self esteem

Eigenwaarde is iets wat zich in je leven ontwikkelt, de mate waarin is afhankelijk van vele factoren. Bij heel veel mensen is er een gebrek aan eigenwaarde. Veel mensen hebben gevoelens als:

  • ik ben niet goed genoeg
  • fouten maken is slecht
  • ik ben niet competent, ik ben er niet toe in staat
  • ik ben inadequaat
  • ik ben niet belangrijk
  • ik ben het niet waard

Als je je realiseert dat het gevoel van eigenwaarde in je jonge jaren zou moeten ontstaan, denk dan eens aan het aantal malen dat je tussen je tweede en je zevende de volgende opmerkingen hoorde:

  • hoe vaak moet ik het je nog vertellen?
  • wanneer luister je nu eens een keer?
  • wat is er toch aan de hand met jou?
  • ben je niet goed wijs of zo?
  • dat kun je nog helemaal niet!
  • ik denk niet dat je het ooit zult leren!

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Als kind werden we beoordeeld naar de maatstaven van volwassenen. Volwassenen die van ons verwachtten dat we begrepen wat zij wilden dat we deden. Ongeveer hetzelfde wat wij met onze kinderen doen of deden. Terwijl wij ons spel veel belangrijker vonden, moesten we aan tafel stil gaan zitten om te eten. Stil zitten, terwijl wij juist wilden bewegen en rennen. We moesten alles opruimen en netjes laten zijn, terwijl we niet eens wisten wat netjes was en waarvoor het diende. Kinderen worden geacht dat te doen wat juist is, terwijl kinderen helemaal nog niet weten wat dat 'juist' inhoudt.

En op zich zou dat nog niet zo erg zijn, als maar niet bij de meesten een gevoel was blijven hangen dat je het nooit goed deed. Want het moest altijd anders. Dekte je de tafel, legde je het mes weer aan de verkeerde kant. Rende je enthousiast op oma af, kreeg je op je kop dat je te onbesuisd was. Viel je een gat in je hoofd, kreeg je op je kop dat je van die fiets af had moeten blijven. Wilde je laten zien dat je mooi kon schrijven, werd de inktvlek van de vulpen op het behang belangrijker. Liet je de kleurplaat zien, werd gevraagd of je niet netjes langs de randjes had kunnen kleuren. Wilde je je vader helpen met verven, vielen ze over de verfspatten op de vloerbedekking. 

Het waren op zich allemaal wel logische terechtwijzingen, voor een volwassene. Voor het kind waren het stuk voor stuk aanwijzingen dat je het niet goed deed, dat je niet goed was. Als kind kon je nog niet beredeneren hoe de volwassene het bedoelde en dat het logisch was dat jij het nog niet goed deed. De belangrijkste mensen in je leven, waar jij alles goed voor wilde doen en goedkeuring van wilde hebben, die lieten je keer op keer weten dat je het niet goed deed.

Dat moet je hen niet kwalijk nemen, want wij maken als volwassenen naar onze kinderen dezelfde 'fout'. Als kind kunnen we niet relativeren en niet begrijpen dat die ouder ons fantastisch vindt en vanuit de drang ons te vervolmaken probeert ons dingen steeds beter te laten doen, wat wij onbewust als afkeuring ervoeren. Wat misschien meer had moeten gebeuren bij de meesten van ons, is bevestiging krijgen van het feit dat we fantastisch waren. De kritiek kwam echter vele malen meer dan dat we ons trots mochten voelen, dat onze ouders trots op ons waren. Het was niet in verhouding. En dat geldt voor iedereen. Hoe sympathiek je ouders ook waren, de afkeurende opmerkingen overheersten de goedkeurende......

Maar in die periode is wel bij de meeste mensen het gevoel van eigenwaarde gevormd. Daarom is het niet zo gek dat het bij veel mensen niet zoveel voorstelt. Dat ondanks de geweldige kennis en levenservaring, ondanks soms alle diploma's, veel mensen een gebrek aan eigenwaarde hebben. Niet van zichzelf mogen falen, zichzelf niet capabel genoeg vinden, zich niet goed genoeg vinden, het zichzelf niet waard vinden.

Realiseer je alsjeblieft dat dat gevoel van eigenwaarde nergens op stoelt. Dat het gebrek aan eigenwaarde een totaal irrealistische grond heeft. Dat de overtuigingen die ten grondslag liggen aan dat gevoel niet reëel zijn, niet kloppen. Je was als kind fantastisch en dat ben je nu nog. De dingen die je niet goed deed, had je gemeen met vrijwel alle andere kinderen. We moesten leren hoe we dingen moesten doen, en hebben dat ook geleerd. Wat wil je nog meer?
Dat wij de meestal toch liefdevolle opvoeding van onze ouders nogal eens anders interpreteerden, had te maken met onze leeftijd en het feit dat we nog niet rationeel konden denken. Onze ouders hebben ons naar beste weten opgevoed, net als wij dat met onze kinderen doen.

Wijzig die overtuigingen dus, en vervang ze door juiste overtuigingen. Nu kun je wel rationeel denken.
Er is niemand die gelijk is aan jou. Jij hebt eigenschappen en ervaringen die niemand anders heeft. Je bent uniek!
Gekoppeld aan je kennis betekent het dat je een wijsheid hebt die niemand kan evenaren. Jij hebt anderen iets te leren, iets te vertellen. Er is alle reden om een goede eigenwaarde te hebben.

Je hoeft niet alles te weten. Dat vraagt niemand je. Het belangrijkst is dat je je grenzen kent, dat je weet wat je wel en wat je niet weet. Het gaat uiteindelijk om wat je wel weet, en wat je daarmee doet.

Fouten maken is niet slecht, fouten maken hoort bij een leerproces. Iemand die geen fouten maakt leert niets.
Jij bent prima in staat om dingen te doen die liggen binnen het terrein van je kennis en ervaring. En als je dat doet ben je ook adequaat.
Daarbuiten zijn we nog steeds in staat te leren en te groeien, (nog) beter te worden.
En bovendien: jij bent reuze belangrijk; sterker nog jij bent belangrijk als geen ander. Jij bent de spil van jouw eigen leven en er is niemand belangrijker.

Kijk in de spiegel en waardeer jezelf. Je bent een kanjer. Je bent goed, je bent meer dan goed.......

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn