner en minder koud. Door de neus ademen zorgt ook voor minder allergie en ziekte.

Bij het ademen, ademen we zuurstof in en koolzuurgas (kooldioxide) uit.
We zijn afhankelijk van zuurstof, maar tegelijkertijd is zuurstof ook schadelijk, zeker te veel zuurstof. Oxidatieve stress (door te veel zuurstof) maakt dat er te veel zuurstofverbindingen in de cel worden gevormd. Dat zorgt voor ‘vrije radicalen’ en daardoor voor schade aan cellen (DNA) en vaten. We weten natuurlijk dat zuurstof roest veroorzaakt en maakt dat ijzeren producten daar kapot van kunnen gaan. Het kan gaten in radiatoren en allerlei andere producten veroorzaken. Zo kan het ook in het lichaam grote schade aanrichten. 

Verouderingsprocessen, kanker, maar ook chronische ziekten, worden deels veroorzaakt door die vrije radicalen en dus door te veel zuurstof (door bijvoorbeeld spanning). Een tragere ademhaling zorgt zo voor minder stress, een betere gezondheid en een langer leven.

Ook dat op zich is al een vorm van scheppen in de goede richting. Minder magisch, maar zeker zo effectief. 

Topsporters trainen op grote hoogte, zodat ze met minder zuurstof goed presteren. Los van het feit dat dat op zich gezond is, hebben ze op lagere hoogte het voordeel dat ze ook daar beter presteren. Het leidt tot minder ziekte en een beter uithoudingsvermogen.

Minder zuurstof (via anders ademen bereikt) leidt tot meer kleine bloedvaatjes, betere communicatie met/in het lichaam, beter bloedstroom door het hart, kalmering, een beter uithoudingsvermogen en betere resultaten (door betere gedachten en acties).

Gedachten beïnvloeden het zenuwstelsel en daarmee de ademhaling, maar het is ook omgekeerd waar: de ademhaling beïnvloedt het zenuwstelsel en daarmee de gedachten.

Het inademen stimuleert het sympathische zenuwstelsel (van vechten/vluchten – geeft ook meer energie), het uitademen stimuleert juist het parasympatisch zenuwstelsel (zorgt voor kalmering, herstel, verlaging van het hartritme).

Onregelmatig ademen (wat we bijvoorbeeld bij spanning doen, en sommige mensen bijna doorlopend) zorgt voor disharmonie in het lichaam, voor een minder goede afstemming tussen hart en hersenen, tot minder goed functioneren en daardoor voor een mindere gezondheid.

Regelmatig ademen, in een regelmatig ritme, zorgt voor een optimale bloedflow naar de hersenen en harmonie in het lichaam. Dat wordt wel hartcoherentie genoemd.

Belangrijk zijn daarbij een goed ritme met een consistente verhouding van in- en uitademen. Daarbij is langer uitademen dan inademen nuttig. Dus bijvoorbeeld 2 tellen in en 4 uit, of 4 in en 8 uit. Gelijkmatig ademen is ook belangrijk, dus niet met horten en stoten. Door dat ook nog te doen in een goede staat (dankbaarheid, blijheid, liefdevol) met een intentie (wat wil je?) maak je het effect nog beter. En altijd dus inademen door de neus.

Door het regelmatig te oefenen, het langzamere ademen (2-4 of 4-8), ga je langzamerhand vanzelf ook rustiger ademhalen in andere situaties. Van nature ademen we niet zo snel, alle spanningen in het leven hebben dat veroorzaakt, dus het onbewuste pikt het langzamere ademen weer op als je het traint.

In de huisartsenpraktijk was een mooi voorbeeld daarvan hyperventilatie. Het woord zegt het al letterlijk: over-ademen, dus te veel zuurstof. Het leidt tot tintelingen in vingers en rond de mond, tot druk op de borst, tot angst en onzekerheid. Terwijl dat laatste het ook weer opwekt. Het is vaak een vicieuze cirkel waar lastig uit te komen is.
Door in een grote zak te ademen zorg je langzaam voor minder zuurstof, waardoor de balans beter wordt. Maar het is een tijdelijke noodoplossing en de minste spanning roept het vaak opnieuw op.

