Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 19 september 2021

Laatst bijgewerkt: 15 september 2021

Onlangs kreeg ik van Guy Finley een ‘meditatie-tekst’, zo’n tekst die je na laat denken, laat mijmeren over de inhoud en de betekenis ervan. Ik vond hem wel mooi passen in dit thema:

"Wanneer we vragen “Wat deed ik om dit te krijgen?” (of “Waarom ik?”), zijn we vergeten dat we met elke gedachte en elk gevoel wat we omarmen vragen wat we ontvangen. Het grote axioma met het oog op het besef van deze spirituele waarheid is dat de plant altijd het zaad onthult……" 

Helaas heeft Guy altijd een nogal ingewikkelde manier om dingen te zeggen, zodat je altijd enorm moet nadenken over wat er nu staat (dit is vertaald uit het Engels). Aan de andere kant is dat ook de charme, en brengt dat nadenken je tot het besef wat hij wil…… 

Want waar dit natuurlijk over gaat is dat ons denken, dat onze gevoelens, het zaad zijn wat leidt tot de plant (dat wat ons overkomt).
Dat we in feite krijgen is wat we hebben gedacht en aan gevoelens uitgestraald.

En ook hier geldt weer – ik kan het niet vaak genoeg zeggen – dat het vaak niet is wat we echt willen, maar wel waar we (onbewust) mee bezig zijn geweest. Daarom is de vraag ook logisch: “Wat heb ik gedaan om dit te verdienen of te krijgen?”. We begrijpen het vaak niet.

Zo zien we nogal eens onze grootste angst bewaarheid, zeker als die angst groot genoeg is en vaak genoeg aanwezig was. We moeten dus zorgen dat we positieve beelden en gedachten hebben, dat we positief visualiseren en affirmeren. Dat moet alleen bewust, die andere – negatieve – gedachten gaan vaak onbewust; ze lijken er gewoon te zijn (maar wij creëren ze toch echt zelf – door ons denken).

Dat is waar ik mensen vaak op wees als ze zeiden ‘ik kan niet visualiseren’. Dat kunnen we namelijk allemaal wel goed als het gaat om dingen die we niet willen.

Ik kan me nog helder voor de geest halen – maar natuurlijk, het kan toeval zijn – dat we na een aantal dagen kamperen met veel te koude nachten op weg waren vanuit Karinthië richting huis, destijds Den Haag. Het zal in augustus zijn geweest en in de loop van de dag werd het in de 20 graden, maar daarvoor en na 5en moest je dikke kleren aan. Bovendien werd ik ’s nachts wakker van de pijn in mijn keel van de kou. Dus richting huis.

Helaas kregen we onderweg een lekke band. Het was zondag, dus we verwisselden een band (natuurlijk, de hele bagageruimte leeg en daarna weer vullen) en reden door. Maar terwijl ik achter het stuur zat, kreeg ik de mantra maar niet uit mijn hoofd “als we nu maar niet nog een lekke band krijgen”………Ik dacht wel ‘dat moet ik niet denken’, maar wist dat nog niet zo zeker als nu en de gedachte ging maar door.

Terwijl het weer slechter werd – in Nederland goot het al dagen, eigenlijk was dat ook al de reden dat we naar Karinthië waren gegaan, het slechte weer thuis – begonnen we voorzichtig in te schatten of we wel of niet de Nederlandse grens zouden halen voor middernacht. We reden om beurten, dat was heel lekker. Maar als ik zelf reed was er die mantra....ik voelde me verantwoordelijk en als het zou gebeuren.....

En toen, tegen negenen, het was al donker aan het worden, was er ineens een gek geluid terwijl ik met 130 in een grote bocht op de linkerbaan reed. Zoiets waar je niet van wilt dromen. Onze zoon van toen 1,5 had zichzelf herhaaldelijk los gemaakt in z’n stoeltje, maar dat was het niet. Het leek alsof de weg heel slecht werd ineens. De auto gingen rare bewegingen maken en ik leek geen controle meer te hebben. Even later ging de auto spinnen, we draaiden rondjes en ik ‘bad’ dat we niet geraakt werden door andere auto’s. We knalden ergens tegenaan en nog eens en stonden stil. Ik wachtte op de klap van andere auto’s en die kwam gelukkig niet.

