Blog Pak je Geluk
Een blog met een positieve inslag. Onderwerpen op het gebied van groei en ontwikkeling, van een beter en gelukkiger mens worden.
- Details
- Geschreven door Ed
Net zoals het merendeel van de mensen het onvoorstelbaar vindt dat we kunnen scheppen, terwijl we dat aan de lopende band doen, ook al zijn het niet altijd de gewenste dingen (omdat we ons niet bewust zijn dat we het kunnen en doen), zijn er ook heel veel mensen die denken dat ze geen controle hebben over hun emoties.
Ze denken dat emoties dingen zijn die hen overkomen, waar je geen invloed op hebt.
De meeste mensen denken niet dat ze hun emoties creëren. Ze denken dat ze ze gewoon hebben. In feite worden emoties gekozen, ze zijn een daad van wil - Neale D. Walsh
Maar net als overtuigingen en handelingen het gevolg zijn van op een bepaalde manier denken, zijn emoties dat ook.
Als je bij een regenbui denkt ‘ha, daar was ik aan toe, heerlijke afkoeling’, kan het je blij maken. Maar als je denkt ‘getver, regent het alweer, ik kan daar zo chagrijnig van worden’, ben je bozig. Je emoties en stemming worden bepaald door je denken.
Maar ook bij menselijke interacties. Als iemand je terecht wijst bij iets wat je oppert kun je denken ‘ja, je kunt het ook op die manier bekijken, thanks’ en je er oké mee voelen. Je kunt ook denken ‘heb je hem weer, altijd een weerwoord, altijd moeten verbeteren’ en je wordt er boos om. Je emoties en stemming worden bepaald door je gedachten.
Waar het om gaat is dat je gedachten bepalen hoe je reageert en hoe je je voelt.
Vaak zijn het herhaalde gedachten, gedachten die je al tientallen of zelfs duizenden keren hebt herhaald in jezelf en bij een situatie ‘automatisch’ naar boven komen. Het lijkt alsof je daar geen controle over hebt. Maar dat neemt niet weg dat je er de controle over hebt als je dat wilt. Of misschien moet ik zeggen als je dat inziet en wilt. Je kunt je eigen gedachten bepalen!
Want zolang je denkt dat jij er geen controle over hebt, zit je je eigen controle in de weg. Zolang je niet echt tot je laat doordringen dat aan emoties gedachten voorafgaan, kun je de verantwoordelijkheid voor die emoties van je afschudden en doen alsof jij er niets aan kunt doen. Natuurlijk zijn er dingen (zoals hormonen) die invloed kunnen hebben, maar zelfs dan ‘kies’ je je eigen gedachten; je moet je alleen nog bewuster zijn van die keuze.
Maar net zo goed als je kunt scheppen (als je zorgt voor de juiste staat), kun je je emoties managen (als je zorgt voor de juiste gedachten).
Ik noem natuurlijk niet voor niets het scheppen en emoties in één adem, want we hebben inmiddels gezien dat emoties (of de emotionele staat) en scheppen alles met elkaar te maken hebben.
Dat gezondheid en emoties alles met elkaar te maken hebben.
Dat een prettig leven alles met emoties te maken heeft.
Dat je emotionele staat zelfs mede bepaalt of je een gemakkelijk of moeilijk leven hebt.
Er zijn mensen die stellen dat je vanaf je geboorte aan het degenereren bent, aan het ‘aftakelen’ bent.
Anderen zeggen dat je eigenlijk vanaf je geboorte steeds meer aan het helen bent, dat het helingsproces bij de geboorte begint…………dat spreekt me meer aan.
Elke dag krachtiger, 'wijzer'……..
Maar als je beseft dat we hier zijn om te leren en plezier te hebben, dan kun je het geheel ook zien als een ‘spel’. Dat maakt ook dat je alle al te serieuze tendensen mag loslaten. Je hoeft niet zo serieus en ernstig te zijn. Het gaat erom dat je het beste maakt van de situaties waarin je bevindt. Met zoveel mogelijk plezier.
Je gedachten creëren emoties. Dat betekent dat je je emoties creëert - Neale D. Walsh
We zitten op dit moment in een gekke wereld, waarvan ik af en toe het gevoel heb dat mensen hun verstand en normale beoordelingsvermogen zijn kwijtgeraakt. Dat mensen die hun verantwoordelijkheid zouden moeten nemen dat niet doen. Dat mensen tegen elkaar worden opgezet om anderen de gelegenheid voor een raar soort controle te geven. Dat mensen wordt gedwongen dingen te doen die regelrecht indruisen tegen elk gevoel van rechtvaardigheid en ethiek.
Daar zou je heel depressief van kunnen worden. En veel mensen zijn dat ook. Ook al omdat dingen worden beloofd als beloning, die vervolgens niet waar blijken te zijn. De situatie is heel verwarrend, onvoorspelbaar, dreigend voor velen.