Ik gaf dan ademhalingsoefeningen mee met het dringende advies dat meerdere keren per dag te doen. En het een beetje op te bouwen, van 2-4 naar 4-8 bijvoorbeeld. En bovendien ook even de adem vasthouden na inademen en uitademen.
Bij iedereen die het echt deed, stopte de hyperventilatie snel met optreden. Ze kregen het gewoon niet meer, omdat ze onbewust ook rustiger gingen ademen. Het laat mooi zien hoe het onbewuste het oppikt, die betere manier van ademhalen.

Zelf pas ik het overdag toe als ik eraan denk. Maar vooral als ik in bed even niet in slaap kom. Twee tellen in, vier uit, rustig. Met de wens in slaap te vallen, wat ook na een paar keer al gebeurt. Ik adviseer het ook te doen als je iets wenst.

Hou de wens in gedachten, zorg voor de goede staat, en rustig en gelijkmatig twee tellen in, vier tellen uit………..

Het inhouden van de adem na diepe inademing of uitademing heeft ook nog z’n speciale waarde. Daarover een andere keer.

Het is wonderlijk hoeveel zaken invloed hebben op het proces van creëren, van scheppen, wat we ons niet eens bewust zijn.

Het ga je goed!

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 09 oktober 2021

Laatst bijgewerkt: 05 oktober 2021

Als ik de titel elke keer weer zie, denk ik ‘dat klinkt magisch, alsof het niet echt is’

Misschien is dat ook wel de manier waarop we het leven moeten benaderen. Het is magisch, het is niet echt. Het is een ervaring, een ervaring van onze ziel in dit menselijk leven.

We zitten soms te veel vast in de hectiek en de ernst van het leven. Zeker nu in deze fase met het hele corona-gebeuren. We zijn niet meer goed in staat afstand te nemen van het geheel, niet in staat als waarnemer, als observator, te kijken naar wat er gebeurt, wat er met ons gebeurt. 

Dat kan het voordeel zijn als je er even uit bent, overwerkt bent, eruit ‘moet’, of zelfs er uitgegooid wordt.

Het viel me op dat de verpleegkundigen die in Australië zijn ontslagen omdat ze geen vaccin wilden, en die met hart en ziel hun werk deden soms al 30 jaar lang, na hun ontslag vertelden opgelucht te zijn. Dat ze het – naast kiezen voor de eigen gezondheid – ergens fijn vonden uit het zieke systeem te zijn. Ik had verwacht dat ze dat vreselijk zouden vinden. Maar nu ze die stap hadden gedaan, zagen ze in welk systeem ze hadden gewerkt en hoe dat was afgegleden.

Ook een burnout geeft de gelegenheid afstand te nemen, als waarnemer te kijken en te analyseren wat er fout is gegaan. Helaas werkt dat alleen met goede coaching, want anders trappen we weer in dezelfde valkuilen en gaan we weer op de automatische piloot en maken dezelfde fouten.
Toen ik als huisarts begon, zat iemand met een maagzweer een aantal weken thuis, met een dieet. Tijd om te bedenken wat de maagzweer had veroorzaakt, tijd om te bedenken hoe het misschien anders zou moeten in het vervolg. Maar al snel kwam BigPharma met maagzuurremmers, steeds sterker en steeds moeilijker ermee te stoppen. Gevolg: mensen kunnen gewoon doorwerken. Maar dus ook geen ruimte om iets te veranderen, observerend naar de oorzaak te kijken..........

Toch heeft het allemaal te maken met het leven te serieus leven, met ons vastklampen aan ‘waarheden’ die geen waarheden zijn.

