Ik ben ik. Ik ben een uniek kind van de schepping. Ik ben mijn eigen meester. 

Waarom begin ik hiermee? Omdat in toenemende mate wordt getracht ons in hokjes te duwen, tegen elkaar op te zetten, te polariseren, verdeeldheid te zaaien. Op alle mogelijke manieren. 
En dat is geen toeval, dat is bewust.

Neem al die protestbewegingen, aangezwengeld en gefinancierd door een miljardair die anarchie wil, die volledige controle van een wereldregering over het volk wil. Het volk als slaven. Of het nu gaat om landelijke als kick out zwarte Piet of globale als Black Lives Matter, Extinction Rebellion, Antifa, of protesten tegen Israël of Palestijnen. 
Het lijkt nobel eraan mee te doen, maar wat is het resultaat? Tweedracht, polarisatie, onrust. En wat levert het in positieve zin op? Helemaal niets. 

Iets soortgelijks zien we in de politiek. ‘Links’ en ‘rechts’ lijken verwisseld. Wat is nog wat? En dan de polarisatie, de beschuldigingen, de uitsluitingen, het niet-onderzoeken, etc. Toch zijn er mensen die meegaan met de stroming die ze volgden terwijl die nu bijna tegengestelde dingen voorstaat. Wanneer worden ze wakker?

Maar het is ook de bedoeling. Uiteindelijk creëert het vooral slachtoffers. Letterlijk.
En een slachtofferrol. 
Iemand in een slachtofferrol is niet alleen ‘zielig’ en wordt ‘benadeeld’, maar wijst ook naar alles en iedereen om te beschuldigen. Het is nooit de eigen schuld. De eigen kracht wordt uit handen gegeven. En tegelijkertijd maakt dat dat anderen gevolgd worden, je anderen laat bepalen wat je moet vinden, wat wel en niet waar is, etc. De aandacht is vooral naar buiten.

Eigenlijk ben je in je slachtofferrol een slaaf van alles. Van de Staat, van BigPharma, van je eigen ego, van Goeroes, van het nieuws, en van iedereen die iets van je wil.

En dat is wat we in de wereld van vandaag volop zien. Mensen die anderen achternalopen zonder zelf echt goed na te denken. Ik ga geen voorbeelden geven. Kijk maar om je heen. Letterlijk. Naar mensen, naar structuren, naar het landschap. 

Ze zeggen wel eens dat je de ‘Nacht van je Ziel’ moet meemaken om wakker te worden. De situatie na mijn ongelukken was zoiets. Ik had heftige pijn, er leek geen herstel, ik kon niet werken, was depressief in vlagen, de verzekering betaalde te weinig, de advocaat deed handjeklap met verzekering, ik kon niet de vader zijn die ik wilde zijn en niet de partner die ik wilde zijn en niet de arts die ik wilde zijn, mijn toekomst lag in duigen. Mijn wereld was ingestort, uitzichtloos. 

Tot ik besloot het heft in eigen handen te nemen en te accepteren dat ik was waar ik was. Slechter kon het niet worden, dus…..
Ik begon te zien dat IK gevallen was, dat het MIJN eigen schuld was. Misschien had het een doel, was het een waarschuwing, een seintje, een boodschap?
Niets wat ik deed hielp, en niemand leek me te kunnen helpen. Dus misschien moest ik zelf iets gaan doen`?

En zo begon ik op te staan. De verantwoording te nemen voor mijn eigen herstel, voor mijn eigen leven. Ik was altijd al kritisch geweest (waardoor ik ook alternatieve geneeskunde ben gaan onderzoeken), maar dit was anders.

Ik stapte van de slachtofferrol in de rol van leider. Ik besloot ook genoegen te nemen met een m.i. te lage uitkering omdat ik dan af was van al het ‘gedoe’ wat me ‘slachtoffer’ liet zijn. Ik besloot de dingen die ik kende te gaan gebruiken voor mijn eigen herstel. Zoals EFT, zoals Qigong, zoals mindfulness. Ik deed uren per dag Qigong om sterker te worden, stabieler te worden, minder pijn te hebben.

Ik besefte ineens dat IK het was die mijn stemming bepaalde. Dat toverde een glimlach op mijn gezicht. De depressiviteit kwam in vlagen, en ik besloot naar mezelf te glimlachen in de spiegel als ik me depressief voelde. Het was een boer met kiespijn, maar……het lukte en hielp me door die fases die steeds minder vaak werden. 

En ik bedacht dat geluk iets is van binnen en niet het gevolg van….. dus besloot ik me gelukkig te voelen, ondanks de omstandigheden. En dat lukte vrij aardig. Ik kon me zelfs gelukkig gaan voelen als ik down was.

