Blog Pak je Geluk
Een blog met een positieve inslag. Onderwerpen op het gebied van groei en ontwikkeling, van een beter en gelukkiger mens worden.
- Details
- Geschreven door Ed
Toen ik een cursus train de trainer deed (het trainen van groepen), moesten we ook regelmatig spreken voor de zaal. Op een gegeven moment moesten we intuïtief een metafoor kiezen die ons zou helpen. Een metafoor is een vorm van beeldspraak, een vergelijking waarbij je niet letterlijk maar figuurlijk gebruik maakt van je keuze. Zoals het leven als spel zien of als een schilderij wat je zelf schildert, jezelf als een bepaald dier. In dit geval dacht ik bewust aan een beer of zo. Standvastig en krachtig, in eigen kracht. Maar omdat we het intuïtief moesten doen kwam er heel iets anders uit.......
Herinner je je nog dat je ooit spreekbeurten moest houden?
Jij, voor de klas, met een verhaal wat je had bedacht of over een onderwerp wat je als opdracht had?
Wat was het gevolg bij vrijwel iedereen? Nervositeit, slecht slapen, angst af te gaan, angst te gaan stotteren of de draad kwijt te raken, angst niet uit je woorden te komen, angst voor een black out, angst voor gek te staan of uitgelachten te worden, etc.
Bovendien werden we beoordeeld met een cijfer (competitie, vergelijken, presteren).
Maar stel je voor dat de aanpak heel anders zou zijn. Dat het idee is dat we ook van een spreekbeurt een leerproces maken. Dat we een spreekbeurt gebruiken om elkaar te laten groeien. Dat het vooral ook leuk moet zijn, zoals leren leuk behoort te zijn. (Helaas vergeten ook docenten dat te vaak). Dat het een soort van spel is.
Je kunt kinderen zelfs leren te visualiseren, te visualiseren hoe ze krachtig – in eigen kracht – een spreekbeurt houden waar iedereen enthousiast over is.
En in plaats van commentaar op elkaar te geven, kunnen de leerlingen bedenken hoe ze de ander sterker kunnen maken, beter kunnen maken, overtuigender kunnen laten zijn, etc.
Ik denk echt dat onderwijs zoveel leuker kan zijn dan het vandaag de dag is. En dat er daardoor zoveel meer geleerd kan worden. Maak het allemaal minder serieus, laat kinderen spelenderwijs leren door er spelelementen in te brengen, door er plezier in te brengen, door op een leuke uitdagende manier samen te werken en elkaar beter te maken. Door metaforen te gebruiken, affirmaties, visualisaties.
Stel dat door het plezier en de daardoor toegenomen (onbewuste) bereidheid tot opname van de stof er 3x zo snel geleerd wordt, dan kun je dus 66% ‘verspillen’ om het leuk te maken.
Even terug naar de spreekbeurt. Met de lessen die we leerden over scheppen, weten we nu dat als je een spreekbeurt houdt terwijl je verbonden bent met je Bron, de informatie over wat je moet zeggen kan stromen. Dat je verbonden bent met de universele kennis en in elk geval niet zonder inspiratie of woorden komt te zitten. Dat het verbinden met de bron ook ervoor zorgt dat je wens over die spreekbeurt uit kan komen.
En hoe verbinden we met de Bron? Door in een goede staat, een goede stemming te zijn. Door het gevoel van liefde, compassie, respect, dankbaarheid. Door niet bezig te zijn met mogelijk falen.
En dat is dus precies het tegenovergestelde van de spanning die ik altijd ervoer als ik op school voor de klas stond. Zelfs als ik wist niet uitgelachen te worden was er wel het idee niet meer te weten wat ik moest zeggen, een black out, of een hoop commentaar na afloop.
Een klas die me zat aan te gapen en zat te wachten op fouten en al zat na te denken over het commentaar.
Het gevoel van liefde, dankbaarheid, compassie en respect kan er ook alleen maar zijn als je je veilig voelt. Dus moet je (als leerkracht) een veilige omgeving creëren, waarbij leerlingen zich niet vogelvrij voelen, maar gesteund door hun klasgenoten. Een soort van één zijn met elkaar waarbij er eigenlijk niets fout kan gaan. Dat geeft mensen vertrouwen, maakt ze sterker, ook in andere situaties later. In het echte leven.