Wat dat betreft is de huidige tijd een goede metafoor, waarin de ‘waarheden’ inderdaad geen waarheden zijn. Zeker geen universele waarheden.

Het is daarom goed om het leven als wat minder serieus te zien, wat een stuk makkelijker is als je niet de ‘waarheid’ omarmd dat dit het enige is wat er is. Want als dat wel zo is, dan is het logisch dat je je vastklampt. Dat angst alle macht over je heeft, immers, als je doodgaat om wat voor reden dan ook, is er dan niets meer.

Het is fijn dat de eerdergenoemde bronnen als ‘Ra’ en ‘Abraham’ duidelijk zijn op dat punt: we kunnen niet doodgaan, we zijn zielen die eeuwig leven, we stappen hoogstens uit ons menselijke lichaam om weer vrij te zijn. En dat laatste is ook vervelend, voor ons en voor onze nabestaanden (mooi woord overigens), maar het grootse en belangrijkste deel van ons leeft dus gewoon door, ons niet-fysieke deel.

Als we dat laten bezinken en tot ons laten doordringen, maakt dat misschien de weg vrij om het leven wat minder serieus te nemen. Om minder angstig te zijn. We zijn hier om ervaringen op te doen, om te leren, om te observeren. Alles wat ons overkomt bevat een les. Alles wat ons overkomt maakt dat we beter kunnen bepalen wat we echt willen. 

Een van de belangrijkste lessen is wellicht dat we moeten bezig zijn met wat we willen, en niet met wat we niet willen.

Ik zie zoveel mensen vasthouden en steeds weer terugkeren naar bezigzijn met wat ze niet willen. Alle ellende in de media – en er is alleen maar ellende – maakt dat we vast worden gezet in wat we niet willen.

Steeds weer bezig zijn met wat er (negatief) zou kunnen gebeuren, of met wat je is overkomen, maakt dat je jezelf vastzet in bezig zijn met wat je niet wilt. Vriendschappen willen behouden die niet (meer) werken is ook zoiets. Je maakt het leven er onnodig zwaarder en serieuzer door. De enige constante is verandering, accepteer dat. 

Het steeds maar weer opzoeken van situaties of mensen met ellende in wat voor vorm dan ook, of het per se willen helpen van anderen terwijl je daar zelf onvoldoende afstand van kunt nemen, het zijn allemaal voorbeelden die laten zien hoe mensen het zichzelf moeilijker maken dan nodig is.

En ik ken het. Na mijn ongelukken wilde ik per se mensen blijven helpen terwijl ik na een consult op de bank uitgeput in slaap viel. Ik kon het helemaal niet, toch wilde ik het. En ik ben jaren bezig geweest met boosheid over de verzekering die me onrechtvaardig behandelde (vanuit mijn optiek, zij deden gewoon hun werk: zo min mogelijk uitkeren), met een keuringsarts (collega) die rare conclusies trok in het voordeel van de verzekering.
Ik wilde recht, rechtvaardigheid, maakte mezelf het leven veel te moeilijk….en kreeg (dus?) ook niet wat ik wilde

Neem het leven niet zo serieus. Zie het als een spel. Met spelregels, ja, maar daar kun je ook vanaf wijken als het je niet bevalt, je kunt soms eigen regels maken.

Zorg dat je plezier hebt, leuke dingen doet, leuke mensen ontmoet of opzoekt, ga de natuur in en geniet van alles wat je ziet, wees dankbaar voor alles wat je tegenkomt (je leert ervan, je kunt het als les meenemen). Maar blijf altijd integer, respectvol, liefdevol.

De bijwerking van het leven meer als een plezierig iets omarmen en je daarnaar gedragen, is dat je je niet alleen fijner voelt, maar dat je ook veel meer zult krijgen of ontvangen wat je wilt. Dat je zult scheppen wat je wilt. Toch een fijne bijwerking. 

Je zou het kunnen zien als een vicieuze cirkel.