Toen we onze ogen durfden open te doen, stonden we overdwars op de vluchtstrook, met de hangende voorlampen schijnend over de weg. De kont tegen de vangrail. Maar achter ons was het angstig stil en we durfden nauwelijks op de achterbank te kijken na deze knallen. Maar onze zoon zat ons doodstil met grote ogen aan te kijken. Gelukkig, met hem was alles goed.

Vrij snel kwam er een agent vertellen dat we buiten zijn gebied waren en dat zijn collega er zo aan kwam (het leek even een soap). En dat de ADAC was gebeld. De man moet gedacht hebben dat we wiet hadden gerookt, want Hanneke liep bijna juichend rond te roepen ‘Wir leben noch’ van pure opluchting. De oorzaak bleek een klapband. Een tweede lekke band dus. De auto was total loss.

Ik zal je de rest besparen, ook hier valt weer een boek over te schrijven, maar op de een of andere manier wist ik dat ik medeschuldig was aan wat er was gebeurd. Niet dat ik me schuldig voelde, maar ik wist dat mijn continu bezig zijn met wat ik niet wilde op de een of andere manier de oorzaak moest zijn van wat ik niet wilde. Het was zo onwaarschijnlijk dat dit gebeurde, en ik was zo frequent bezig geweest met een tweede lekke band….. 

Hoe dan ook, het was – voordat ik ook maar met dit soort materie bezig was – een soort voetstap in een ontwikkeling of leerproces over manifesteren, over scheppen.

De plant was de klapband en de gevolgen ervan, het zaadje waren mijn gedachten. Het was hierna zo duidelijk voor me dat ik dit mede had veroorzaakt, dat ik dit stuk direct begreep toen ik er over ging lezen. Soms is iets teveel toeval om toeval te kunnen zijn voor het gevoel.

Natuurlijk waren mijn gedachten grotendeels onbewust geweest, maar omdat het deels ook bewust was, wist ik het. Ik werd me bewust van mijn ook onbewuste gedachten, en uiteindelijk van de impact ervan. En ik besef dat het zo was omdat de impact zo enorm was. Om 9 uur ’s avonds in het donker op een snelweg staan met een auto die het niet meer doet, na in een draaimolen te zitten en te botsen, met een zoontje van 1,5 jaar dat z'n gordel steeds los deed, midden in Duitsland, ver van huis.

Maar tegelijkertijd is dit een mooi voorbeeld van hoe onze gedachten soms zelfs vrij snel tot een resultaat kunnen leiden wat we niet willen.

Als we dan ook nog beseffen dat het overgrote deel van onze gedachten onbewust is, soms eindeloos herhalend, en dat onze manier van reageren op iets vaak onbewust is, is het niet zo moeilijk in te zien dat we heel wat uitzenden (en dus vragen) wat we niet bewust willen.

Ik hoorde Alberto Villoldo zojuist vertellen dat dolfijnen bewust (moeten) ademhalen. Wij doen dat geheel onbewust/automatisch. Als dolfijnen slapen, blijft een deel van de hersenen ‘wakker’ om te kunnen blijven ademhalen. Je kunt het je bijna niet voorstellen. Als ze niet meer willen leven, stoppen ze gewoon met ademhalen……. 

Dat spel tussen het onbewuste en het bewuste is fascinerend. Maar wat dus belangrijk is te weten, is dat wij heel veel onbewust/automatisch doen, ook op het gebied van denken en voelen.

Willen we meer grip op ons leven krijgen, meer zelf gaan scheppen in positieve zin, dan zullen we dus meer bewust moeten zijn van wat we doen, denken en voelen. En betere keuzes daarin maken. Van moment tot moment. Niet alleen de komende 5 minuten, maar elke minuut.

Voor ons is dat een utopie, vrees ik. Zeker in ons drukke bestaan. We zitten niet in een grot of een klooster.