Maar goed, genoeg over leerlingen, leerkrachten en school. Ook in het dagelijks leven van alledag hebben mensen vaak een gevoel wat vergelijkbaar is met dat gevoel van die spreekbeurten. We moeten ons telkens weer bewijzen, we willen niet afgewezen worden, we willen niet met een mond vol tanden staan, we willen niet negatief beoordeeld worden, we willen gewaardeerd worden, we willen dat er van ons gehouden wordt.
(En raar genoeg zijn er ook te veel mensen die uit angst afgewezen te worden zich bij voorbaat al tegendraads gaan gedragen, afzetten, zodat zij gelijk krijgen in hun angst. En nog meer het gevoel krijgen dat ze zich moeten bewijzen en dat ze niet goed genoeg zijn).
En ook alles wat er verder (zeker nu) in de wereld gebeurt maakt het niet gemakkelijker om met heel veel plezier te leven. Toch is dat de uitdaging en is dat wat ons sterker en krachtiger kan maken. Wat ons de kracht of macht geeft onze nabije en verre toekomst vorm te geven zoals wij dat willen. Met plezier leven dus.
Ik kwam daar onlangs een mooie uitspraak van tegen (Gregg Braden):
Leef je waarheid, geloof in je waarheid en vertrouw op je waarheid. Doe dat, waar je ook bent, in wat voor gezelschap of situatie dan ook. Doe het vriendelijk en met compassie.
(besef dat iedereen op een ander niveau wakker is in deze wereld)
En belangrijk voor de ‘waarheid’ is te beseffen dat we krachtige en machtige wezens zijn, die in staat zijn te scheppen, die niet bij toeval maar met intentie zijn ontstaan, die gedijen door samenwerking in plaats van strijd en competitie, die verbonden zijn met alles en iedereen en niet alleen staan.
Bovendien weten we nu dat het belangrijk is zoveel mogelijk te zorgen dat we ons ‘goed’ voelen (liefdevol, respectvol, dankbaar, compassievol). Het opent wegen waarvan we niet wisten dat die er waren.
Er is nog een reden om die gevoelens veel te hebben, het zit in elkaars verlengde en is puur wetenschappelijk vastgesteld. Het heeft te maken met de ‘hersencellen’ in ons hart, die onafhankelijk van de hersenen kunnen denken, onthouden en leren.
Daarover volgende keer meer…………
P.S.
Intuïtief kwam bij mij een waterval als metafoor op. Eerst begreep ik dat niet, wat moest ik met een waterval?
Maar toen dacht ik ‘spraakwaterval’, en ik dacht aan de rust die een waterval ook kan geven, en aan de kracht van zo’n waterval.
Het was een mooie en krachtige metafoor, en voortaan was ik een waterval als ik voor de groep stond. Krachtig, statig, rustig, stromend. Het hielp me fantastisch.
Het grappige is dat als je zo’n metafoor hebt, je hem ook op andere momenten kunt gebruiken.
Sluit je ogen, denk aan je metafoor, stel je voor dat je die metafoor bent, haal diep adem, en…….doe je ding.
- Details
- Geschreven door Ed
Het besef te kunnen scheppen geeft een krachtiger gevoel. We hebben daardoor een behoorlijke vinger in de pap van ons leven.
Veel krachtiger dan het gevoel dat we machteloos en krachteloos zijn ten aanzien van alles wat er gebeurt in ons leven en in de maatschappij.
Toch is dat wel een beetje zoals de meesten van ons zijn opgevoed en wat we hebben geleerd. We zijn afhankelijk van grotere dingen, van anderen, van willekeur. Dat heeft alles te maken met verkeerde aannames die al sinds Darwin worden gehanteerd.
Darwin deed veel onderzoek naar de ontwikkeling van soorten, maar deed dat met de beperkingen en de kennis van die tijd. Bovendien vertaalde hij het stukje wat hij zag of meende te zien naar de hele wereld. Zelf gaf hij in zijn boek al aan dat hij twijfels had bij delen van zijn theorie, maar de maatschappij heeft dat boek vervolgens omarmd en als waarheid geposteerd. Ondanks dingen die toen al duidelijk niet klopten. Het had kennelijk voordelen om deze leer te omarmen.