Maar als we hier zijn om te leren en plezier te hebben, hoe moeten we dan naar de huidige wereld kijken, hoe kunnen we hiernaar kijken?
Misschien het toch zien als leerschool, en het niet al te serieus nemen. En vooral je ziel niet verkopen. Blijf bij jezelf, volg je hart. Niet je angsten, maar je hart. Gebruik je gezonde verstand. En wees niet te veel bezig met alles wat bedreigend is, wat niet leuk is, wat je somber maakt. En spreek met jezelf af dat je je niet gek laat maken door autoriteiten die telkens wat anders zeggen of beloven. Ze doen ook maar wat (waarvan ik echt hoop dat ze denken dat ze het voor ons doen).
Uiteindelijk gaat het erom hoe wij omgaan, wat wij doen, met wat er gebeurt. Dat bepaalt ook de werkelijkheid voor ieder van ons. Het klinkt misschien gek en lijkt de kop in het zand steken, maar als we de kranten en de media links zouden laten liggen, ziet de wereld er een stuk beter uit. We zouden de wereld beter beleven, en we zouden een positievere houding en reeks emoties hebben. Minder angst, minder boosheid, minder argwaan, minder agressie.
En zoals we weten maken die emoties uit wat we scheppen, wat we in onze wereld te zien gaan krijgen. Dus hoe angstiger we ons laten maken, hoe meer angst er in onze wereld komt. En hoe minder we in staat zijn de mooie wereld te scheppen die we graag zouden willen hebben.
Ik las een paar dagen gelden een verhaal van een arts over zijn COVID-ervaring. Hij werd ziek voordat de hele wereld in angst werd ondergedompeld. Achteraf zegt hij dat hij blij was dat het toen gebeurde en niet later, omdat dat zijn herstel en vertrouwen aanzienlijk zou hebben geschaad…….
Zijn er dus emoties die je niet wilt (als gevolg van gedachten die je niet wilt maar wel hebt), dan is de krachtigste oplossing om je gedachten te verleggen naar iets of naar dingen die wel leuk zijn. Dus in dit geval weg van de media en naar een mooi boek, een leuke film, positieve gedachten of herinneringen, een mooie toekomstdroom…..
Zelf laten bewust de mainstream media links liggen, al maak ik zelf een uitzondering voor sport, maar kijken vooral naar de diverse documentaires en wetenschappelijke series op www.gaia.com. Het geeft ons interessante inkijkjes in de moderne wetenschappelijke ontwikkelingen en hoe we daar wat mee kunnen, het geeft mij stof om te gebruiken in het leven en in de blogs, het haalt de aandacht weg bij de dagelijkse corona-perikelen.
Ongetwijfeld speelt de leeftijd mee, of misschien de ervaringen. Als je ouder wordt kun je misschien beter relativeren met alle levenservaring dan wanneer je jong bent. Hoewel ik dat nu juist bij veel ouderen ook weer mis. En als je verantwoordelijk bent voor de opvoeding van je jonge kinderen in deze wereld lukt relativeren ook niet zo goed.
Maar de kunst is dus je niet laten ondersneeuwen door wat er gebeurt, maar bewust zorgen dat je emoties positief zijn. Dat liefde en compassie voorop staan, dat je dat uitstraalt naar je kinderen en omgeving. Compassie is – zo begin ik te begrijpen – zo ongeveer het allerbelangrijkst.
En om die emoties positief te laten zijn – waardoor je zowel kunt scheppen als (dat wat je wilt) ontvangen – kun je bewust hulpmiddelen gebruiken zoals ik net noemde; en kun je je bewust afsluiten van alles wat die wensen verstoort. Tot op zekere hoogte, maar toch.
We hoeven niet mee te gaan in alle gekte, in de ratrace, in de competitie, in het hebben-hebben-hebben.
Als we wensen hebben ten aanzien van het leven en die willen zien uitkomen is het allerbelangrijkst te zorgen voor een goede ‘staat’. Laat dat je prioriteit zijn, waar je ook bent en wat je ook meemaakt……..
Innerlijke vrede is mijn hoogste prioriteit - Gabby Bernstein
Wordt vervolgd…..
- Details
- Geschreven door Ed
Schreef ik eerder dat de bronnen die mij hebben geholpen deze informatie door te geven (met name de overgegane zielen, ‘Ra’ en ‘Abraham’) vertelden dat we hier als ziel in een fysiek lichaam zijn om te leren en om ervaringen op te doen, ook vanuit puur modern wetenschappelijk oogpunt is er zo’n conclusie. De basis ervan is uiteraard anders, maar de conclusie is hetzelfde.
We kunnen er dus vrijwel niet meer onderuit. We zijn hier om te leren. Zoals we al eerder zagen horen conflicten en tegenstellingen daar min of meer bij omdat we daardoor weten wat we wel willen en dat kunnen ‘vragen’. Zonder conflicten en tegenstellingen zou er minder te leren zijn. Wat niet wegneemt dat het de kunst is om conflicten op te lossen.