We kunnen het als wens neerzetten en proberen zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Maar het is realistischer om tevreden te zijn met elk moment dat we toevoegen aan onze nu bewuste momenten. En dat stap voor stap uit te breiden, met de erbij gewenste emoties.

Vol compassie, liefde, dankbaarheid en respect………..

wordt vervolgd.......

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 09 september 2021

Laatst bijgewerkt: 06 september 2021

Als het om scheppen gaat in combinatie met de gezondheid, moet ik natuurlijk Louise Hay noemen, ze overleed 4 jaar geleden. 

Zij heeft een enorme bijdrage geleverd aan het scheppen van een betere persoonlijke gezondheid. Ze schreef heel wat boeken, zoals (o.a.) ‘Je kunt je leven helen’, ‘heel je lichaam’, gebruik je innerlijke kracht’, ‘Leef nu’, ‘meditaties voor hart en ziel’, ‘ik hou van mijn lichaam’.

Ze begon te schrijven nadat ze was genezen van baarmoederhalskanker.
Ze werkte o.a. met affirmaties en visualisaties.

En hoewel visualisaties waarschijnlijk krachtiger werken dan affirmaties, zijn beide een manier om het universum ‘te vragen’ naar wat je wilt.

Bij de affirmaties spreek je een positieve zin uit, die in het begin nog een beetje ‘onwaar’ kan lijken, maar gaandeweg meer ‘waar’ wordt en dan ook overtuigender uit je mond/mind komt.
Je gebruikt de zin immers vaak om iets te verkrijgen wat je nog niet hebt of denkt te hebben.
En je zegt de zin in de tegenwoordige tijd, dus alsof je het al hebt, alsof het al zo is. 

Zoals ‘ik ben vol zelfvertrouwen’. Ja, ja. Klinkt goed, maar als je het begint te zeggen voelt het nog niet passend. Naarmate je het vaker zegt, klinkt het vertrouwder en gaandeweg komt er ook het gevoel bij dat het klopt.
Eigenlijk krijgen we terug van het universum wat we uitstralen, wat we zeggen, dus zal dit leiden tot meer zelfvertrouwen.

Bij visualisaties is dat nog krachtiger, omdat we er als het goed is meer emotie in leggen. We stellen ons voor dat het is zoals we willen dat het is. We gebruiken alle zintuigen zo mogelijk en daarbij ook het gevoel dat het geweldig is het zo te hebben.
De uitstraling naar het universum is dus nog krachtiger dan bij een affirmatie. Je moet er alleen ietsje meer werk voor doen. Het is iets intensiever.

Op een gegeven moment ging ik dit ook in de praktijk gebruiken bij mensen waarbij me dat aangewezen leek. Ook als het ging om de gezondheid.

Bij kinderen gaf ik vooral affirmaties en liet die bijvoorbeeld dagelijks opschrijven. Soms gaf ik er een paar, en wat opviel was dat op een gegeven moment de affirmatie die ‘eigen’ was geworden, die was gaan ‘werken’ mooier werd geschreven dan de andere, en na een tijdje werden ze allemaal mooi geschreven.

Het laat zien dat er wat gebeurt in onze geest als we dat doen. En dat de ene affirmatie sneller werkt/doordringt dan de andere.

Een grappige manier om een affirmatie te laten gebruiken is elke dag 4-5 dingen (te laten) opschrijven waarin iemand goed is, of waarvoor je dankbaar bent. Op zich lijkt dat geen affirmatie, maar als je het doet, zeg je in jezelf ‘ik ben goed in……’ of ‘ik ben dankbaar voor…..’.

Bij kinderen heeft dat het leuke effect dat ze op een gegeven moment zeggen ‘ik ben ook goed in….., hè mamma?’. Wat laat zien dat het werkt. 

Het is heel subtiel, maar ozo werkzaam. Ook voor ons als volwassenen. Het is ook wetenschappelijk aangetoond dat bijvoorbeeld dagelijks opschrijven waar je dankbaar voor bent (4-5 dingen, hoe klein dan ook) leidt tot een meer gelukkig gevoel.

Scheppen dus.