Het gevolg is dat we leerden dat competitie en strijd leidde tot verbetering en evolutie. Het overleven van de sterkste. Maar dat is aantoonbaar duidelijk niet waar. Juist samenwerking en elkaar wederzijds helpen leidt tot verbetering, strijd leidt tot verslechtering en afbraak.
We hebben net de Olympische Spelen kunnen zien en dat ging om strijd en competitie, maar wat het mooist was en tot de beste resultaten leidde was de samenwerking. Het met elkaar werken naar verbetering.
Het Nederlandse atletiekteam was hecht en steunde elkaar door dik en dun, nooit werden zulke mooie resultaten gehaald. Nooit heb ik ook zoveel plezierige sportbeleving gezien door een grote groep mensen.
De manier waarop een Quatarees en een Italiaan de gouden medaille besloten te delen bij het hoogspringen, de wijze waarop de Nederlandse 400 meter loper Bonevacia het hele gebeuren benaderde, de manier waarop de Nederlandse marathonloper Abdi Nageeye inhield om zijn Belgische maatje Abdi aan een bronzen plak te helpen, het zijn voorbeelden van hoe veel mooier het is om samen te werken in plaats van alleen maar te strijden.
Ik had gisteren nog een gesprekje met mijn zoon, waarin we constateerden dat sommige mensen die in het verleden voor ons belangrijk waren ervan uitgingen dat je keihard moest werken om iets te bereiken. Sterker nog, dat je alleen maar iets kon bereiken door keihard te werken.
Zo ben ik ook opgevoed. Als ik als puber thuis op het gras zat op een mooie dag werd ik voor luilak versleten door mijn vader, een nietsnut. Er moest gewerkt worden, ik moest iets ‘nuttigs’ doen. Water naar de zee dragen of zo.
En ook iemand als Antony (Tony) Robbins, een meester op het gebied van NLP en NAC, pushte je om vooruit te gaan, hard te werken, om door te zetten. Roy Martina daarentegen had het destijds (eind jaren negentig) al over ‘smart’ werken. Het mooiste was dat misschien wel te zien in de vuurlopen die we deden.
Bij Roy ging je langzaam lopend in eigen kracht over het vuur, stap voor stap, met een doel voor ogen. Aan de andere kant van het vuur was je doel, daar ging je naartoe. (Vele malen deed ik dat zonder problemen. Eenmaal had ik die focus niet en was ik met andere dingen in mijn hoofd bezig. Prompt liep ik brandblaren op).
Maar bij anderen werd je opgezweept om door het vuur te rennen. Zoals we bij Emiel Ratelband zagen. Een heel ander soort benadering, met een ander idee erachter.
Het grootste probleem van het competitie-denken is wellicht nog wel dat we denken zwak te zijn als we daaraan niet mee willen of kunnen doen. Of dat anderen je zwak vinden. Dat je machteloos bent. Een 'watje'. Ook dat is overigens het gevolg van competitie-denken: etiketjes plakken op anderen.
Zielen die bewust leven, kiezen een ander pad. Ze zoeken naar het ervaren van vrede, plezier, wijsheid en liefde die eenheid brengt - Neale Donald Walsh
Een andere verkeerde aanname is dat we afgescheiden individuen zijn en dat we afgescheiden zijn van de rest van de wereld en de natuur. Alles is minder waar. We zijn met alles en iedereen verbonden.
Voor de oerknal was er een hoeveelheid materie ter grootte van een erwt, die vanaf dat moment is geëxpandeerd tot het hele universum wat we kennen. Alles bestaat dus in feite uit wat er in die erwt zat, en alles is en blijft verbonden. En de uitzetting van het universum gaat door en door.
Volgens de eerdergenoemde bronnen zorgen wij ook voor die expansie door te ‘scheppen’, door ons met onze bron te verbinden, door in de juiste emotionele staat te zijn.
In feite zorgt elke gedachte die we hebben ook voor een verandering van het energieveld rondom ons, en daardoor voor een (kleine) verandering van het energieveld van de aarde. Dat kunnen we dus op die manier beïnvloeden en met samenwerking zelfs sterk beïnvloeden.
En als we met grote aantallen eenzelfde soort gedachte of emotie hebben, beïnvloedt dat zelfs in grotere mate het energieveld van de aarde.
Zo is bekend dat 15 minuten nadat het eerste vliegtuig in de Twin Towers vloog op 9/11 (11 september 2001) het energieveld van de aarde duidelijk tijdelijk veranderde.