Bovendien blijkt dat strijd en competitie veel minder nuttig zijn dan samenwerking, dat kunnen we als les dus al meenemen in de rest van ons verblijf hier in dit lichaam op aarde.
Als je een beetje beter wilt zijn, wees dan competitief. Als je veel beter wilt zijn, wees dan coöperatief - William Shakespeare.
Toen ik afgelopen week aan het tennissen was en een van mijn tegenstanders van dat moment liep te schelden omdat hij vond dat hij niet goed genoeg bezig was, dacht ik ‘het gaat om de weg, niet om het einddoel’. Want onderweg leren we, niet als we er zijn.
Het stellen van doelen kan nuttig zijn omdat we daarmee aangeven of ‘vragen’ wat we willen, maar zeker als er een weg te gaan is naar het doel, is de weg vele malen belangrijker.
De ‘tegenstander’ waar ik het over had is ver in de 70. Welk doel heb je als oude veteraan nog als je aan het tennis bent? Perfect worden? Lijkt me een beetje onzinnig doel op die leeftijd, gezien de leeftijd word je logischerwijs elk jaar wat minder qua tennis. Misschien is een realistisch doel zo lang mogelijk het spelletje kunnen blijven spelen, het moment dat je moet stoppen zo lang mogelijk uitstellen, en vooral ontspanning.
Maar geniet dan vooral ook van die weg!
Hoe dan ook, juist het feit dat hij op zichzelf liep te schelden maakt voor mij – met de kennis van de leerling op deze aarde – nog maar weer eens duidelijk dat we met de weg moeten bezig zijn. Met genieten vooral van de weg. Dat we onszelf niet zo serieus moeten nemen.
Misschien moeten we zelfs het leven op zich wel niet zo serieus nemen. Bovendien, als je te serieus bent, sta je niet open voor ontvangen en valt er weinig te scheppen. Willen we ervan leren, moeten we open staan om te leren, ons als een student of nieuwsgierig kind opstellen. Dat is niet zo moeilijk als je een cursus of opleiding doet, of een spelletje, maar lastiger als je een autoriteit ‘bent’.
Als je docent bent, of arts, of politieagent, of politicus, of…….is het lastiger. Jij hoort het te weten, jij hoort te vertellen hoe het zit, jij hoort grenzen te stellen. En soms moet dat ook om autoriteit te kunnen blijven. Vroeger stonden bijvoorbeeld artsen en docenten veel meer op een voetstuk dan nu. Deels overigens terecht.
Maar ook voor deze groepen mensen blijft het belangrijk om én te genieten van hun weg én open te staan voor nieuwe informatie, voor leren.
Ik zou je graag serieus nemen, maar dat zou een belediging voor je intelligentie zijn - George Bernard Shaw
Zo is een van de dingen die je als arts leert het stellen van diagnoses. Elke diagnose kent een rijtje met symptomen, verschijnselen die kunnen wijzen op een bepaald ziektebeeld. En iets wat je als arts ook leert is dat je bij elke klacht moet afwegen of het niet een teken van iets is wat ernstiger is (bijvoorbeeld een vroeg symptoom van kanker).
Zo werd ik ooit gebeld rond 5 uur ’s middags door iemand die direct wilde langskomen omdat hij een plekje op z’n been had. Ik wilde nog 2 visites doen en stelde voor dat hij de volgende ochtend als eerste langs kon komen. Er was geen enkele reden om dat acuut te zien. De man begon te vloeken en tieren, iets wat ik niet kende van hem. Op dat moment drong tot me door dat hij bang was dat het kanker was. Dus liet ik hem komen. ‘Natuurlijk’ was het iets onschuldigs, en natuurlijk liet ik hem weten dat zijn manier van reageren m.i. niet de juiste was maar dat ik het ook wel begreep.
Het was een les voor mij. Wij worden opgeleid om altijd bedacht te zijn op iets meer dan er ogenschijnlijk is, en ook om dat niet altijd te zeggen, maar kennelijk zijn er ook mensen die in alles denken dat er iets ernstigs is. Om wat voor reden dan ook.
Ik heb als huisarts heel veel geleerd op alle mogelijke gebieden. Vooral op het intermenselijk vlak. Ik kan een boek schrijven over de voorvallen en leermomenten alleen al. Soms was het even heel spannend, soms ook even ronduit niet leuk of zelfs bedreigend, maar achteraf kon ik er altijd om glimlachen. Ik was weer een ervaring rijker, ik had weer wat geleerd.
Voor bijvoorbeeld docenten lijkt het me niet altijd gemakkelijk om je als leerling op te stellen als je die gasten juist in de hand moet houden.