De meeste mensen leven in een vicieuze cirkel waarbij het te serieus benaderen van het leven (wat we als kind vaak al hebben meegekregen) leidt tot serieuze zaken, tot een zwaarder leven, tot problemen (zelfs als ze er niet zijn), tot herkauwen van ellende, tot boos zijn op mensen die het leven minder serieus nemen (maar vaak veel bewuster leven), tot ondankbaarheid, tot ziekte door overbelasting. Maar ook vooral tot het niet krijgen wat ze graag willen.

Als je het leven minder serieus neemt en ziet als een leerschool waar je vooral plezier moet hebben, leidt dat tot een minder zwaar leven, tot meer plezier, tot leukere ervaringen, tot prettiger werken, tot een betere gezondheid, tot een dankbaarder leven, tot leukere contacten. Maar vooral ook tot krijgen wat je wilt. En hoe meer je dat laatste gaat inzien, hoe meer je in staat bent ook op die manier het leven te benaderen.

Speels, plezierig, dankbaar, liefdevol, en daardoor dus scheppend………..

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 15 oktober 2021

Laatst bijgewerkt: 11 oktober 2021

“Als je weet dat je iets wilt, en je merkt dat je het niet hebt, neem je meestal aan dat er iets buiten jou is wat in de weg staat. Maar dat is nooit zo. De enige reden dat je niet krijgt wat je verlangt, is dat je denkgewoonte anders is dan je verlangen”.
Aldus Abraham.

Maar het is ook lastig. Je zou je vooral moeten focussen op je verlangen, en je maar zijdelings moeten bezighouden met de manifestaties die zich ontvouwen, oftewel wat er in de wereld om je heen gebeurt. Want als je je aandacht richt op wat er gebeurt, sta je de ontwikkeling van wat je wilt in de weg.

Ik kan me overigens voorstellen dat heel veel mensen moeite hebben met sommige stelligheden van Abraham. Zoals hij bijvoorbeeld zegt dat ongewenste dingen niet ongevraagd kunnen opduiken in je leven.
Als ik naar de huidige tijd kijkt denk ik “maar ik heb dit echt niet gewild”.

Het probleem is natuurlijk dat we met z’n allen een bepaalde energie richten, bepaalde gedachten hebben en dat wat gebeurt een optelsom van dat alles is. Bovendien kunnen uitlatingen van mensen maken dat heel veel anderen bepaalde dingen gaan denken. En dus helpen dat te manifesteren.

Ik heb al eens aangehaald dat ik JP Balkenende hoorde zeggen dat er een recessie zou komen, terwijl daar nog geen teken van was. En ik dacht ‘dan zal hij er nu wel gaan komen, want dit gaan nu heel veel mensen geloven en denken’. Ik had toen nog niet van Abraham gehoord, laat staan van deze kennis over manifesteren.

Een ander voorbeeld is de huidige tijd waarin ten onrechte vanaf het begin is gezegd dat vaccins de oplossing zouden zijn. Het gros geloofde dat en ging blind voor de vaccins, hoewel er toch wel twijfel zal zijn geweest over de stelligheid van ‘de oplossing’. Helaas heeft het ook niet de oplossing gebracht, maar het heeft wel de aandacht afgeleid van betere manieren om om te gaan met het virus.

Hoe sterker we iets wensen en hoe langer we op dat verlangen focussen – zonder tegengestelde gedachten en zonder veel te veranderen in wat we wensen – hoe sneller de energie in ons voordeel beweegt.
Maar ongetwijfeld zal je herkennen dat er gedachten langskomen van ‘maar dat zal vast niet’, of ‘dat kan niet’, of ‘het zou te mooi zijn om waar te zijn’ of ‘dat geluk heb ik vast niet’ of ‘ja,ja…’,……ga maar door.