Met visualisaties heb ik heel mooie dingen in de praktijk gezien. Mensen met bijvoorbeeld veel klachten die niet op iets ernstigs wezen – bij mensen met bijvoorbeeld veel stress – kon het wonderen doen. Binnen enkele dagen kon 60% of zelfs meer van de klachten verdwenen zijn. Ik wilde soms ook geen middel geven omdat ik wilde zien wat de visualisatie op zich deed. Er waren mensen die wild enthousiast waren over het resultaat en de methode.

Mogelijk heeft dat te maken met het enthousiasme waarmee mensen het doen. Met een goede inzet - er even serieus voor gaan zitten - is het effect waarschijnlijk sterker dan als we maar even wat doen.

Eigenlijk is het ook op alles toepasbaar. Het is immers gewoon scheppen, gewoon een interactie tussen jou en het universum, de Bron, God, etc.

Je vraagt iets en het wordt gegeven.

Mooie voorbeelden zijn visualisaties waarbij je iets voor je ziet en voelt wat je wilt als vervanging van de huidige situatie.

Er zijn voorbeelden waar mensen een soms al jarenlang verstoorde relatie nemen. Ze zien voor zich hoe die ander en zij weer liefdevol op goede voet zijn, en gebruiken de zintuigen als horen en voelen en zien erbij. Ze zijn dankbaar voor het fijne gevoel van een weer goede relatie.
En dan belt de volgende dag die relatie waar al jaren geen contact meer mee is…..

Dat klinkt magisch, maar we weten dat bij familieopstellingen soortgelijke dingen gebeuren.......

Zelf deed ik het af en toe toen een van de kinderen in de pubertijd was en nogal eens voor onrust in het huis zorgde. Ik trok me even terug in de praktijk, ging zitten visualiseren dat er vanuit het universum liefde stroomde naar dat kind en dat de relatie over en weer fijn was. Als ik 5 minuten later terugkwam was de sfeer weer goed. 

Zo deed ik het ook eens bij het ochtendhumeur wat mijn dochter destijds had. Ik visualiseerde dat ze vrolijk haar bed uitkwam en goedgeluimd haar ontbijt maakte, lachend met de andere huisgenoten. Apart is dat ik het hier dus voor een ander deed.
En wie schetst mijn verbazing dat vanaf de volgende dag het ochtendhumeur verdwenen was? Toen ik het vertelde zei ze ‘maar ik heb helemaal geen ochtendhumeur’, om even stil te worden en ‘het is echt weg’. 

Het geeft aan hoe krachtig visualisaties zijn.
Wat eigenlijk helemaal niet gek is, want in de afgelopen afleveringen van de blog is wel duidelijk geworden dat we krijgen wat we vragen.

Eigenlijk zijn zowel de affirmaties als de visualisaties, net als het bewust een intentie zetten voor bijvoorbeeld een Qigong-oefening of meditatie, heel bewuste vragen aan het universum. Terwijl een groot deel van onze andere vragen vaak onbewust is.

Waardoor we dan ook soms krijgen wat we niet willen. Omdat we de verkeerde vragen hebben gesteld, met de negatieve dingen bezig waren.

Elke dag zie ik hoe mooi de wereld is (kan zijn) als iedereen z’n potentieel gebruikt, als iedereen het beste uit zichzelf haalt zonder dat dat ten koste van een ander gaat.

Waarbij machtshebbers alleen bezig zijn met de echte belangen van hun volk, waarbij competitie is vervangen door samenwerken, en voor de gezondheid de beste oplossingen worden gekozen ongeacht welk etiket erop geplakt wordt.

Het maakt me blij en dankbaar. Ook al is het soms maar even, het is even lekker.

Een utopie? Ik denk het niet, hoe meer mensen dit soort positieve wensen hebben, hoe meer het zal worden verhoord…..

Wordt vervolgd…..

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 13 september 2021

Laatst bijgewerkt: 13 september 2021

Deepak Chopra is iemand waar ik ook veel van leerde als het gaat om ‘scheppen’.