We zijn veel krachtiger dan we denken en kunnen veel meer dan we denken. We moeten, als we dat willen benutten, wel anders naar ons leven gaan kijken en op een andere manier in het leven gaan staan dan we hebben geleerd.
En onze eigen verantwoordelijkheid voor het leven durven te nemen. Ik zal je de komende tijd nog wel meer dingen vertellen die maken dat je anders naar dingen in het leven kunt kijken. Dat je ook positiever kunt kijken, optimistischer over de toekomst.
Een van de belangrijkste lessen is misschien toch wel dat het de bedoeling is dat we hier zijn om met plezier te leren. Ook van de tegenstellingen en botsingen en minder leuke dingen.
Leren: dat mag duidelijk zijn. Van elke situatie kunnen we leren. We kunnen ervan leren wat goed ging en dat herhalen. We kunnen ervan leren wat niet goed ging en het de volgende keer anders doen.
Met plezier: dat is voor veel mensen de uitdaging. Hoe meer plezier we hebben, hoe meer we ons blij voelen, hoe beter het met ons zal gaan. Niet omdat blijheid het gevolg is van dat het goed gaat, maar omdat blijheid de reden is dat het goed gaat.
Het is ook niet zo dat mensen gelukkig zijn omdat ze succes hebben, ze hebben succes omdat ze gelukkig zijn. Gelukkige mensen hebben meer succes!
Kijk naar je emoties als boodschap van je ziel - Garry Zukav
De kunst is dus om onszelf aan te leren met plezier in het leven te staan en alles te zien als leerschool, als leerstof, als lessen. Niet zoals op school – verplicht en saai – maar omdat we ervoor kiezen, omdat het ons kracht en macht geeft. Omdat het niet alleen het gevoel maar ook de macht geeft zelfs dingen te veranderen.
- Details
- Geschreven door Ed
Wat we kunnen leren van de eerdergenoemde bronnen, is dat onze natuurlijke staat er een is van liefde en vrede. Dat is de staat waar we eigenlijk in zouden moeten verkeren, nu en continu.
Onze natuurlijke staat is dus de staat die het gemakkelijker maakt om gezond te blijven en om te laten gebeuren wat wij willen dat er gebeurt….
Wonderlijk dan toch eigenlijk dat we zo weinig in die staat verkeren? Sterker nog, ik ken zat mensen die liefst uit die staat blijven. Het is te klef, te onbekend, te soft, te ……
We zijn door ons ‘verstand’, door ons denken en niet te vergeten door onze opvoeding en type onderwijs zo ver verwijderd geraakt van onze natuurlijke staat, dat het voor sommige mensen zelfs ronduit vreemd en bijna bedreigend is om wel in die staat te zijn.
Voor veel mensen geeft het een kwetsbaar gevoel, immers, je stelt je min of meer kwetsbaar op als je je hart opent voor een ander of voor een situatie. Maar in feite is het dus de staat waarin we juist veel meer grip op ons leven kunnen hebben.
Ik ben ervan overtuigd dat het leven beter is als je gelooft dat goede dingen voor je om de hoek liggen...........Ken Blanchard
Het lijkt soms makkelijker om een figuurlijk dik pantser te dragen, het lijkt je minder kwetsbaar te maken.
Ik noemde zo-even het onderwijs, dat geldt zeker voor universitair onderwijs. Tijdens mijn hele studie geneeskunde ging het over ‘verstand’, ‘ratio’ en ’wetenschap’. Elke vorm van intuïtie en gevoel is er ongeveer uit gedrild. Nogal wat docenten (vaak hoogleraar) waren niet al te sociaal in hun gedrag naar patiënten. Je wordt eigenlijk klaargestoomd als een soort zakelijke machine. Vooral niet voelen, vooral denken. En bezig zijn met alle mogelijke opties, alle mogelijk ziekten die de symptomen zouden kunnen aanwijzen.
Het heeft mij behoorlijk in de weg gezeten toen ik complementaire geneeskunde ging doen, zeker toen ik ging testen waardoor ik het onbewuste aanboorde wat veel meer informatie oplevert dan alleen het bewuste. Want ook dit soort dingen werken het beste als je in de ‘natuurlijke’ staat bent, als je vol vertrouwen bent, als je ‘open’ staat, als je niet gehecht bent aan het resultaat.