En elke keer dat we dat denken, blokkeren we de uitkomst die we willen. Daarom is het ook belangrijk om iets heel duidelijk te willen, dat uit te spreken of op te schrijven, en verder niet bezig te zijn met de uitkomst. Door daar niet meer mee bezig te zijn, voorkomen we dat we storende gedachten gaan hebben.

Evenzo is het belangrijk om de manier waarop we het krijgen los te laten. Er niet mee bezig te zijn. Het maakt niet uit. Het universum voorziet erin, en de weg die het gaat laten we aan het universum. Die weg kan soms verrassend zijn.

Ik vertelde al eens hoe iemand aan de deur kwam om te vragen of ik in een radioprogramma wilde meedoen, terwijl ik meer dan een jaar ervoor op papier had genoteerd dat ik graag mijn kennis wilde verspreiden om daar meer mensen mee te kunnen helpen….ik was er niet meer mee bezig geweest en al helemaal niet met het hoe.

Je vraagt, en je krijgt (als het echt gemeend en sterk is), soms uit onverwachte hoek.

Veel van onze verlangens zijn het gevolg van de contrasten waarin en waarmee we leven. Want het gaat niet alleen over de grote dingen, maar ook over de alledaagse dingen. Het is zelfs de bedoeling dat we steeds nieuwe verlangens hebben. En dat laat ons ook leven zou je kunnen zeggen.

Uit onderzoeken onder de oudste mensen die leven, blijkt dat al die heel oude mensen nog plannen hebben, nog wensen hebben. Die plannen en wensen houden hen kennelijk in leven, er is iets om voor te leven.
In het klein zag ik dat bij mensen die aan het sterven waren. Ze stelden nogal eens hun sterven uit omdat een kind van ver moest komen. Soms dagenlang. En zodra het kind er was werden de ogen voorgoed gesloten.
Ik maakte zelfs mee dat een vrouw volgens artsen nog een dag te leven had, waarop haar dochter – waar ze nooit aardig tegen was geweest – aanbood haar in huis te halen voor haar laatste eindje. Het werd geen dag, maar het werden 10 dagen. Tien dagen die niet leuk waren voor de dochter. Een ander en minder fijn soort plan, maar wel uitstel.

Een mooie constatering die niet alleen Abraham doet, is dat de maatstaf voor succes in het leven niet dingen of geld is, maar de hoeveelheid vreugde die het geeft, die we voelen. En de reden dat we iets verlangen is dan ook dat we ervan overtuigd zijn dat dat ‘iets’ ons een beter gevoel geeft. In het hart van elk verlangen is de wens ons goed te voelen. 

Ik kan me herinneren dat ik van Vishen Lakhiani – de stichter van Mindvalley – las dat hij voorstelde om te denken aan wat je wilde en dat gevoel te koesteren. Immers, dat is het gevoel wat je nastreeft door iets te verkrijgen. Maar als het om het gevoel gaat, kun je je ook voorstellen dat je het hebt en dat gevoel oproepen en ervan genieten. Ik vond het verrassend en tegelijkertijd ook zo logisch.....

Ik moet zeggen dat ik dat wel eens met een ijsje deed. Ik had er trek in, maar had het niet. Dus stelde ik me voor dat ik het wel had. En een likje nam, of een hapje. En de kou ervan voelde, het zoet, de smaak. Dan kreeg ik water in mijn mond en genoot van het moment.
Het bijkomend voordeel was dat ik de calorieën niet had en ook niet het ongezonde ervan, de suikers.

Ik schreef hierboven over het loslaten van de uitkomst nadat je het gewenst hebt. Om te vermijden dat je tegengestelde gevoelens of twijfels gaat krijgen. Want dit is ook een waarheid: als je het niet verwacht, sta je het niet toe.