Zo vertelde hij ooit over de relatie tussen emoties en klachten. Emoties kunnen – zoals we al zagen – in staat zijn om het gezond blijven (door in contact te blijven met onze Bron) te verstoren. Emoties zorgen voor een blokkade in die verbinding. Wat bijzonder is, is dat het soort emoties ook nog in staat is een bepaalde ziekte te veroorzaken, zoals boosheid aan de lever gekoppeld is en verdriet aan de longen. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Deepak vertelde jaren geleden over een patiënte die een ongeneeslijke tumor had in het halsgebied. Tijdens een workshop van hem waarbij het thema emoties en blokkades werd besproken, kwam ze er (zelf) achter wat die tumor betekende, of zou kunnen betekenen, wat de oorzaak ervan zou kunnen zijn.
Ze schreeuwde het uit (halsgebied is het gebied van het uiten, communiceren) van emotie, herkenning en opluchting het te ‘zien’. Binnen enkele weken was de tumor verdwenen om nooit meer terug te komen. Dat klinkt magisch, maar is het wellicht minder. Immers, als een klacht een symbool is voor wat er mis is, had ze het symbool begrepen. Bovendien had ze de ‘verbinding’ hersteld. En ze kon iets doen met de mogelijke oorzaak op emotioneel gebied.

De tumor was ook niet het gevolg van scheppen, maar juist van het gebrek aan scheppen. Het gebrek aan scheppen van gezondheid, van een gezonde continuïteit in het leven. Als we steeds verbonden zouden zijn, zou er vrijwel geen kans op ziekte zijn. Zo kan meditatie met een juiste intentie (een gedachte over wat je wilt) zorgen voor het scheppen van gezondheid, ook als dat er niet was.

Ik las vrijwel alle boeken van Deepak Chopra, misschien wel omdat hij zo mooi de link kon leggen tussen wetenschap en spiritualiteit. Ik ben opgegroeid als wetenschapper op de universiteit, maar gevoelsmatig voelde ik me ook aangetrokken tot spiritualiteit. Deepak was die verbinding, denk ik. 

Daarom las ik ook een boekje van hem over golven, waarbij ik met herhaaldelijk afvroeg waarom ik dat zou lezen. Golven lijkt me leuk omdat het buiten is en je veel beweegt, maar verder heb ik er niets mee, zeker geen ervaring. Er kwamen allerlei termen voorbij die kennelijk golftaal waren, maar me niets zeiden. Het duurde ook even voor ik begreep dat het eigenlijk niet over golven, maar over het leven ging.

Het kernthema: zie voor je wat je wilt bereiken als je begint met je poging. Heb altijd het einddoel in zicht. Later kwam ik datzelfde thema tegen bij Stephen Covey in zijn boek “De zeven eigenschappen van effectief leiderschap”: begin met het einddoel voor ogen!
Als je iets onderneemt, of doet, zie voor je wat je wilt bereiken en hou dat in je mind of houd dat voor ogen terwijl je verder gaat. Bij golven kwam dat erop neer dat je ziet hoe het balletje een mooie curve maakt naar het gaatje waarin het moet. En als je dat voor ogen hebt, en natuurlijk je juiste slag, dan pas moet je gaan slaan.

Het boekje staat overigens vol met dat soort metaforen. Want dat zijn het. Het zijn stuk voor stuk manieren om het leven te benaderen. Om het leven te benaderen op een manier die constructief is, die zin heeft, die maakt dat je zelf leiding hebt over wat er gebeurt. Die maakt dat je schept.

Een van de verhalen die ik nooit zal vergeten van Deepak is zijn verhaal over de effecten van pijnbestrijding. Hij leidt of leidde een centrum voor mensen met kanker. Die mensen leerden onder andere mediteren om hun klachten en ziekte te bestrijden. Vaak gebeurde het dat mensen echt heel veel beter gingen, zelfs pijnvrij waren. Maar dan moesten ze naar een controle van de reguliere geneeskunde, het ziekenhuis waardoor ze werden behandelend. Met artsen die niets begrepen van wat Deepak deed.