En als politieagent heb je te maken met een sterke hiërarchie (dat geldt overigens ook voor nogal wat artsen in loondienst) zodat je minder ruimte hebt om zelf te denken.
De beste leraar is hij die het meeste van zijnleerlingen opsteekt - Jean de Boisson
Voor heel wat mensen die gewoon hard moeten werken en daarnaast nog wat ballen moeten hooghouden (verplichtingen, taken, mantelzorg, sporten, etc.), waardoor het altijd plannen en rennen is, lijkt het ook minder makkelijk om te genieten van de weg.
En toch, willen we niet alleen wat leren, maar ook zelf wat in de melk te brokkelen hebben door dingen te laten gebeuren die we graag zouden zien en daar ook voor open te staan, is genieten een vereiste.
Juist genieten van de weg maakt de weg een stuk leuker. Niet alleen omdat je geniet, maar ook omdat je in de juiste staat verkeert om dingen op z’n plek te laten vallen. Genieten, compassie hebben met anderen, liefdevol zijn, respectvol zijn, het helpt. Het helpt je de weg te bewandelen die je verkiest. Het maakt het leven een stuk prettiger.
En als je die gevoelens niet hebt, niet geniet, je niet prettig voelt, weet je dat je jezelf in de weg zit. Dat je op een weg loopt, maar misschien toch niet helemaal de weg die je zou willen. Dat je je niet openstelt. Dat je misschien wel iets wilt en vraagt, maar niet in staat bent het te ontvangen, en het dus ook niet krijgt. Scheppen lukt niet op die manier.
Men kan met recht zeggen, dat wat wij doen afhangt van wie we zijn; doch men moet er bijvoegen dat wij, tot op zekere hoogte, zijn wat wij doen, en dat wij voortdurend onszelf scheppen - Henri-Louis Bergson
Er staat een onbegrensde stroom van alle mogelijke dingen tot onze beschikking, maar we moeten wel op het ontvangen ervan zijn afgestemd. En daarvoor hoeven we alleen maar te 'genieten', liefde en compassie te ervaren, dankbaar te zijn.
Door laatstgenoemde dingen te cultiveren, gewoon te gaan leren vinden, te oefenen, te praktiseren, stellen we onszelf open voor verrassingen. Verrassingen, omdat wij het in het algemeen niet als gewoon ervaren dat onze wensen worden verhoord……
Wordt vervolgd……..
- Details
- Geschreven door Ed
Toen ik een cursus train de trainer deed (het trainen van groepen), moesten we ook regelmatig spreken voor de zaal. Op een gegeven moment moesten we intuïtief een metafoor kiezen die ons zou helpen. Een metafoor is een vorm van beeldspraak, een vergelijking waarbij je niet letterlijk maar figuurlijk gebruik maakt van je keuze. Zoals het leven als spel zien of als een schilderij wat je zelf schildert, jezelf als een bepaald dier. In dit geval dacht ik bewust aan een beer of zo. Standvastig en krachtig, in eigen kracht. Maar omdat we het intuïtief moesten doen kwam er heel iets anders uit.......
Herinner je je nog dat je ooit spreekbeurten moest houden?
Jij, voor de klas, met een verhaal wat je had bedacht of over een onderwerp wat je als opdracht had?
Wat was het gevolg bij vrijwel iedereen? Nervositeit, slecht slapen, angst af te gaan, angst te gaan stotteren of de draad kwijt te raken, angst niet uit je woorden te komen, angst voor een black out, angst voor gek te staan of uitgelachten te worden, etc.
Bovendien werden we beoordeeld met een cijfer (competitie, vergelijken, presteren).
Maar stel je voor dat de aanpak heel anders zou zijn. Dat het idee is dat we ook van een spreekbeurt een leerproces maken. Dat we een spreekbeurt gebruiken om elkaar te laten groeien. Dat het vooral ook leuk moet zijn, zoals leren leuk behoort te zijn. (Helaas vergeten ook docenten dat te vaak). Dat het een soort van spel is.
Je kunt kinderen zelfs leren te visualiseren, te visualiseren hoe ze krachtig – in eigen kracht – een spreekbeurt houden waar iedereen enthousiast over is.
En in plaats van commentaar op elkaar te geven, kunnen de leerlingen bedenken hoe ze de ander sterker kunnen maken, beter kunnen maken, overtuigender kunnen laten zijn, etc.
Ik denk echt dat onderwijs zoveel leuker kan zijn dan het vandaag de dag is. En dat er daardoor zoveel meer geleerd kan worden. Maak het allemaal minder serieus, laat kinderen spelenderwijs leren door er spelelementen in te brengen, door er plezier in te brengen, door op een leuke uitdagende manier samen te werken en elkaar beter te maken. Door metaforen te gebruiken, affirmaties, visualisaties.