Het is uiteraard een idealere situatie om iets te wensen waarvan je gelooft dat het mogelijk is. Dan heb je de combinatie van overtuiging en verlangen, waardoor manifestaties sneller kunnen gaan.
Een stuk lastiger is het dus iets te verlangen waarvan je niet denkt dat het kan. Je blokkeert bij voorbaat de manifestatie door je eigen gedachten. Je moet leren te gaan denken dat alles mogelijk is, dat alles in het Universum klaarligt en dat het eruit tevoorschijn kan komen als jij het wenst. Op de manier die het Universum uitzoekt. Of iets wensen los van de uitkomst, alsof het niet uitmaakt dat het uitkomt terwijl je het wel graag wilt. Je laat het open, terwijl je het wel wilt..... Je uit daarmee je wens en staat open voor de ontvangst, maar er is geen teleurstelling of ongeduld. 

Het is belangrijk om bewust het verband te zien tussen onze gedachten, de gevoelens die door die gedachten worden opgeroepen, en de gebeurtenissen die plaatsvinden.
Zonder dat stukje bewustzijn, weet je niet waar je staat ten opzichte van je verlangens.

“Als je je eenmaal bewust bent van de kracht van je gedachten en van je vermogen om alles wat je verlangt toe te laten, heb je creatieve zeggenschap over je ervaring”. Dan kun je scheppen.
Maar als het je vooral gaat om het resultaat in plaats van het voelen, raak je al snel de weg kwijt…….het voelen wat je wenst blijft heel belangrijk!

Zo is ook elke vorm van kritiek, op jezelf of iemand anders, een blokkade voor manifesteren, omdat je gevoel dan niet goed is. De energie van die kritische gedachte is heel anders dan de energie van je Bron, is niet in overeenstemming. En zowel het scheppen als het ontvangen lukken niet omdat je jezelf hebt afgesneden van wie-je-echt-bent.

Dus tover je lach tevoorschijn, voel je vrolijk of zorg dat je je vrolijk kunt voelen. Wees niet te kritisch en niet te veel bezig met alles wat er gebeurt. Geniet van alle mooie en fijne dingen en alle mooie mensen.  Maar laat het allemaal wel echt zijn.
Ik zie te veel mensen die zich vrolijk voordoen maar het niet zijn, die de schijn ophouden maar van binnen misschien wel huilen.

Door waardering te trainen, door jezelf te leren voor alle kleine dingen dankbaar te zijn, ook de gewone dingen (je partner, het weer, bloemetjes, een deur die open wordt gehouden, etc.), ga je het leven leuker en aangenamer maken. Maar bovenal wordt scheppen makkelijker, evenals het open staan voor dat wat je mag ontvangen. In dankbaarheid.

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 04 oktober 2021

Laatst bijgewerkt: 04 oktober 2021

“Iedere keer dat je iets waardeert, iedere keer dat je iets prijst, iedere keer dat je je ergens goed over voelt, zeg je tegen het Universum: “Nog meer, graag”.
Je hoeft die intentie nooit opnieuw uit te spreken, en als je meestal waardering voelt, zullen alle goede dingen naar je toestromen”.

Aldus Abraham.

Hij vertelt dit in het stuk over het Festijn van Waardering. De vibratie van waardering, van dankbaarheid, van erkentelijkheid, van liefde, ligt dicht bij elkaar. Zo ze al niet gelijk zijn. En op die frequentie zijn we verbonden met onze Bron, met ons Ware Zelf, met God, met het niet-fysieke deel van ons.
Het maakt ook niet uit hoe je het noemt, het gaat erom dat je er probeert te zijn of te komen.

Het doet me denken aan die periode waar ik het ongetwijfeld al eens over had. De periode na mijn ongelukken, waarbij ik veel pijn had en vooral merkte dat ik vrijwel niets meer kon, dat ik in de put zat. Ik zag mijn roeping (wat mijn alles was, dacht ik) opgaan in rook, kon niet werken, mijn inkomen was gedecimeerd, de verzekering nam me niet serieus, alles zat tegen. Hoe zou het verder gaan? Hoe moesten we overleven? (het was mijn werkelijkheid van dat moment). 