Dus werden er scans gemaakt. En de arts vroeg hoe het ging. Als mensen dan antwoordden van ‘goed, ik heb geen pijn en ik voel me goed’, kregen de meesten te horen “dat kan niet, het is onmogelijk dat je geen pijn hebt en dat je je goed voelt”.
Het gevolg? De meesten kwamen terug en hadden de volgende dag weer pijn en voelden zich beroerd. Het duurde dan weer weken voor ze terug waren op het niveau van voor het (reguliere) artsenbezoek. Ter aanvulling: Deepak is ook arts! En in het centrum zijn meerdere artsen, ze weten wat ze doen.

Dat doet me denken aan een familielid wat kanker had en op veel te jonge leeftijd te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was en naar huis mocht voor zijn laatste weken. Hij besloot dat anders te zien. En hoewel hij jaren later alsnog te vroeg is overleden, heeft hij jaren toegevoegd aan zijn leven door alles aan te pakken wat kon helpen, behalve de reguliere geneeskunde die hem al praktisch dood had verklaard.
Hij ging mediteren, Qigong doen, supplementen gebruiken, biologisch en gezond eten, liet zich energetisch behandelen, sloot zich af van mensen die doem-dachten, inclusief een groot deel van zijn familie (omdat die de artsen wilden geloven en vonden dat hij naar hen moest luisteren = doodgaan dus?). Maar het leverde hem dus een paar jaar langer met zij gezin op!

Mijn vriend die onlangs overleed, leefde ook langer dan de artsen hadden verwacht. Ook hij deed veel goeds. Hij ging gezonder leven, at vooral biologisch, deed intermitterend vasten (ook al was de regulier specialist daar minder enthousiast over), nam supplementen en homeopathische middelen, werkte aan zijn mindset.
Nadeel in dit geval was dat ze bekend waren met het kankercircuit en dus met de prognose van de diagnose en die was zondermeer heel slecht.

Dus er waren er ook artsen die keer op keer vroegen of ze het wel goed begrepen hadden, of ze wel beseften dat hij terminaal was. Ze waren bang dat ze het zouden ontkennen. En tegelijk probeerden zij zelf een positieve mindset te hebben, maar hoorde ik af en toe doorklinken dat ze wisten dat hij snel zou doodgaan. Het was dus dubbel. En achteraf jammer maar onvermijdelijk. Het laat zien hoe moeilijk het is om je af te sluiten van wat er verwacht wordt, of dat te negeren. Misschien is soms de diagnose wel het meest dodelijk.

Ik weet dat Dr. Pang Ming, de grondlegger van de Chi Neng Qigong, nooit wilde weten wat de diagnose was als mensen bij hem kwamen om te helen. Hij vond dat het weten van de diagnose een belemmering op de genezing zou zijn. Als je denkt dat de diagnose een vaststaand feit is, is daar bijna geen beweging meer in te krijgen. Hij ging liever uit van een situatie die energetisch verstoord was en die je kon herstellen. Een etiket maakte het voor hem moeilijker te genezen, want dan had hij al een beeld wat hij niet wilde hebben.

Hij wilde een beeld wat het einddoel was, namelijk een gezonde individu. Zoals Stephen Covey dat met leiderschap had. Maar als iemand anders al heeft bepaald wat het beeld is, is dat lastig. Je moet ervan uitgaan dat alles mogelijk is, zoals we weten dat in het kwantumveld, in de matrix, in de verbinding met de Bron, alle mogelijk is. Alle mogelijkheden aanwezig zijn.

En het verbinden met de Bron, met je ware zelf, met het Universum, met ‘God’, het is allemaal belangrijk om schepping toe te laten, om heling toe te laten.

Vertrouwen is daarbij belangrijk, net als overgave. Maar om te kunnen ontvangen is dus ook de staat zo belangrijk. Van dankbaarheid, liefde, respect, compassie.

Mensen die dat ondermijnen moet je uit de weg gaan. Misschien wel altijd, maar zeker als het heel belangrijk is, als je ziek bent en wilt herstellen, zeker als je kanker hebt en wilt herstellen. Mensen die je steeds bevestigen dat je dood gaat, helpen je niet langer te leven.