Stel dat door het plezier en de daardoor toegenomen (onbewuste) bereidheid tot opname van de stof er 3x zo snel geleerd wordt, dan kun je dus 66% ‘verspillen’ om het leuk te maken.
Even terug naar de spreekbeurt. Met de lessen die we leerden over scheppen, weten we nu dat als je een spreekbeurt houdt terwijl je verbonden bent met je Bron, de informatie over wat je moet zeggen kan stromen. Dat je verbonden bent met de universele kennis en in elk geval niet zonder inspiratie of woorden komt te zitten. Dat het verbinden met de bron ook ervoor zorgt dat je wens over die spreekbeurt uit kan komen.
En hoe verbinden we met de Bron? Door in een goede staat, een goede stemming te zijn. Door het gevoel van liefde, compassie, respect, dankbaarheid. Door niet bezig te zijn met mogelijk falen.
En dat is dus precies het tegenovergestelde van de spanning die ik altijd ervoer als ik op school voor de klas stond. Zelfs als ik wist niet uitgelachen te worden was er wel het idee niet meer te weten wat ik moest zeggen, een black out, of een hoop commentaar na afloop.
Een klas die me zat aan te gapen en zat te wachten op fouten en al zat na te denken over het commentaar.
Het gevoel van liefde, dankbaarheid, compassie en respect kan er ook alleen maar zijn als je je veilig voelt. Dus moet je (als leerkracht) een veilige omgeving creëren, waarbij leerlingen zich niet vogelvrij voelen, maar gesteund door hun klasgenoten. Een soort van één zijn met elkaar waarbij er eigenlijk niets fout kan gaan. Dat geeft mensen vertrouwen, maakt ze sterker, ook in andere situaties later. In het echte leven.
Maar goed, genoeg over leerlingen, leerkrachten en school. Ook in het dagelijks leven van alledag hebben mensen vaak een gevoel wat vergelijkbaar is met dat gevoel van die spreekbeurten. We moeten ons telkens weer bewijzen, we willen niet afgewezen worden, we willen niet met een mond vol tanden staan, we willen niet negatief beoordeeld worden, we willen gewaardeerd worden, we willen dat er van ons gehouden wordt.
(En raar genoeg zijn er ook te veel mensen die uit angst afgewezen te worden zich bij voorbaat al tegendraads gaan gedragen, afzetten, zodat zij gelijk krijgen in hun angst. En nog meer het gevoel krijgen dat ze zich moeten bewijzen en dat ze niet goed genoeg zijn).
En ook alles wat er verder (zeker nu) in de wereld gebeurt maakt het niet gemakkelijker om met heel veel plezier te leven. Toch is dat de uitdaging en is dat wat ons sterker en krachtiger kan maken. Wat ons de kracht of macht geeft onze nabije en verre toekomst vorm te geven zoals wij dat willen. Met plezier leven dus.
Ik kwam daar onlangs een mooie uitspraak van tegen (Gregg Braden):
Leef je waarheid, geloof in je waarheid en vertrouw op je waarheid. Doe dat, waar je ook bent, in wat voor gezelschap of situatie dan ook. Doe het vriendelijk en met compassie.
(besef dat iedereen op een ander niveau wakker is in deze wereld)
En belangrijk voor de ‘waarheid’ is te beseffen dat we krachtige en machtige wezens zijn, die in staat zijn te scheppen, die niet bij toeval maar met intentie zijn ontstaan, die gedijen door samenwerking in plaats van strijd en competitie, die verbonden zijn met alles en iedereen en niet alleen staan.
Bovendien weten we nu dat het belangrijk is zoveel mogelijk te zorgen dat we ons ‘goed’ voelen (liefdevol, respectvol, dankbaar, compassievol). Het opent wegen waarvan we niet wisten dat die er waren.
Er is nog een reden om die gevoelens veel te hebben, het zit in elkaars verlengde en is puur wetenschappelijk vastgesteld. Het heeft te maken met de ‘hersencellen’ in ons hart, die onafhankelijk van de hersenen kunnen denken, onthouden en leren.
Daarover volgende keer meer…………
P.S.
Intuïtief kwam bij mij een waterval als metafoor op. Eerst begreep ik dat niet, wat moest ik met een waterval?
Maar toen dacht ik ‘spraakwaterval’, en ik dacht aan de rust die een waterval ook kan geven, en aan de kracht van zo’n waterval.
Het was een mooie en krachtige metafoor, en voortaan was ik een waterval als ik voor de groep stond. Krachtig, statig, rustig, stromend. Het hielp me fantastisch.
Het grappige is dat als je zo’n metafoor hebt, je hem ook op andere momenten kunt gebruiken.
Sluit je ogen, denk aan je metafoor, stel je voor dat je die metafoor bent, haal diep adem, en…….doe je ding.
- Details
- Geschreven door Ed
Voor ik de harmonisatie tussen hart en hersenen ga uitleggen, moet me eerst van het hart dat scheppen niet alleen maar het manifesteren is van dingen die we graag willen en willen zien verschijnen.