Ik kan er veel meer over vertellen wat leerzaam was, maar dit stuk gaat niet over mij. Het gaat over jou, over ons, over ‘de mens’. 

Wij moeten met z’n allen – als we een mooiere wereld willen – stappen uit de slachtofferrol. Ophouden met naar anderen te wijzen voor wat dan ook. Zelf de leiding nemen over ons leven, voor onszelf denken (niet egoïstisch, maar waarachtig), dingen zelf uitzoeken, kritisch zijn.

Daarbij moeten we ook durven te breken met overtuigingen die we hadden. Overtuigingen zijn immers niets anders dan illusies die ons houvast geven in een bepaalde periode, met de kennis van dat moment. Maar we groeien als het goed is, we evalueren, we veranderen. 
Wat we de vorige periode goed vonden is nu – met de kennis die we hebben – misschien helemaal niet goed. We moeten durven onszelf af te vragen of iets ‘echt’ is.

Bovendien, niet geheel onbelangrijk, we trekken aan wat we de wereld in sturen. Als we leren meer te observeren en minder te ageren en reageren, creëren we niet alleen innerlijke rust, maar beïnvloeden we ook het collectief met meer rust. 
Neem die protesten en (niet vreedzame) demonstraties: wat zenden die de wereld in, hoe beïnvloeden die de collectieve energie?

Wij – als persoontje – lijken wellicht niet veel voor te stellen, maar hoe meer van die persoontjes het collectief beïnvloeden, hoe belangrijker we zijn. Elk individu heeft invloed op de collectieve energie. Elke actie van jou is een rimpeling in de energie rond de aarde. 
Beslis dus welke invloed je wilt hebben. 

Doe je mee aan het vergroten van de onrust, van de tweedeling, van de chaos? Of kies je voor observeren en een uitstraling van liefde?
Liefde mag soft klinken, maar liefde uitstralen is het krachtigste wat je in deze tijd kunt doen. ‘Uitstralen’ wil niet zeggen dat het zichtbaar moet zijn, maar voel liefde in je hart, voel liefde naar jezelf, naar je ‘medemens’, naar je huisdier, naar moeder natuur, naar het Universum.

Laat liefde je roer zijn. In die zin dat je keuzes maakt en daarbij afweegt of het liefdevol is of niet. En zelfs bij een ruzie: laat liefde ook daar je leidraad zijn. En bedenk dat als je liefde als leidraad hebt je ook duidelijk je grenzen moet aangeven, liefdevol als dat lukt. En anders maar wat harder. Maar…..doe het met liefde, uit liefde.

Als je kiest voor uit de slachtofferrol stappen en ervoor kiest om ‘leider’ te zijn, kan dat in stilte. Juist stilte maakt je sterker. Alle herrie en ruis is vooral om te verstoren. 
Leer observeren en na te denken voor je reageert. Na te denken met je hart, met je intuïtie, met je ziel. 

Het geeft niet alleen meer vrede in je innerlijk, het draagt ook bij aan vrede in de wereld. Veel meer dan al die protesten. 
Hoe rustiger en ‘stiller’ je wordt, hoe meer je in eigen kracht gaat staan. 
Hoe meer je je kracht terugneemt. 

Want jij bent een uniek kind van de schepping. 
Met je eigen eigenaardigheden en unieke gaven.
Met je recht op het maken van eigen keuzes, mits ze sociaal en respectvol zijn.
Je bent geboren om leider te zijn over je eigen leven.

Niet om je kennis en vaardigheden weg te moffelen om achter anderen aan te lopen, achter de massa aan te lopen, te geloven wat je maar wordt wijsgemaakt. 

Een mooiere wereld zullen we krijgen, maar des te sneller naarmate meer mensen hun eigen verantwoordelijkheid nemen voor hun leven, voor hun gezondheid, voor hun keuzes, voor hun rol in de maatschappij, voor hun relaties, voor hun liefde.

Iedereen kan een grote rol spelen – veel groter dan ze zelf denken – in dat proces. 
Eis je kracht op, weet hoe machtig je mag zijn.
Observeer, leer, wees liefdevol. Wees dankbaar. Wees vreedzaam. Wees liefde. 

De jonge psycholoog Emile Coué liet patiënten 3x daags deze zin hardop of in zichzelf zeggen: “Elke dag, op alle manieren, word ik steeds beter”. En in een maand herstelden zelfs ernstig zieke patiënten……
Wat je zegt, wat je tegen jezelf zegt, is zo ongelooflijk krachtig!

Ik ben liefde
Ik ben licht
Ik ben gelukkig
Ik ben dankbaar
Ik ben vrede
Ik ben

In licht, liefde en dankbaarheid,
Ik ben