Dat klinkt erg zwaar, maar zo voelde het ook. Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn gezin, voor mijn vrouw, voor mijn drie kinderen, voor de hypotheek, voor ‘mijn’ patiënten die ik niet kon helpen, etc. En ik kon niets. Zag de toekomst verpulveren onder mijn handen.

En toch waren er dagen dat het even beter ging, dat ik me beter voelde, dat de stemming om de een of andere reden niet in mineur was. En ik had in mijn loopbaan natuurlijk ook veel mensen begeleid die in een depressieve staat waren. Of dat hielp weet ik niet, maar ik wist die dagen dat het beter ging te benutten. Ik voelde me niet alleen iets beter, maar ik was me dat vooral bewust, waardoor het nog fijner was. 

Ik zei het ook tegen mezelf, dat dit een mooie dag was. En dat er nog veel meer van die mooie dagen zouden komen. Ik lachte naar mezelf in de spiegel, een gemeende lach. Van Robert Benninga had ik ooit geleerd dat je tegen jezelf moest zeggen in de spiegel dat je van jezelf houdt: “Tiger, I love You”. Ook dat gebruikte ik. Ik moest erom lachen. 

Na zo’n goede dag kwamen er weer een paar waardeloze, maar ook op die waardeloze dagen begon ik te begrijpen dat een van de volgende dagen weer beter zou zijn. En ik waardeerde het dat die betere dagen er waren of zouden komen. Op zo’n goede dag begon ik steeds meer dingen bewust te waarderen, omdat ik me daardoor beter voelde. Als ik Qigong deed op een slechte dag, deed ik de oefening en dat was het, maar op een goede dag genoot ik ervan, voelde ik me verbonden met het Universum, met ‘God’….. 

En gaandeweg kon ik een beetje van die houding in de goede dagen meenemen in de slechte dagen. Ik glimlachte naar de spiegel, weliswaar als een boer met kiespijn, maar ik deed het toch. En moest er soms een beetje schamper om lachen. Ik dwong mezelf om positieve dingen te zien ook als ik me niet oké voelde. Dat ging moeizaam, maar op de een of andere manier lukte het af en toe wel, en steeds vaker. 

En gaandeweg werd het verhaal van 3 stappen vooruit en weer 2 achteruit, wat telkens enorm tegenviel (het leek wel alsof ik niet leerde van de vorige keren) veranderd. De negatieve dagen werden minder negatief, en langzamerhand misschien wel niet eens meer echt negatief. Er ontstond een vooruitgang. Langzaam, maar toch…..

Ik moet erbij zeggen dat ik van nature redelijk positief en optimistisch ben. Dat was ik op de dagen dat het goed ging dus ook. Als de volgende dag dan slechter was, leek het alsof ik tegen een muur op knalde., met uiteraard de teleurstelling die daarbij hoort.  Op de dagen die goed waren was ik misschien wel te optimistisch, maar dat schijnt ook onderdeel te zijn van een hersenbeschadiging die door een ongeval is opgelopen, zo leerde ik later. Te optimistisch over het herstel. Maar misschien kan dat ook wel helpen? 

Hoe dan ook, wat mij – besef ik nu achteraf – enorm heeft geholpen was dat waarderen van elke positieve factor. En zelfs het zoeken naar positieve dingen, dingen die ik kon waarderen, als ze niet direct voorhanden waren.
En wat me ook heeft geholpen was de positieve inborst (zoals de orthopeed het zo mooi zei). Om met waardering (of dankbaarheid) de zaak te verbeteren is het nodig dat er op z’n minst positieve gevoelens zijn.

Later zal ik het hebben over de situatie als dat er ook niet is, als er alleen negativiteit is. Want het zal duidelijk zijn, dat iemand die alleen maar zwart ziet niet in staat is waardering voor wat dan ook te vinden. Dan moeten er andere hulpmiddelen gebruikt worden om uit het dal te klimmen.