Natuurlijk is dit een mooi onderdeel ervan, en is het ‘waanzinnig’ mooi dat we daartoe in staat zijn als we de juiste dingen doen (verbonden zijn, zoals ook na de hart-hersen-harmonisatie) en laten.
We scheppen dagelijks op een wat andere wijze, wat tot gigantische gevolgen kan leiden.
In positieve en negatieve zin.
Eigenlijk is het heel eenvoudig: alles wat we op ons lichaam aanbrengen of erin stoppen heeft een positief of negatief effect. Het enige wat neutraal is, is misschien water. En zelfs dat is niet zo, want veel water drinken zorgt voor drainage van afvalstoffen en is dus goed. Veel te veel water kan daarentegen weer slecht zijn, zeker als we zouten verliezen (bij erge hitte en/of intensief sporten).
Alles wat we hoe dan ook tot ons nemen is óf ontstekingsbevorderend (en helpt dus chronische ziekten te ontwikkelen) óf ontstekingsremmend (en dus goed voor de gezondheid. Het is óf vergif óf gezond. Zo simpel is het. Of het nu gaat om voedsel, drinken, cosmetica, lucht of informatie (nieuws, media, boeken, muziek, films, etc.)………
Als we dat weten, kunnen we ook bewuster keuzes maken. En geloof me, ook ik neem regelmatig dingen tot me die niet gezond zijn. Laten we dus niet doen alsof we heilig kunnen zijn. Maar het gaat wel om de mate waarin we dat doen. Als alles wat je op een dag inneemt ongeveer behoort tot de categorie ‘ongezond’, dan ben je bezig een ongezond lichaam in een ongezond leven te scheppen.
En het omgekeerde geldt ook: als je overwegend gezonde dingen neemt, ben je bezig een gezond lichaam en leven te scheppen. Als je heel veel gezonde dingen doet, is het mogelijk dat je de ongezonde dingen compenseert of ongedaan maakt. Natuurlijk pleit ik voor ‘alleen’ gezond, maar als je dat doet of kunt in deze tijd ben je een wonder…..
Ik wens zelf ook geen gevangene van een regime te zijn waarin ik verstoken ben van dingen die ik lekker of fijn vind, maar ik ben zeker bereid ze te beperken in het belang van mijn gezondheid. Ik denk dat mijn ziel in deze wereld aan het leren is dat er een balans mogelijk is als het gaat om waar we het lichaam mee belasten en dienen.
Dat neemt niet weg dat de hoeveelheid gezonde input aanzienlijk groter moet zijn dan de ongezonde om gezond te zijn en blijven. Dat het dus goed is om ons bewust te zijn van de noodzaak gezonde dingen tot ons te nemen.
Als we ons lichaam gebruiken als vuilnisvat, gaat het zich ook zo gedragen, en resulteert dat in een wildgroei van schimmels, verstorende bacteriën (of virussen) en ongezonde cellen (tumoren).
Anderzijds is alles informatie. Dat betekent dat we met de juiste staat, met het scheppen via vragen en ontvangen, met de Law of Attraction, de Wet van Aantrekking, heel veel in de goede richting kunnen sturen.
Dat brengt me naast alles wat ik al vertelde naar de hart-hersen-harmonisatie.
En weer constateer ik dat alle dingen samenkomen en elkaar aanvullen.
Enige tijd geleden werd gevonden dat er in het hart zo’n 40.000 gespecialiseerde sensorische neurieten zijn. ‘Hersencellen’ die zich bevinden in het hart. Een soort van kleine hersenen in het hart, maar wel onafhankelijk denkend, lerend en herinnerend. Intelligentie gefocust in het hart. En veel krachtiger dan de hersenen!
(Het energieveld van het hart is 5000x krachtiger dan dat van de hersenen).
We kennen allemaal de verhalen van mensen die na hun hartoperatie ineens heel iets anders lekker vinden. Die herinnering zat in het hart. En er is zelfs een verhaal van een meisje wat een hart van een ander meisje krijgt wat vermoord en mishandeld is, en de dader aanwijst via de dromen die ze krijgt t.g.v. de herinneringen van het ingebrachte hart. Maf, maar ook fantastisch.
De neuronen van het hart en de hersenen delen een heel uitgebreid netwerk. Beide hebben hun eigen capaciteit en speciale vermogens. Ze vullen elkaar aan. Door ze te bundelen via hart-hersen-harmonisatie zorgen we ervoor dat 1300 positieve chemische reacties worden opgewekt, waarbij onder andere hormonen tegen veroudering vrijkomen, krachtige (gezonde) immuunreacties ontstaan en ook veel positieve effecten op hart- en vaten.