En toch – als ik terugkijk op de periode huisartsenpraktijk – heb ik levens gered door juist mijn intuïtie, door juist de momenten dat ik vanuit mijn gevoel gereageerd heb. Je mag het een 6e zintuig noemen, maar het blijft een feit dat het juist niet het verstand was. Direct aan de telefoon al een ‘gevoel’, terwijl de ratio nog niet ingeschakeld was, en zelfs een aantal keren waar mijn gevoel lijnrecht inging tegen wat ik verstandelijk kon beredeneren. Maar het volgen van mijn gevoel redde juist de levens.
Grappig is dat oudere artsen wat vaker op hun gevoel lijken te gaan werken. Ik kan me herinneren dat ik soms tegen jonge specialisten zei dat mijn ‘gevoel aangaf dat'…..maar het weinig gehoor kreeg. Ze wilden cijfers, de precieze temperatuur (ook al sloeg het nergens op), de resultaten van onderzoek. Maar soms belde ik al met de angst weer een eindeloze discussie te krijgen en kreeg een oudere specialist aan de lijn. Als ik dan begon met ‘collega, mijn gevoel zegt’….hoefde ik niet verder en was het ‘stuur maar in’. Ze hadden die ervaring.
En onlangs merkte ik dat zelfs de huisarts tegenwoordig al bezig is met wat ie wel en niet kan zeggen als huisarts om niet juridisch in een wespennest te komen. Dat was nieuw voor mij, want ik maakte als huisarts geen geheim van mijn mening als het om de patiënt ging. Die ging bij mij voor, zeker als de behandeling door anderen niet goed voelde. Maar ook dat is nu kennelijk anders. Je moet je direct al indekken.
Zakelijkheid is dus handiger, maar zeker niet beter.
Ik denk dat het voor veel universitaire opleidingen geldt. Daarbij komt dat het wel gaat over wetenschap, maar het vaak ‘oude’ wetenschap is. Ook nu nog in de geneeskunde. Terwijl de belangrijkste voor de geneeskunde waardevolle kennis van de kwantumfysica al zo’n 100 jaar oud is, wordt het nog steeds niet gebruikt in de huidige geneeskunde opleidingen.
Een van die gegevens aan kennis is bijvoorbeeld de staat waar ik telkens weer op terugkom.
Want ons hele lichaam – de gezondheid van ons lichaam – is afhankelijk van die staat. Elke nieuwe cel die gevormd wordt, elke oude cel die wordt vervangen door een nieuwe, staat onder invloed van de emotionele staat.
Een staat van liefde, dankbaarheid, respect, blijheid, zorgt dat een ‘foute, zieke’ cel eerder zal worden vervangen door een gezonde. En we weten anderzijds dat negatieve emoties tot ziekte leiden. Een negatieve staat zal dus zeker niet voor gezondere cellen zorgen!
Je zou kunnen zeggen dat onze natuurlijke staat, die van liefde en vrede, ons gezond houdt.
Dat is wat de wetenschap (maar niet de oude) keer op keer bevestigt.
Terwijl de oude wetenschap ervoor zorgt dat de hele geneeskunde tegenwoordig drijft op medicatie en vaccinaties, laat de nieuwe wetenschap zien dat heel andere zaken voor de gezondheid belangrijk zijn.
En dat is dus o.a. zoveel mogelijk in onze natuurlijke staat zijn. Zorgen dat we er zo veel mogelijk naar terugkeren.
Gelukkig hebben we een wapen om ons te herinneren aan het niet in de goede staat zijn: elk moment dat we niet in een goede stemming zijn, zijn we niet in de goede staat. Elke niet positieve emotie laat ons zien dat we onze staat moeten veranderen, in ons eigen belang.
Het is oké fouten te maken. Het zijn je vrienden, je groeit erdoor - Neale Donald Walsh
Wordt vervolgd……
- Details
- Geschreven door Ed
Onlangs hoorde ik dat in de 4e eeuw van onze tijdtelling Keizer Constantijn 42-43 boeken uit de Bijbel liet verwijderen of herschrijven. De reden is uiteraard een beetje gissen, maar als je ziet welk stuk als het gaat om dit thema ‘scheppen’, zou je kunnen denken dat mensen te wijs werden door de Bijbel.
Het was natuurlijk ook een van de weinige en belangrijkste geschriften in die tijd. En als je macht wilt, moet de bevolking niet te wijs worden en geen macht kunnen creëren.