Aan de andere kant heb ik ook mensen gezien die elke strohalm aangrepen om langer te leven en daardoor langer leden (in mijn optiek, misschien ervoeren ze dat zelf anders). Ik denk dat het aan ieder van ons is om te beslissen wat te doen. Ik zag mensen die heel dapper besloten niet te laten behandelen om zo een menswaardig laatste stukje te hebben, en daar tegenover ook mensen die het niet konden accepteren en tot het bittere einde doorgingen met ziekmakende medicatie. Maar ja, dan hadden ze er alles aan gedaan…..

Ik weet niet wat wijsheid is. Dat weet je pas als je ervoor staat (En zelfs dan waarschijnlijk niet echt). Maar weet dat de mindset, wat je met je gedachten doet, wat je met je woorden doet, ongelooflijk krachtig is. Veel krachtiger dan het etiket van de specialist, en ook veel krachtiger dan de ervaringen van anderen.

Wat er ook gebeurt, zorg dat je ‘verbonden bent’, dat je geniet van de tijd die je hebt, dat je anderen respecteert, liefhebt, dat je dankbaarheid ervaart. Dat zijn de dingen die je tijd geven, die je vreugde geven, die maken dat je echt leeft.

En of je golft of niet, hou je einddoel in beeld. Weet waar je heen wilt.

Details

Geschreven door Ed

Gepubliceerd: 05 september 2021

Laatst bijgewerkt: 30 augustus 2021

Het hele verhaal van de kwantumfysica is fantastisch, en tegelijk ook best ingewikkeld.

Ingewikkeld omdat wij neigen dát te geloven wat we kunnen ‘voelen’ met onze zintuigen wat we kunnen zien, aanraken, ruiken, horen of proeven. Op het moment dat dat niet kan, haakt een groot gedeelte van de mensen al af. Het standpunt van ‘eerst zien en dan geloven’ is diep geworteld.

Maar juist met alle nieuwe kennis van het kwantumveld is dat standpunt een enorme valkuil. Je mist er juist al het mooie door.  

Ik noemde al eens dat alles is ontstaan uit een zeer kleine hoeveelheid materie die door onvoorstelbaar hoge temperaturen is geëxpandeerd tot de weidsheid van het universum die we nu kennen. Dat die expansie nog steeds doorgaat. En vooral dat alles in die weidsheid met elkaar verbonden is (omdat dat ooit was).

Bij een onderzoek waarbij uit één foton (het kleinste deeltje) er twee gelijke werden gecreëerd, bleek op een afstand van 14 mijl de ene foton op exact hetzelfde moment te reageren als de andere. Dat zou betekenen dat de overdracht van informatie sneller dan het licht was. En dat zou niet kunnen. 

Het was ook niet zo, ze waren ondanks de afstand ‘gewoon’ verbonden met elkaar.
Vele jaren geleden las ik dat een paar cellen van het mondslijmvlies op honderden kilometers van degene waar het van was ook op exact hetzelfde moment reageerde (via heel gevoelige apparatuur) op een emotie als de persoon waar ze van waren.

Als dingen verbonden zijn, blijven ze dat kennelijk ook op grote afstand.
Denk aan de moeder die ‘voelt’ dat er iets met haar zoon op een slagveld gebeurt duizenden kilometers verder op deze planeet. Is dat raar? Nee, in het geheel niet met de kennis die er voorhanden is.

En eigenlijk weten de mensen die hun ogen niet sluiten voor dingen die ze niet helemaal begrijpen dat ook. Tientallen jaren geleden waren er al sessies waarbij groepjes mensen met alfatraining op grote afstand (ander continent) iemand genazen van een ernstige kwaal.
Iets wat onmogelijk leek, gebeurde. We hebben gezien dat een groep mediterende mensen ervoor zorgde dat in oorlogsgebied even aanzienlijk minder doden vielen, er minder misdaad was (zo lang als er gemediteerd werd). 