Door het harmoniseren van hart en hersenen, kunnen we makkelijker super-leren, krijgen we makkelijker toegang tot ons onbewuste zonder hypnose en versterken we helende eigenschappen, bovendien kunnen we op verzoek bij diepe intuïtie.
Hoe doen we het?
- We brengen eerst de aandacht naar het hart. Dat kunnen we doen door het hartcentrum fysiek aan te raken (handen op het hart, of bidhouding met duimen tegen het borstbeen bijvoorbeeld)
- We vertragen de ademhaling, bijvoorbeeld 5 tellen in en 5 tellen uit; dit geeft een gevoel van veiligheid aan het zenuwstelsel
- Voel nu waardering, zorg, dankbaarheid, compassie. Voel je ademhaling als het ware uit je hart komen, met de genoemde gevoelens.
Dit 3 minuten doen zet een positief domino-effect in gang wat wel 6 uur duurt !
Punt 3 kun je doen door bijvoorbeeld een gevoel van compassie of liefde te ervaren naar een geliefde (mens, dier, ‘ding’), dat vervolgens uit te breiden naar anderen die je dierbaar zijn, en dan naar weer anderen die je kent, naar anderen die je niet kent, en zelfs naar mensen waar je problemen mee hebt.
Je kunt het ook doen door het gevoel naar die geliefde groter te maken en eerst de hele kamer te laten vullen, dan het hele huis, dan de hele straat, dan de hele woonplaats – provincie – land- continent – wereld – universum.
Als je dit om de 6 uur zou doen, zorg je 24 uur lang voor een optimale staat van je lichaam. Maar de kunst is het natuurlijk om het tot een soort levensstijl te maken, waarbij je het regelmatig tussendoor doet.
En als je deze kennis combineert met waar we het eerder over hadden, de verbinding met je Bron, met je ware zelf, met God, met wie-je-echt-bent, begrijp je dat je door dit te doen ook die verbinding legt. En nog vaker verbonden bent.
Kortom, alleen maar positieve ontwikkelingen en bijdragen. Komt mooi uit. Zeker in deze tijd, waarin we goed voor onszelf moeten zorgen (en natuurlijk onze naasten, maar dat spreekt voor zich) en verbonden moeten zien te blijven met onze Bron, met ons Ware Zelf.
Wordt vervolgd......
- Details
- Geschreven door Ed
Het besef te kunnen scheppen geeft een krachtiger gevoel. We hebben daardoor een behoorlijke vinger in de pap van ons leven.
Veel krachtiger dan het gevoel dat we machteloos en krachteloos zijn ten aanzien van alles wat er gebeurt in ons leven en in de maatschappij.
Toch is dat wel een beetje zoals de meesten van ons zijn opgevoed en wat we hebben geleerd. We zijn afhankelijk van grotere dingen, van anderen, van willekeur. Dat heeft alles te maken met verkeerde aannames die al sinds Darwin worden gehanteerd.
Darwin deed veel onderzoek naar de ontwikkeling van soorten, maar deed dat met de beperkingen en de kennis van die tijd. Bovendien vertaalde hij het stukje wat hij zag of meende te zien naar de hele wereld. Zelf gaf hij in zijn boek al aan dat hij twijfels had bij delen van zijn theorie, maar de maatschappij heeft dat boek vervolgens omarmd en als waarheid geposteerd. Ondanks dingen die toen al duidelijk niet klopten. Het had kennelijk voordelen om deze leer te omarmen.
Het gevolg is dat we leerden dat competitie en strijd leidde tot verbetering en evolutie. Het overleven van de sterkste. Maar dat is aantoonbaar duidelijk niet waar. Juist samenwerking en elkaar wederzijds helpen leidt tot verbetering, strijd leidt tot verslechtering en afbraak.
We hebben net de Olympische Spelen kunnen zien en dat ging om strijd en competitie, maar wat het mooist was en tot de beste resultaten leidde was de samenwerking. Het met elkaar werken naar verbetering.
Het Nederlandse atletiekteam was hecht en steunde elkaar door dik en dun, nooit werden zulke mooie resultaten gehaald. Nooit heb ik ook zoveel plezierige sportbeleving gezien door een grote groep mensen.
De manier waarop een Quatarees en een Italiaan de gouden medaille besloten te delen bij het hoogspringen, de wijze waarop de Nederlandse 400 meter loper Bonevacia het hele gebeuren benaderde, de manier waarop de Nederlandse marathonloper Abdi Nageeye inhield om zijn Belgische maatje Abdi aan een bronzen plak te helpen, het zijn voorbeelden van hoe veel mooier het is om samen te werken in plaats van alleen maar te strijden.
Ik had gisteren nog een gesprekje met mijn zoon, waarin we constateerden dat sommige mensen die in het verleden voor ons belangrijk waren ervan uitgingen dat je keihard moest werken om iets te bereiken. Sterker nog, dat je alleen maar iets kon bereiken door keihard te werken.