Maar als je het kunt opbrengen voor dingen dankbaar te zijn, waardering te hebben voor iets of iemand, dan kun je die oefening van het Festijn van Waardering gebruiken.
Het idee is dat je zo vaak mogelijk op een dag om je heen kijkt om mooie dingen te zien, dingen waarvoor je waardering hebt, waarvoor je dankbaar bent, waarvan je dingen mooi of goed vindt. Je kunt het zelfs opschrijven als je wilt.

Als je in de auto zit, kun je waardering hebben voor de auto zelf (mooie of degelijke auto, lekkere stoel, soepel rijden, etc.) of de weg (prima asfalt, mooie bomen of bloemen) of het weer (lekker zonnetje, heerlijk buitje).
Op weg naar je werk kun je waardering hebben voor je werk (fijne baan, goede werkgever, prima chef, leuke collega’s), etc.

Er is altijd wel iets te vinden om oké te vinden, om waardering over uit te spreken of te denken. En het gaat erom dat je dat zoveel mogelijk oefent. Niet voor die ander, maar voor jezelf.
“Hoe vaker je iets vindt dat je waardeert, hoe beter het voelt; hoe beter het voelt, hoe vaker je het wilt; hoe vaker je het doet, hoe beter het voelt; hoe beter het voelt…. hoe vaker je het wilt”.

Hoe vaker je het oefent, hoe minder weefstand je zult vinden om je frequentie hoger te houden, en hoe beter je leven zal zijn.

Je vraagt je hele leven al van alles aan het Universum, maar door deze staat van waardering oefen je met ontvangen. Het is de laatste stap in het proces van scheppen.

Waardering is de makkelijkste en snelste manier om verbinding te maken. Als je je concentreert op waardering, komt waardering naar je terug, stroomt het door je heen. 

Het leven gaat over het hier en nu, hoe je op dit moment vorm geeft aan de energie.

Deze tijd is voor velen een uitdaging.
Zelf begrijp ik niet zoveel van wat er gebeurt (of misschien wil ik het niet geloven). Maar ook als je op de automatische piloot gaat, en het net lijkt alsof het je allemaal niet raakt, vernietigt deze tijd alle idealen die je had. 

Mensen die ik hoog had zitten lijken hun gezonde verstand te hebben verloren, artsen zijn hun eed vergeten, het volk is de tweede wereldoorlog vergeten, het deel wat uitgaan vooropstelt vergeet de mensen die kiezen voor hun gezondheid of de integriteit van hun lichaam. Families en vriendengroepen worden uiteen gedreven door andere visies op wat er gebeurt of op wat je zou moeten doen.

En dus gaat het om het nu. Natuurlijk gaat het om hoe we reageren op wat er gebeurt, maar het gaat vooral om dit moment. Om – met instandhouding van integriteit, humaniteit en normen en waarden (en dus grenzen) – zoveel mogelijk waardering te vinden voor van alles in ons leven. Onze partners, kinderen, huis, hart, gezondheid, de natuur, het weer, de liefde, etc.,etc. 

Waardering als middel om ons te verbinden met het Goddelijke, en daarmee ook gelijk te scheppen. Laten we met elkaar een mooie toekomst scheppen, met insluitingen in plaats van uitsluitingen, met vrijheid in plaats van beperkingen, met natuurlijke bescherming in plaats van fake-bescherming. Een toekomst met plezier, samen, diversiteit en ook tegenstellingen. Immers, die laatste twee zijn belangrijk om te kunnen scheppen.

Wat dat betreft is deze tijd fantastisch: we zouden heel mooi moeten kunnen zien wat we niet willen en dus wat we wel willen. Als we dat maar genoeg willen, kunnen we het scheppen. Zeker als we voldoende waardering in het hier en nu kunnen opbrengen en oefenen. Voorwaarde is dat we bezig zijn met wat we willen, en niet met wat we niet willen!

Laten we het goede naar ons toe laten stromen, door te waarderen………..