Om dat te begrijpen moet je eigenlijk alles wat wij ‘ruimte’ en ‘leegte’ noemen zien als een groot netwerk wat overal aanwezig is en alles doordringt. Via dat netwerk is alles verbonden. En door ons bewust met dat netwerk te verbinden, kunnen we scheppen, creëren. In de afgelopen blogs heb ik al veel verteld over hoe we dat het beste kunnen doen.

Sommigen neigen die ruimte met dat netwerk ook wel de kwantum-soep te noemen. Alles is erin aanwezig. Alle mogelijkheden, ook voor ons, voor jou. Zowel in positieve als in negatieve zin. Een heerlijke soep dus. En aan ons om te kiezen.

Ik moet hierbij denken aan een examen destijds bij Roy Martina. Ik denk dat het met NEI te maken had. NEI gaat over het behandelen (doen loslaten) van emotionele blokkades. Hij daagde mensen enorm uit door in een veel te korte tijd idioot veel multiple choise vragen te stellen met ik meen 8 mogelijke antwoorden per vraag. Ondoenlijk. 

In de voorbereiding op dat examen hadden mijn studiemaatje en ik uitgebreid alle mogelijkheden behandeld die rond een examen zouden kunnen zijn, zoals een 10 of zelfs een 0 halen, afgaan, succesvol zijn, een black out krijgen, in tijdnood raken, het te gemakkelijk vinden.
Het idee: als op alle facetten alle emoties weggehaald zijn, ben je helemaal vrij van blokkades en kun je zo vrij en ontspannen mogelijk optimaal functioneren.

Tijdens het examen, waar velen door het lint gingen door de te hoge eisen, bleven wij kalm en rustig. Beiden zaten we qua presteren bij de beste 3 (van de 120). Ik was niet eens verbaasd, maar bedacht wel dat ik altijd was gehinderd door uitspraken van mijn moeder als ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ en ‘niemand is meer of minder dan een ander’.
Nu was ik ineens een van de besten, dat was ik nog nooit geweest!

Hoe vrijer wij kunnen werken naar wat wij willen, hoe beter dat kan lukken. Maar ik moest aan dit verhaal denken vanwege alle mogelijkheden. Je kunt een 10 halen of een 1, je kunt slagen of falen. In principe is alles aanwezig, en het hangt helemaal af van je vraag. 

Of zoals je al begrepen hebt, niet zozeer van je vraag als van je gedachten en je emotionele staat. In dit verhaal was de emotionele staat prima, omdat we daaraan hadden gewerkt. We waren in feite met alles oké en voelden ons goed. Geen stress. En in de gedachten waren we alleen maar bezig met een goed resultaat, zonder dat we werden verstoord door negatieve gedachten. 

Je kunt uit de kwantumsoep halen wat je wilt, en uiteindelijk bepaal jij zelf wat je eruit haalt. Ga je voor het beste, het mooiste, doordat je positieve gedachten hebt en verbonden bent met je bron, met de matrix, met ‘God’, met die-je-bent. Of ben je te veel bezig met negatieve zaken en gedachten en trek je juist aan wat je niet wilt? En als je wel de juiste gedachten hebt, heb je dan wel je ontvangstantennes uit door de juiste emotionele staat?

Liefdevol, compassievol, respectvol, dankbaar, blij, etc….

Het mooie is dat alle mogelijkheden er zijn, dat in feite dus alles mogelijk is. We moeten er alleen om durven te vragen, erin durven te geloven en vooral ervoor zorgen dat we onszelf steunen in onze wensen door de juiste staat en gedachten. Door ons goed te voelen en onszelf niet te blokkeren.

Het voorbeeld wat ik noemde over mijn examen destijds laat zien dat ervaringen ook blokkades kunnen vormen, dat emoties blokkades kunnen vormen, dat overtuigingen kunnen blokkeren, etc.
Het is goed daar iets mee te doen, maar we kunnen vooruit door te vertrouwen in hoe het werkt, vertrouwen in de wet van de aantrekking, vertrouwen in het feit dat we kunnen scheppen mits we de juiste gedachten hebben en de juiste staat……..

In feite ligt er een wereld voor ons open, als we er maar in durven te geloven.

Wordt vervolgd....