Luisteren 2

In de vorige blog vertelde ik hoe het kennelijk voor de spreker - in dit geval de patiënt - uitmaakt of de arts iets doet met de informatie of dat de informatie slechts voor kennisgeving wordt aangenomen
Terwijl de arts dat zelf niet doorheeft, ervaart de patiënt het onbewust kennelijk toch een beetje als 'je kletst maar een eind weg'.

Aan de andere kant is het vanuit de dokter beredeneerd ook niet zo gek, want met de kennis van de rijtjes van bij elkaar behorende klachten die samen een bepaalde diagnose kan betekenen, kom je in de (huisartsenpraktijk) niet zo ver. Je bent opgeleid met allerlei zeldzame en heftige ziektes in een ziekenhuis, hebt daarna wel stage gelopen bij een huisarts, maar toch.......het dagelijks leven van een huisarts is niet te vergelijken met de vaak keurige rijtjes met symptomen die je krijgt aangereikt in een ziekenhuis. Overigens is dat laatste ook niet altijd waar, want ook specialisten moeten vaal behoorlijk zoeken welke klachten nu wel en welke nu niet bij een kwaal horen en welke kwaal dat dan is.

Het beroep van arts is soms een soort woordzoeker, maar vaak ook gewoon een lastig cryptogram. Je hebt wel wat informatie, maar te weinig om echt een etiket erop te plakken. Dat wil zeggen, je hebt redelijk veel informatie met alle klachten die iemand vertelt, maar de helft hoort er niet bij. Je moet dus eerst uitvogelen - vaak een beetje gokken, of raden - welke klachten bij welke klacht zouden kunnen horen. 
En als klachten niet belangrijk genoeg zijn, dan vergeet je ze als arts gewoon, je kunt er niets mee.

Dat wil overigens niet zeggen dat ze niet belangrijk zijn. Ik vertelde al dat ze voor een homeopathische arts juist heel belangrijk zijn, ze kunnen mede het noodzakelijk homeopathisch geneesmiddel bepalen, maar soms blijken ze ook in de reguliere geneeskunde belangrijk voor de diagnose, alleen kon de arts er niets mee in samenhang met de andere klachten. En de patiënt weet niet welke klachten wel of niet ergens bijhoren en weet dus ook niet wat wel of niet te vertellen.

Daar zit ook het probleem dat je niet met meer dan twee klachten bij de dokter mag aankomen........daar gaat de volgende blog over

Maar luisteren en met name ware interesse blijkt nog een ander voordeel te hebben: het werkt gunstig bij het herstel van de patiënt vergeleken met een arts die weinig tot geen interesse toont. En ik bedoel dan niet de interesse naar de klacht of de symptomen. Maar naar de persoon, naar de beleving van de persoon, naar de spiritualiteit van de persoon. Uit onderzoek bleek dat patiënten waarbij de arts gedurende een consult van 5 minuten vroeg naar de spiritualiteit of beleving van de persoon na een aantal weken beter in hun vel zaten dan wanneer daarna niet werd geïnformeerd. 

Het is dus belangrijk voor de arts om de patiënt aan de andere kant van de tafel niet primair als patiënt maar primair als mens te benaderen. De mens aan de andere kant van de tafel wil als mens gezien worden, erkend worden, met menselijke behoeften. Raar dat daar een onderzoek voor nodig overigens, voor mij was de ander altijd primair mens en pas daarna patiënt. Dat maakte dat ik ook betere informatie kreeg, omdat mensen ook wat durfden te zeggen. 

Maar ik moet zeggen dat ik ook als patiënt collega's heb ontmoet die minder met de mens bezig waren, en te veel met hun technische vaardigheden of technische mogelijkheden. Zoals ook bepaalde artsen bij verzekeringen alles behalve met mensen bezig zijn, maar vooral met de winst voor de onderneming. Het is erg om het te moeten zeggen, het zijn (of waren) collega's. Maar de ene mens is de andere niet, het zei zo. 

Conclusie: goed luisteren en dat ook laten merken (desnoods door dingen op te schrijven of te herhalen) en betrokkenheid bij andere zaken dan de klachten geven de patiënt meer het gevoel gehoord te worden en is beter voor de psyche van de patiënt. Zorg daarom als patiënt dat je ook a;s mens gehoord wordt en geef aan wat je behoefte is.