Pas in de afgelopen eeuw werden de originele Bijbelteksten teruggevonden. Die van het oude testament tussen 1947 en 1956 in 11 grotten nabij Qumran (Palestijns gebied), de ‘Dode Zee rollen’. Die van het nieuwe testament in 1945 in Egypte, de ‘Nag Hammadi bibliotheek’.
Vinden we in de Bijbel de tekst ‘vraag en je wordt gegeven’, wat verwijst naar onze scheppende kracht, het blijkt een nogal uitgeklede versie te zijn van de oorspronkelijke tekst.
Gewoon vragen werkt niet. Zoals vragen om iets wat er niet is volgens inheemse volkeren ook niet werkt. De reden is dat je daarmee aangeeft dat iets er juist niet is. Je zou juist moeten doen alsof het er wel is, want dan kan het naar je toekomen….
Daarom werkt krampachtig bidden ook niet, net als afgeraffelde automatische gebeden minder zin hebben. Het gaat om de bewuste intentie en de staat waarin je het doet.
Gregg Braden vertelt ergens dat hij door een vriend wordt gevraagd te komen bidden omdat het al jaren droog was in een bepaald gebied in Mexico. Hij verwacht dat ze een poos zullen gaan zitten om te vragen om regen. Maar die vriend gaat in een gebedscirkel zitten die al eeuwenoud was, doet een paar handelingen, staat weer op en is klaar. Gregg begrijpt er niets van. Dus vraagt hij wat de man deed.
Het blijkt dat hij zich heeft voorgesteld dat het regende, dat het geweldig regende, dat zijn blote voeten een eind in de modder stonden, dat hij de regen voelde neerplenzen op zijn lichaam, zijn voeten in het water. En dat het een tijd doorging. Hij voelde zich dankbaar en liefdevol……….
En dat is precies wat de oude Bijbeltekst ons dus ook vertelde:
“Vraag zonder verborgen motief en wees omgeven door je antwoord (niet je vraag, maar je antwoord!). Wees omhuld door wat je wenst zodat je blijheid (en dankbaarheid) groots is”.
Hoe meer ik geloof in de steun van het Universum, hoe meer ik zal ontvangen – Marianne Williamson
En eigenlijk is dat dus ook wat topsporters doen als ze visualiseren wat ze willen presteren. Niet vragen of ze het alsjeblieft krijgen, maar zich voorstellen dat het er al is, met alles wat erbij hoort. Het enthousiaste publiek, de vreugde en dankbaarheid, het applaus, de medaille, de aandacht, maar ook het plezier tijdens het lopen, het gemak waarmee het gaat.
Wat veel mensen vergeten, is dat je het vervolgens ook moet toelaten. En dat is een stukje wat best lastig is.
Ik kan me een schaatser herinneren, ik meen een Amerikaan, die voor zijn wedstrijd het publiek opzweepte, en daarvan genoot. Terwijl anderen met volle concentratie aan de start stonden, had hij tijd en energie om het publiek te enthousiasmeren en op zijn hand te krijgen. Ik begreep dat helemaal niet, vond het raar, een beetje irritant zelfs.
Als je weet dat er genoeg is, stop je te strijden om liefde, geld of macht – Neale D. Walsh
Ik begreep het niet, ik dacht dat hij zich op die manier volledig uit de concentratie haalde en dus slechter zou presteren.
Met wat ik nu weet, deed hij het dus juist wel goed, wat hij ook aantoonde met mooie tijden. Hij was in de juiste staat om te ontvangen. Hij was verbonden met wat je zou kunnen noemen de bronenergie.
Je kunt perfect visualiseren, desnoods duizenden keren, maar als je vervolgens met heel veel spanning in je lijf gaat sporten, sluit je jezelf af voor wat je hebt gevisualiseerd.
Daarom is het ook zo mooi om te zien dat sporters in Tokyo nu die genieten van hun sport ook zo goed presteren. En ook dat op het moment dat de spanning in het lichaam komt de prestatie ineens slechter wordt.
Gregory Sedoc, die in de studie uitleg gaf over de techniek en het sporten van de atleten, kon dat ook zo mooi vertellen en laten zien. Zodra er tijdens het lopen meer spanning ontstond, viel het tempo terug en werd het lopen minder mooi en gestroomlijnd.
