Als ik dit kopje schrijf, moet ik denken aan al die yogi die eindeloze tijden achtereen gaan mediteren om vervolgens volledig onthecht te zijn en het aardse voor het eeuwige kunnen verwisselen. Ze kunnen dan het materiële loslaten.

Het is prettig om dingen te bezitten, en evenzo is het fijn om dingen te willen. Dan heeft het leven een doel. Maar op het moment dat het te krampachtig wordt, dan is het niet leuk meer.
Alles wat we te krampachtig willen bereiken of willen bezitten wordt onze gevangenis, beneemt ons van onze vrijheid.

Stephen Shapiro schreef het boek "Goal-free Living", waarbij hij in de periode dat hij dat boek schreef met slechts een koffer aan bezit door Amerika trok. Hij had nog nooit zo'n vrij gevoel gehad.
Hoe meer we hebben, hoe meer we moeten beschermen, hoe meer we angsten krijgen het kwijt te raken. En hoe meer ons geluk wordt getorpedeerd als we het ook kwijtraken.

Ik weet niet of het in dit boek was, of in het boek "Aligned Thinking" , waarin medewerkers van een kledingzaak aan een wedstrijd meededen wie het meest verkocht. De winnaar kreeg een prijs. Eén van de verkoopsters had er helemaal geen zin in om mensen dingen aan te smeren die ze misschien helemaal niet zouden willen hebben alleen om er zelf beter van te worden en besloot zich anders op te stellen. Als de winkel niet had wat de koper wilde, verwees ze naar een andere winkel. En stond iets niet, dan zei ze het eerlijk. Op het eind van de dag bleek zij gewonnen te hebben! Zij had het meest verkocht. Juist doordat ze zich had losgemaakt van het 'moeten' verkopen, had ze het meest verkocht. Dat is een mooi voorbeeld van onthechten.

Zelf wilde ik al vanaf mijn 5e arts worden. Ik had dus één doel: naar de universiteit om geneeskunde te gaan studeren. Hoewel het blik vooral op die studie gericht was, heb ik me ook al die tijd gerealiseerd dat er een mogelijkheid was dat ik het misschien niet zou halen. Dat ik ergens halverwege zou moeten afhaken. Er was dus wel enige mate van onthechting, maar dat ultieme doel arts te worden, maakte mijn jeugd toch ook wel te serieus, te weinig speels. Het moest me lukken.....en dat kon alleen door hard te werken.....
Nu ik die passie, die roeping, die hobby, dat beroep niet meer kan uitoefenen is er weer net zo iets. Aan de ene kant is het vreselijk, het is vreselijk dat ik niet meer goed efficiënt kan lezen, niet meer mensen kan helpen genezen, niet eens meer altijd goed dingen kan overzien, maar aan de andere kant is het de realiteit. Even heb ik krampachtig vastgehouden, ik heb een paar jaar toch geprobeerd het vol te houden, min of meer gedwongen door de situatie. Maar op het moment dat bleek dat het echt niet ging, kon ik me redelijk goed onthechten, eraan overgeven.

Probeer in het leven te onthechten. Van alles. Als je relatie op de klippen loopt en je onthecht niet, ga je kapot. Als je niet onthecht aan je huis en je moet het verkopen, stort je jezelf in ellende. Als je baan je alles is en je onthecht niet, dan lijkt het einde van de wereld nabij als je ontslagen wordt of het bedrijf failliet gaat. Sterker nog, ik denk dat als je relatie bedreigd wordt door onenigheid, door elkaar niet begrijpen, dat onthechting soms tot naar elkaar groeien leidt. Het krampachtig vastklampen aan de relatie wordt verlaten, en er ontstaat een gevoel van vrijheid. Vrijheid ook om de ander te accepteren op dat moment.

Probeer alles wat je nastreeft te doen op een manier die ruimte laat. Die ruimte laat om de weg te veranderen als dat nodig is, die ruimte laat om te beslissen te stoppen als het niet haalbaar blijkt, die ruimte laat om ook gelukkig te zijn als je het doel niet haalt. Daarom zegt men ook altijd dat je moet genieten van de weg, zelfs als je de bestemming niet bereikt.
En wees bereid om te veranderen als de wereld of je omstandigheden veranderen.

Hoe meer we vasthouden, hoe onbuigzamer we worden. En dat maakt niet gelukkig.
Het is fantastisch om te genieten van al het mooie wat je hebt, zowel materieel (huis, auto, caravan, TV, etc.) als relationeel (vrienden, familie, kennissen, etc.), maar klamp je er niet aan vast, laat er ruimte zijn. Ruimte om te leven, ruimte om te verliezen.
Je ziet soms mensen zo aan de partner vastzitten, dat ze zelf voor een belangrijk deel sterven als de partner sterft.
Je ziet soms mensen zo aan een bezit vastzitten, dat ze op sterven na dood lijken als ze het kwijtraken, en er ook niet meer van herstellen.
Je ziet mensen soms zo een doel najagen (sporters bijvoorbeeld) dat het jaren duurt om het te verwerken als het niet lukt.

Het leven eindigt bijna voor velen wanneer ze onverwacht datgene kwijt raken waaraan ze zich hadden vastgeklampt. De les daarvan is dat je je niet moet vastklampen. Je kunt je uiterste best doen om iets te bereiken of te handhaven, maar neem het met een korrel zout, zorg dat je het touw viert, en zorg dat je het touw zelfs kunt doorsnijden als het je dreigt te verstikken.
We leven hier in Nederland gelukkig in een land met heel wat luxe. De kans dat we ineens zonder iets op straat staan is niet zo groot. Maar de kans is niet nul, kijk maar om je heen in de grote steden. Het kan echt wel. In het buitenland zie je dat veel vaker. Mensen hebben zich opgewerkt, raken ineens hun baan kwijt, en daardoor hun huis, en hebben noodgedwongen een heel ander leven. Het lijkt alsof die mensen er makkelijker mee om kunnen gaan. Er zijn waarschijnlijk minder (schijn)zekerheden.
Hier is het idee dat je iets kwijt zou raken al vreselijk.

Het is goed om jezelf regelmatig af te vragen wat er het belangrijkste is in je leven. Ik bedoel ècht het belangrijkste. Als je doorvraagt komt vaak eerst het werk, dan het huis, maar dan toch de relatie. We kunnen alles verliezen, als we elkaar maar houden. Dat is mooi, kennelijk is het immateriële dus belangrijker dan het materiële. Maar zelfs voor die relatie geldt: probeer je te onthechten. Geniet volop van elkaar, maar zorg voor levensruimte mocht er iets met de relatie gebeuren.
Ten aanzien van dit stuk is relativeren dus heel belangrijk, de betrekkelijkheid inzien van dingen en alles wat er gebeurt niet te serieus nemen. Onthechten.
Onthechten zorgt dat je je geluk niet verliest als er tegenvallers zijn. Onthechten zorgt dat je het geluk meer kunt pakken dan wanneer je te krampachtig iets nastreeft of vast wilt houden.