Zo ben ik ook opgevoed. Als ik als puber thuis op het gras zat op een mooie dag werd ik voor luilak versleten door mijn vader, een nietsnut. Er moest gewerkt worden, ik moest iets ‘nuttigs’ doen. Water naar de zee dragen of zo.
En ook iemand als Antony (Tony) Robbins, een meester op het gebied van NLP en NAC, pushte je om vooruit te gaan, hard te werken, om door te zetten. Roy Martina daarentegen had het destijds (eind jaren negentig) al over ‘smart’ werken. Het mooiste was dat misschien wel te zien in de vuurlopen die we deden.
Bij Roy ging je langzaam lopend in eigen kracht over het vuur, stap voor stap, met een doel voor ogen. Aan de andere kant van het vuur was je doel, daar ging je naartoe. (Vele malen deed ik dat zonder problemen. Eenmaal had ik die focus niet en was ik met andere dingen in mijn hoofd bezig. Prompt liep ik brandblaren op).
Maar bij anderen werd je opgezweept om door het vuur te rennen. Zoals we bij Emiel Ratelband zagen. Een heel ander soort benadering, met een ander idee erachter.
Het grootste probleem van het competitie-denken is wellicht nog wel dat we denken zwak te zijn als we daaraan niet mee willen of kunnen doen. Of dat anderen je zwak vinden. Dat je machteloos bent. Een 'watje'. Ook dat is overigens het gevolg van competitie-denken: etiketjes plakken op anderen.
Zielen die bewust leven, kiezen een ander pad. Ze zoeken naar het ervaren van vrede, plezier, wijsheid en liefde die eenheid brengt - Neale Donald Walsh
Een andere verkeerde aanname is dat we afgescheiden individuen zijn en dat we afgescheiden zijn van de rest van de wereld en de natuur. Alles is minder waar. We zijn met alles en iedereen verbonden.
Voor de oerknal was er een hoeveelheid materie ter grootte van een erwt, die vanaf dat moment is geëxpandeerd tot het hele universum wat we kennen. Alles bestaat dus in feite uit wat er in die erwt zat, en alles is en blijft verbonden. En de uitzetting van het universum gaat door en door.
Volgens de eerdergenoemde bronnen zorgen wij ook voor die expansie door te ‘scheppen’, door ons met onze bron te verbinden, door in de juiste emotionele staat te zijn.
In feite zorgt elke gedachte die we hebben ook voor een verandering van het energieveld rondom ons, en daardoor voor een (kleine) verandering van het energieveld van de aarde. Dat kunnen we dus op die manier beïnvloeden en met samenwerking zelfs sterk beïnvloeden.
En als we met grote aantallen eenzelfde soort gedachte of emotie hebben, beïnvloedt dat zelfs in grotere mate het energieveld van de aarde.
Zo is bekend dat 15 minuten nadat het eerste vliegtuig in de Twin Towers vloog op 9/11 (11 september 2001) het energieveld van de aarde duidelijk tijdelijk veranderde.
We zijn veel krachtiger dan we denken en kunnen veel meer dan we denken. We moeten, als we dat willen benutten, wel anders naar ons leven gaan kijken en op een andere manier in het leven gaan staan dan we hebben geleerd.
En onze eigen verantwoordelijkheid voor het leven durven te nemen. Ik zal je de komende tijd nog wel meer dingen vertellen die maken dat je anders naar dingen in het leven kunt kijken. Dat je ook positiever kunt kijken, optimistischer over de toekomst.
Een van de belangrijkste lessen is misschien toch wel dat het de bedoeling is dat we hier zijn om met plezier te leren. Ook van de tegenstellingen en botsingen en minder leuke dingen.
Leren: dat mag duidelijk zijn. Van elke situatie kunnen we leren. We kunnen ervan leren wat goed ging en dat herhalen. We kunnen ervan leren wat niet goed ging en het de volgende keer anders doen.
Met plezier: dat is voor veel mensen de uitdaging. Hoe meer plezier we hebben, hoe meer we ons blij voelen, hoe beter het met ons zal gaan. Niet omdat blijheid het gevolg is van dat het goed gaat, maar omdat blijheid de reden is dat het goed gaat.
Het is ook niet zo dat mensen gelukkig zijn omdat ze succes hebben, ze hebben succes omdat ze gelukkig zijn. Gelukkige mensen hebben meer succes!
Kijk naar je emoties als boodschap van je ziel - Garry Zukav
De kunst is dus om onszelf aan te leren met plezier in het leven te staan en alles te zien als leerschool, als leerstof, als lessen. Niet zoals op school – verplicht en saai – maar omdat we ervoor kiezen, omdat het ons kracht en macht geeft. Omdat het niet alleen het gevoel maar ook de macht geeft zelfs dingen te veranderen.
Pagina 9 van 17
-
Nieuwste blog
- Blog Pak je Geluk