Zoals ik de vorige keer ook eindigde: we kunnen voelen of we volledig in verbinding zijn, of we volledige verbinding toestaan.
Hoe beter je je voelt, hoe meer je de verbinding toelaat; hoe slechter je je voelt, hoe minder je je verbinding toelaat. Goed voelen is gelijk aan het toestaan van de verbinding – slecht voelen is gelijk aan het niet-toelaten van de verbinding met je Bron. Je slecht voelen is dus gelijk aan weerstand bieden tegen je verbinding.
En de kunst is dus om steeds meer de staat van goed voelen te gaan creëren in je leven. Door op een andere manier naar dingen te kijken, of door positieve herinneringen naar boven te halen.
Probeer om steeds meer dingen die je doet met plezier te doen. Ook als je dat tot nu toe niet deed.
Of je iets wel of niet met plezier doet, is afhankelijk van de woorden die je tegen jezelf spreekt over wat je doet. Door die zelfpraat te veranderen, door tegen jezelf te gaan zeggen dat je het met plezier doet, ga je het met meer plezier doen……en oefening baart kunst.....(bijna niets gaat vanzelf)
Wordt vervolgd……..
En oh, dat 'bidden voor de regen': ’s middags begon het dagenlang te hozen, met bakken uit de hemel……. Toeval, of geen toeval……..
- Details
- Geschreven door Ed
Het leven is een doorgaand oneindig proces van re-creatie. Dat is het doel van alle leven – Neale Donald Walsh.
Dit is een mooie quote, omdat er zoveel inzit.
Re-creatie kun je vertalen door her-schepping, maar is tegelijkertijd ook ontspanning.
En ik denk dat dat geen toeval is.
Immers, door te ontspannen, kunnen we scheppen. Door ons hoofd leeg te maken komen we in een staat waarbij we het scheppen of manifesteren niet in de weg staan maar juist toelaten.
Ontspannen maakt dat we verbonden zijn met onze bron, met ons diepere zelf, met het Universum, met alle mogelijkheden. Of zoals Deepak Chopra het zegt ‘het veld van ons pure potentieel, van de oneindige mogelijkheden’.
En ook ‘her-schepping’, re-creatie past hier mooi in, omdat eigenlijk alles al bestaat. Alles is er al. We scheppen het opnieuw. Naar hoe wij het willen.
Maar hoe we het ook wenden of keren, ontspanning en recreatie zijn dus heel belangrijke dingen in ons leven.
Het afgelopen jaar was dat voor veel mensen minder dan ervoor, en dat was dus minder goed. En voor heel veel mensen is het sowieso minder dan het lange tijd geleden was.
We leven in een hectische maatschappij waarin veel verplichtingen zijn. Deels overigens door onszelf aan onszelf opgelegd. Maar ook deels zijn het sociale verplichtingen, het wordt van ons verwacht door…..
Ik ken veel mensen die een grote vriendenkring hebben, die ze allemaal regelmatig moeten zien, en daarnaast moet er gesport worden en wordt een deel van het werk mee naar huis genomen., en zijn er de sociale media. En door COVID werken zelfs veel mensen alleen maar thuis.
Het zijn niet echt goede voorwaarden om ontspanning te creëren. In tegendeel zelfs, het maakt dat veel mensen – en steeds meer ook vrees ik – in een soort continue fight-flight situatie zijn, een constante staat van paraatheid. Zoals wanneer er gevaar op de loer ligt. Dat is niet gezond.
COVID – of beter gezegd de maatregelen en de angst die gegenereerd is – maken het ook niet beter. Je moet constant op je qui-vive zijn, het virus ligt overal op de loer. Niet echt de ideale manier om je hoofd leeg te maken en zorgeloos alles even van je af te laten glijden.
Enige tijd geleden kreeg ik een mailtje van Dao Hearts, een groep Qigong (Zhigong) meesters in China, over een onlinecursus MingJeu. Nooit van gehoord. Ik was nieuwsgierig en schreef me in. Het zou 6 dagen omvatten met 2 uur per dag een les. Vol verwachting klopte mijn hart…..
En wat bleek, het ging over de ‘staat’. De Qigong-staat. De staat waarin we het meest optimale halen uit wat we doen. Uit de Qigong oefeningen bijvoorbeeld. En eigenlijk is het de staat van onszelf verbinden met onze ware zelf, met onze bron.
