Het leven is een serieuze zaak. Zeker als je denkt dat je dat maar één keer mag doen, zoals de meesten van ons in het Westen denken. In het Oosten denken ze nog dat je een nieuwe kans krijgt. Maar daar zit weer aan vast dat je alles wat je nu verkeerd doet straks op je brood krijgt. Hoe dan ook, er is veel voor te zeggen om zo goed mogelijk te leven.

Maar wat is 'zo goed mogelijk leven'? Is dat in alle ernst zorgen dat je elke stap die je doet in alle opzichten goed doet, is dat letterlijk godvrezend leven, is dat elke dag leven alsof het je laatste is, is dat de hele dag dansend en lachend doorbrengen, of juist 24 uur per dag werken om de top te bereiken?

Ik denk dat het voor iedereen anders is, want het is afhankelijk van de normen en waarden waarmee je bent opgegroeid en de invloeden die allerlei mensen op je hebben gehad. En misschien nog hebben.
Maar hoe je ook leeft, zorg dat je om jezelf kunt lachen. Niet omdat je zo'n komiek bent en iedereen dubbel laat liggen van het lachen. Nee, omdat er een innerlijke glimlach is. Zo'n innerlijke glimlach, die ziet dat het goed is, dat het oké is.
Een glimlach die er is als je iets fantastisch doet, maar die er ook is als je een blunder maakt.

Ooit hadden we een oude apple computer. Dat wil zeggen, destijds was ie nieuw, maar nu zou het een onooglijk oud apparaat zijn. Daar kon je zelf een geluid op inspreken. zo'n geluidje wat je waarschuwt als er iets niet klopt. Mijn jongste zoon, destijds een jaar of 4, had het woord 'foutje' ingesproken met zijn toen nog hoge stemmetje. Elke keer als ik iets deed wat niet klopte volgens de computer, kwam zijn stemmetje met 'foutje' naar buiten. Om dan vervolgens een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Dat is wat ik bedoel. Een fout, zelfs een blunder, kan vervelend zijn. Vooral voor ons ego. Maar leer er ook om te lachen. Als je je best op iets doet en het mislukt toch, dan is dat vervelend en jammer. Maar niet rampzalig.
Mijn moeder zei altijd "je kunt niet meer dan je best doen", en daar had ze gelijk in. We zijn niet almachtig. Gelukkig maar.

Dus ook in dit leven kunnen we niet meer dan ons best doen. Ons best om als een goed mens te leven, anderen te respecteren, lief te hebben en open te staan om liefde te ontvangen, ons sociaal te gedragen in alle opzichten maar ook voor onszelf op te komen.
Maar blijf bij dit alles oog houden voor de betrekkelijkheid.
De profvoetballer wordt door een heel stadion toegejuicht vanwege het prutsdoelpunt wat de beslissing in de wedstrijd brengt terwijl hij de hele wedstrijd slecht voetbalt, maar wordt uitgefloten in een wedstrijd waarin hij fantastisch speelt, maar door pech een paar doelrijpe kansen om zeep helpt. Het is allemaal betrekkelijk.

Het hele leven is betrekkelijk.
We willen oud worden, gezond oud worden het liefst, maar morgen rijdt er misschien een vrachtwagen op ons in en dan is het leven over. Daarom moet je ook van elke dag genieten, of je in elk geval elke dag realiseren dat je leeft, dat er mensen zijn die van je houden, dat jij van mensen houdt, dat er zoveel mooie dingen zijn.

Aan de ene kant zijn wij het centrum waar alles om draait, letterlijk tot in de oneindigheid van het universum. Ten opzichte van mieren of nog kleinere wezens zijn wij reusachtig. Maar ten opzicht van het hele universum zijn wij die mieren en stellen we niets voor.
We zijn dus èn reusachtig èn we stellen niets voor. Prima, daartussen laveren wij. En zo voelen we ons ook vaak, het ene moment geweldig en op een ander moment knudde. Daar is niets mis mee, zolang we beide kanten maar ervaren. Overigens kun je ook alleen de ene kant maar ervaren als je de andere ook hebt ervaren.

Het gaat erom dat we ons dat bewust zijn. Bewust van die betrekkelijkheid, zodat we alles met een korrel zout kunnen nemen. Dat we onszelf met een korrel zout kunnen nemen. Dat we om onszelf kunnen lachen als we dingen te serieus nemen. Of als er iets anders gaat dan gepland. Zelfs als we ons knudde voelen. We weten dat het een momentopname is.
Het heeft ook wel wat met liefde voor jezelf te maken. Als je niet van jezelf houdt, dan ben je heel streng tegen jezelf en loop je geweldig te schelden op jezelf als je iets fout doet. Als je wel van jezelf houdt, ben je in staat om fouten met de mantel der liefde te bedekken. En ben je in staat om jezelf te lachen, jezelf toe te lachen.

En daar gaat het ook om in het leven: van jezelf houden en om jezelf kunnen lachen. Niet van schaamte en niet als die boer met kiespijn, en ook niet narcistisch, maar liefdevol. En ik hoor dan vaak als er iets mis gaat van binnen het frivole stemmetje van mijn zoon: "foutje". En moet lachen. Op z'n minst inwendig, maar daar is die lach ook het belangrijkst. De interne glimlach.

Veel mensen schateren het uit om niets, kunnen dubbel liggen van het lachen; maar het voelt zo onecht. Lachen ze wel van binnen, of is het de verpakking van het verdriet wat van binnen zit? Ik heb het dan ook niet over dat schateren of het lachen om iets komisch, maar om het toelachen van jezelf, het liefdevol inwendig glimlachen wat zo nodig is om je gelukkig te kunnen voelen. Het oké met jezelf zijn ook als je niet perfect bent.
Je bent fantastisch, ook als je het even niet bent!