En weer gaat het dus over hetzelfde. Over de ‘verbinding’, over wie-je-echt-bent, over het contact met het Universum of ‘God’, over scheppen, over ontspannen.
In feite is Qigong, het oefenen of spelen met Qi (levensenergie), al ontspanning op zich. En door dat in de juiste staat te doen en een intentie (een voornemen) erbij te hebben wordt het nog effectiever. In feite is ‘helen’ ook een vorm van scheppen, realiseer ik me.
Misschien heb je het wel eens ergens anders gelezen, maar een paar jaar geleden had ik een volière. En in de winter ging het zaad er sneller doorheen, (ook al door een paar muizen die de volière waren gaan bewonen zonder toestemming) waarbij een vogeltje het leek te gaan begeven. Het zat voor dood op de grond, was te zwak om nog te eten. Ik kon het oppakken en het reageerde nauwelijks. Zelfs drinken was al te veel gevraagd.
Ik zette het in een bak met zaad, maar zelfs dan gebeurde er niets. Het was te uitgeput, te ondervoed, te zwak. Ik wist niets beters dan het te laten zitten, omdat naar binnen halen ook niets zou oplossen. Het zou sowieso binnen korte tijd doodgaan.
Ons vermogen door angst heen te breken en te handelen met durf/vertrouwen wordt bepaald door of onze keus die is van bewust denken en plannen of gaan op de automatische piloot – Debbie Ford
Maar toen bedacht ik me dat we bij de Chi Neng Qigong een oefening hebben waarbij we de Qi naar een ander kunnen sturen om te helen. Die oefening heet Fa Qi. Dus dacht ik, ‘laat ik het proberen’. Ik vanuit de hevige kou naar binnen, vogeltje achterlatend in de zaadbak in de volière. Ik stelde me voor dat het vogeltje tussen mijn handen zat en ik stuurde Qi vanuit het Universum naar het vogeltje. (handen wijder was verbinden met de helende Qi van het Universum, handen naar elkaar toe was de Qi naar het vogeltje brengen). Ik ging er een kwartier voor zitten.
Ik deed het in de hoop dat, verwachtend maar zonder hechting (omdat ik nauwelijks kon geloven dat het zou werken, dus ervan uitgaan was wel het laatste). Maar wie schetst mijn verbazing toen ik een uurtje later ging kijken of het vogeltje nog leefde en het niet meer in die zaadbak in het nachthok zat? Het was helemaal niet meer in het nachthok. Om eruit te komen moest het een behoorlijk stuk omhoog gevlogen zijn……
En inderdaad, het zat in de volière zelf. De volgende ochtend toen ik in de volière kwam leek het ook alsof het naar me toe vloog, alsof het me kwam bedanken. Het zou wel toeval zijn.
Maar met behulp van de Qi (gong) was ik dus in staat dit vogeltje te redden. Ik her-schepte een bijna dood vogeltje in een gezond vogeltje. Ik blijf het raar vinden als ik het nu weer vertel, maar het is wat er gebeurde. Dat is helen, dat is scheppen (zeg ik nu achteraf).
Als ik terugkijk naar de staat waarin ik verkeerde toen ik die Fa Qi deed, was dat een staat van liefde, van respect, van dankbaarheid (voor iets wat misschien zou kunnen gebeuren), van leegte ook (omdat ik in een soort van radeloosheid en ook wel wat vertrouwen was gaan zitten). Erna was de dankbaarheid, naast de verbazing, uiteraard nog groter.
Maar als je denkt dat ik sinds die tijd heel veel meer gebruik heb gemaakt van de Fa Qi, vergis je je. Ja, toen mijn kleinkind met een nauwelijks levensvatbare afwijking werd geboren. Ook toen was het zoiets als ‘niet geschoten is altijd mis’. En ook daarna was het resultaat – maar als een van de vele hulpmiddelen die spiritueel werden gebruikt – onvoorstelbaar positief. En sporadisch bij serieuze lichamelijke klachten, waarbij het ook werkte. En toch....
We zijn echt in staat tot veel meer dan we denken, als we gebruik maken van de kennis die voorhanden is. En als we even alle overtuigingen vergeten die beperkingen opwerpen in waartoe we denken in staat te zijn……
Wordt vervolgd……
Pagina 8 van 15
-
Nieuwste blog
- Blog Pak je Geluk